DOI Artikel:
Konstantynów, Dariusz: Wystawa Sztuki Estońskiej (Warszawa - Kraków 1939). Kontekst i recepcja
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.43445#0198
Dariusz
Konstantynów
u niej dążenie do pewnej syntezy, wyczuwa się to u najbardziej maillowskiego
rzeźbiarza Mellika, widzi się wyraźnie u Koorta i Starkopfa-Rei”132.
Jerzy Hulewicz wyróżnił w rzeźbie estońskiej dwa nurty stylistyczne.
Do pierwszego, zdominowanego przez „pierwiastek realistyczny”, zaliczał
portrety (m.in. Hallistego, Sannameesa, Koorta czy Augusta Vomma). Drugi,
nazwany przez niego „stylistycznym”, ujawniał się w kompozycjach figuralnych,
których twórcom udawało się uzyskać idealną niemal syntezę formy artystycz-
nej i materiału (granitu lub ceramiki). W nurcie tym mieściły się prace Mel-
lika i Martina Saksa (il. 39). Najważniejsze jednak były granitowe kompozycje
Starkopfa-Rei z Siedzącą kobietą na czele (por. il. 38) - zdaniem krytyka, „zdają
się wyprowadzać rzeźbę estońską na tory zgoła nowoczesne, sprzeciwiające się
wszystkim przypadkowościom natury, a podporządkowujące wyraźnie formy
kute w granicie wymogom stylu, pełnego wyrazu nowoczesności, która mani-
festuje się w zgodności formy i wyrazu wewnętrznego”133.
11. 38. Anton Starkopf-Rea, Siedząca kobieta, 1938, Tallinna Prantsuse Liitseum, fot. register.
muinas.ee
Grafice reprezentowanej przez prace jedenastu artystów polscy recenzenci
poświęcili znacznie mniej miejsca134. W swych sprawozdaniach wyróżnili przede
wszystkim znanych już z międzynarodowych wystaw drzeworytów w IPS-ie:
Eduarda Wiiralta, Arkadia Laigo oraz Hando Mugasto. Weber podkreślał
132 Weinzieher, Sztuka estońska..., s. 14.
133 Hulewicz, Sztuka estońska..., s. 6.
134 Krótką historię i charakterystykę grafiki zawierał opublikowany z okazji wystawy artykuł
Hugo Lepika, O grafice estońskiej, „Kurier Literacko-Naukowy” 1939, nr 20, s. 3.
192
Konstantynów
u niej dążenie do pewnej syntezy, wyczuwa się to u najbardziej maillowskiego
rzeźbiarza Mellika, widzi się wyraźnie u Koorta i Starkopfa-Rei”132.
Jerzy Hulewicz wyróżnił w rzeźbie estońskiej dwa nurty stylistyczne.
Do pierwszego, zdominowanego przez „pierwiastek realistyczny”, zaliczał
portrety (m.in. Hallistego, Sannameesa, Koorta czy Augusta Vomma). Drugi,
nazwany przez niego „stylistycznym”, ujawniał się w kompozycjach figuralnych,
których twórcom udawało się uzyskać idealną niemal syntezę formy artystycz-
nej i materiału (granitu lub ceramiki). W nurcie tym mieściły się prace Mel-
lika i Martina Saksa (il. 39). Najważniejsze jednak były granitowe kompozycje
Starkopfa-Rei z Siedzącą kobietą na czele (por. il. 38) - zdaniem krytyka, „zdają
się wyprowadzać rzeźbę estońską na tory zgoła nowoczesne, sprzeciwiające się
wszystkim przypadkowościom natury, a podporządkowujące wyraźnie formy
kute w granicie wymogom stylu, pełnego wyrazu nowoczesności, która mani-
festuje się w zgodności formy i wyrazu wewnętrznego”133.
11. 38. Anton Starkopf-Rea, Siedząca kobieta, 1938, Tallinna Prantsuse Liitseum, fot. register.
muinas.ee
Grafice reprezentowanej przez prace jedenastu artystów polscy recenzenci
poświęcili znacznie mniej miejsca134. W swych sprawozdaniach wyróżnili przede
wszystkim znanych już z międzynarodowych wystaw drzeworytów w IPS-ie:
Eduarda Wiiralta, Arkadia Laigo oraz Hando Mugasto. Weber podkreślał
132 Weinzieher, Sztuka estońska..., s. 14.
133 Hulewicz, Sztuka estońska..., s. 6.
134 Krótką historię i charakterystykę grafiki zawierał opublikowany z okazji wystawy artykuł
Hugo Lepika, O grafice estońskiej, „Kurier Literacko-Naukowy” 1939, nr 20, s. 3.
192