DOI Artikel:
Steinborn, Bożena: Konstanty Kalinowski po latach
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.43645#0008
Bożena sztuki na Uniwersytecie Gdańskim. Był nauczycielem z powołania - świadczy
Steinborn o tym liczba magistrantów i doktorantów (nie tylko rodem z Poznania), którzy
zawierzyli jego autorytetowi - naukowca i szerzej rozumianego promotora.
Dodajmy, że wykładał też jako risiting Professor przez 11 lat w Kilonii.
Bakcyla muzealnictwa połknął w czasie czteroletniej praktyki w poznań-
skim Muzeum Narodowym bezpośrednio po studiach, a bakcyl ten musiał
w nim tkwić, skoro Profesor podjął się funkcji dyrektora tej instytucji w roku
1990. Kierował tą placówką do października 2000 r., kiedy został z niej usu-
nięty. Skoro przedstawiam Konstantego Kalinowskiego jako muzealnika, nie
mogę pominąć sprawy jego odejścia z Muzeum. Rzekomym powodem dymi-
sji - przeprowadzonej wbrew protestom części pracowników i Rady Nauko-
wej Muzeum, wbrew opinii środowiska - był głównie konflikt ze związkiem
zawodowym. Konflikt taki istniał, a nie łagodził go surowy sposób bycia
Profesora. Jednakże moim zdaniem podłożem konfliktu były głównie profe-
sjonalne wymagania Profesora wobec współpracowników. Ministerstwo nie
zwykło zajmować się wewnętrznymi sporami podległych placówek, dlatego
sądzę, że o ministerialnej dymisji rozstrzygnęły powody pozamerytoryczne.
Konstanty Kalinowski jako doradca prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego
do spraw rewindykacji dzieł sztuki opowiadał się za zwrotem rozproszonych
podczas wojny muzealiów do miejsc ich pochodzenia, a więc między innymi
także za zwrotem zabytków Biblioteki Pruskiej do Berlina. Związek zawo-
dowy zgłaszał nadto - nieuzasadnione - zarzuty dotyczące likwidacji Galerii
Sztuki Polskiej w muzeum. W słuszności domniemania politycznego motywu
wykluczenia Konstantego Kalinowskiego z naszego muzealnictwa - przecież
członka Rady ds. Muzeów przy ministrze kultury! - upewnia mnie fakt, że
w czasie owego sporu ministerstwo przyznało poznańskiemu muzeum cztery
prestiżowe nagrody „Sybilli”.
Gdybym miała w jednym słowie zawrzeć istotną cechę Konstantego jako
utalentowanego muzealnika powiedziałabym - wyobraźnia. Dzięki niej widział
zadania muzeum w perspektywie dalszej niż bieżące „mody” i mógł planować
niekonwencjonalne wystawy. Uznawszy, że priorytetem dla przyszłej egzysten-
cji instytucji jest zmodernizowanie projektu i ukończenie przeciągającej się
budowy nowego skrzydła gmachu, Profesor od początku swych muzealnych
działań podejmował finansowe i dyplomatyczne wysiłki na rzecz tej inwestycji.
Standarty zastosowane w budynku odpowiadały uważanym ówcześnie za naj-
bardziej funkcjonalne. Z perspektywicznego widzenia wynikały też wysiłki
Profesora na rzecz opracowywania naukowych katalogów zbiorów, z których
większość drukowana była już po jego odejściu.
Bez tej futurologicznej wyobraźni Konstanty Kalinowski nie mógłby tak
zdecydowanie - a przypomnę, że były to pierwsze lata swobód ideologicz-
nych - wprowadzać poznańskiego muzeum na arenę międzynarodową. Wymie-
nię ważne w tym względzie wystawy. Już w pierwszym roku dyrektorowania
była to wystawa Stolz und Freiheit. Das Bild des polnischen Adels im Zeitalter
6
Steinborn o tym liczba magistrantów i doktorantów (nie tylko rodem z Poznania), którzy
zawierzyli jego autorytetowi - naukowca i szerzej rozumianego promotora.
Dodajmy, że wykładał też jako risiting Professor przez 11 lat w Kilonii.
Bakcyla muzealnictwa połknął w czasie czteroletniej praktyki w poznań-
skim Muzeum Narodowym bezpośrednio po studiach, a bakcyl ten musiał
w nim tkwić, skoro Profesor podjął się funkcji dyrektora tej instytucji w roku
1990. Kierował tą placówką do października 2000 r., kiedy został z niej usu-
nięty. Skoro przedstawiam Konstantego Kalinowskiego jako muzealnika, nie
mogę pominąć sprawy jego odejścia z Muzeum. Rzekomym powodem dymi-
sji - przeprowadzonej wbrew protestom części pracowników i Rady Nauko-
wej Muzeum, wbrew opinii środowiska - był głównie konflikt ze związkiem
zawodowym. Konflikt taki istniał, a nie łagodził go surowy sposób bycia
Profesora. Jednakże moim zdaniem podłożem konfliktu były głównie profe-
sjonalne wymagania Profesora wobec współpracowników. Ministerstwo nie
zwykło zajmować się wewnętrznymi sporami podległych placówek, dlatego
sądzę, że o ministerialnej dymisji rozstrzygnęły powody pozamerytoryczne.
Konstanty Kalinowski jako doradca prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego
do spraw rewindykacji dzieł sztuki opowiadał się za zwrotem rozproszonych
podczas wojny muzealiów do miejsc ich pochodzenia, a więc między innymi
także za zwrotem zabytków Biblioteki Pruskiej do Berlina. Związek zawo-
dowy zgłaszał nadto - nieuzasadnione - zarzuty dotyczące likwidacji Galerii
Sztuki Polskiej w muzeum. W słuszności domniemania politycznego motywu
wykluczenia Konstantego Kalinowskiego z naszego muzealnictwa - przecież
członka Rady ds. Muzeów przy ministrze kultury! - upewnia mnie fakt, że
w czasie owego sporu ministerstwo przyznało poznańskiemu muzeum cztery
prestiżowe nagrody „Sybilli”.
Gdybym miała w jednym słowie zawrzeć istotną cechę Konstantego jako
utalentowanego muzealnika powiedziałabym - wyobraźnia. Dzięki niej widział
zadania muzeum w perspektywie dalszej niż bieżące „mody” i mógł planować
niekonwencjonalne wystawy. Uznawszy, że priorytetem dla przyszłej egzysten-
cji instytucji jest zmodernizowanie projektu i ukończenie przeciągającej się
budowy nowego skrzydła gmachu, Profesor od początku swych muzealnych
działań podejmował finansowe i dyplomatyczne wysiłki na rzecz tej inwestycji.
Standarty zastosowane w budynku odpowiadały uważanym ówcześnie za naj-
bardziej funkcjonalne. Z perspektywicznego widzenia wynikały też wysiłki
Profesora na rzecz opracowywania naukowych katalogów zbiorów, z których
większość drukowana była już po jego odejściu.
Bez tej futurologicznej wyobraźni Konstanty Kalinowski nie mógłby tak
zdecydowanie - a przypomnę, że były to pierwsze lata swobód ideologicz-
nych - wprowadzać poznańskiego muzeum na arenę międzynarodową. Wymie-
nię ważne w tym względzie wystawy. Już w pierwszym roku dyrektorowania
była to wystawa Stolz und Freiheit. Das Bild des polnischen Adels im Zeitalter
6