LA LEGGENDA DI COSTANTINO
195
superfundens chrìsmate dixit: qui mundasti in lordane lepram
Naaman Syri: et caeci nati oculos per aquam aperuisti: et
Paulo apostolo per baptismum oculos quos amiserat reddi-
clisti: et fecisti nobis ex persecutore doctorem: tu emunda
lume seruum tuum omnium terrenorum principem Constan-
tinum. Et sicut animam eius ab omni stercore peccati mun-
dasti : ita corpus eius ab omni hac lepra elephantiae ablue :
ut ex persequente credentem et defendentem se habere uirum
hunc sanata tua ecclesia glorietur per dominum nostrum
Iesum Christum filium tuum: qui tecum uiuit et regnat in
unitate spiritus sancii in saecula saeculorum : Cumque omnes
respondissent : amen: Subito quasi fulgur lux intolerabilis per
medium fere horam emicuit: quae omnium et mentes exter-
ruit: et aspectus obtexit: et ecce sonus in aqua quasi sartaginis
stridentis exortus velati piscia m ingentium Christus totani
illam piscinam fontis repletam ostendit. Ex qua mundus sur-
gens Constantinus imperator Christum se uiclisse confessus est.1
Il pittore colla piccola iride al disopra dell’ imperatore
immerso nel fonte battesimale, ha voluto darci forse anche
un’immagine della luce divina che, secondo il racconto leg-
gendario io avvolse nel momento in cui egli entrava nel
grembo della Chiesa.
Alla scena del battesimo segue quella della disputa fra
San Silvestro ed i rabbini.
Helenci imperatoris mater, che era in Bitinia con i due
nipoti Costante e Costanzo, circondata dai Giudei, scrive a
Costantino rimproverandogli la sua conversione. Essa non
vede via di salute che nella legge mosaica. Costantino le risponde
e le propone: Cesset ergo in hac definitione nostra praesum-
ptio:4ta ut sacerdotale iudaicae sectae et christianae relligionis
pontifices in unum conueniant: et nobis praesentibus mutua
sensuum suorum altercatione agentes ad ueritatis nos faciant
indaginem peruenire (fìg. 5).2
1 Boninus Mombritius, op. cit., pag. 512.
a Id., ibid., pag. 515.
195
superfundens chrìsmate dixit: qui mundasti in lordane lepram
Naaman Syri: et caeci nati oculos per aquam aperuisti: et
Paulo apostolo per baptismum oculos quos amiserat reddi-
clisti: et fecisti nobis ex persecutore doctorem: tu emunda
lume seruum tuum omnium terrenorum principem Constan-
tinum. Et sicut animam eius ab omni stercore peccati mun-
dasti : ita corpus eius ab omni hac lepra elephantiae ablue :
ut ex persequente credentem et defendentem se habere uirum
hunc sanata tua ecclesia glorietur per dominum nostrum
Iesum Christum filium tuum: qui tecum uiuit et regnat in
unitate spiritus sancii in saecula saeculorum : Cumque omnes
respondissent : amen: Subito quasi fulgur lux intolerabilis per
medium fere horam emicuit: quae omnium et mentes exter-
ruit: et aspectus obtexit: et ecce sonus in aqua quasi sartaginis
stridentis exortus velati piscia m ingentium Christus totani
illam piscinam fontis repletam ostendit. Ex qua mundus sur-
gens Constantinus imperator Christum se uiclisse confessus est.1
Il pittore colla piccola iride al disopra dell’ imperatore
immerso nel fonte battesimale, ha voluto darci forse anche
un’immagine della luce divina che, secondo il racconto leg-
gendario io avvolse nel momento in cui egli entrava nel
grembo della Chiesa.
Alla scena del battesimo segue quella della disputa fra
San Silvestro ed i rabbini.
Helenci imperatoris mater, che era in Bitinia con i due
nipoti Costante e Costanzo, circondata dai Giudei, scrive a
Costantino rimproverandogli la sua conversione. Essa non
vede via di salute che nella legge mosaica. Costantino le risponde
e le propone: Cesset ergo in hac definitione nostra praesum-
ptio:4ta ut sacerdotale iudaicae sectae et christianae relligionis
pontifices in unum conueniant: et nobis praesentibus mutua
sensuum suorum altercatione agentes ad ueritatis nos faciant
indaginem peruenire (fìg. 5).2
1 Boninus Mombritius, op. cit., pag. 512.
a Id., ibid., pag. 515.