DOI article:
Rydiger, Monika: "Ludzkie architektury": ze studiów nad relacjami pomiędzy rzeźbą a architekturą w sztuce XX wieku
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.19069#0107
II. T, Thommes, Mansot, 1995 (wg „Scuipture" 14.
1995, nr 3)
dokonywanego dla silniejszego wydobycia struktury ciała albo dla sprowa-
dzenia jej do samego szkieletu konstrukcji. Zdarza się, że w niektórych rzeź-
bach obierających za temat człowieka, materia ciała przeobraża się w specy-
ficzną cielesność architektoidalną. Dochodzi się do niej poprzez uproszcze-
nie, przez eliminację zbędnych szczegółów, przez redukcję postaci do wybra-
nych paru cech zasadniczych i uwypuklenie najbardziej charakterystycznych.
Takie lapidarne ujęcie powoduje, że rzeźba staje się znakiem, esencją figury,
co z reguły przybliża ją do granic abstrakcji.
Stopniowe przekształcanie postaci w plastyczny znak przypominający
motyw architektoniczny doskonale widać u Constantina Brancusiego w serii
Pocałunków. Począwszy od pierwszej rzeźby z roku 1907 o skubizowanych,
masywnych formach, poprzez już zdecydowanie wertykalną „kolumnową"
104
1995, nr 3)
dokonywanego dla silniejszego wydobycia struktury ciała albo dla sprowa-
dzenia jej do samego szkieletu konstrukcji. Zdarza się, że w niektórych rzeź-
bach obierających za temat człowieka, materia ciała przeobraża się w specy-
ficzną cielesność architektoidalną. Dochodzi się do niej poprzez uproszcze-
nie, przez eliminację zbędnych szczegółów, przez redukcję postaci do wybra-
nych paru cech zasadniczych i uwypuklenie najbardziej charakterystycznych.
Takie lapidarne ujęcie powoduje, że rzeźba staje się znakiem, esencją figury,
co z reguły przybliża ją do granic abstrakcji.
Stopniowe przekształcanie postaci w plastyczny znak przypominający
motyw architektoniczny doskonale widać u Constantina Brancusiego w serii
Pocałunków. Począwszy od pierwszej rzeźby z roku 1907 o skubizowanych,
masywnych formach, poprzez już zdecydowanie wertykalną „kolumnową"
104