Małgorzata
Omilanowska
bryłę urozmaicały jedynie piony płytkich balkonów i ciekawie rozwiązane,
narożne okna. Kamienica zlicowana z zabudową uliczną wyróżniała się sporym
wewnętrznym podwórzem, na którym urządzono zieleniec.
Julia Mazaraki po wybudowaniu domu przy ulicy Karowej powołała w 1927 r.
trzy następne spółdzielnie: „Zacisze”, „Kresową” i „Idealną”15. W ramach dwóch
ostatnich przy ulicy Koszykowej 6 i 6a postawiono domy według projektu Adolfa
łhnatowicza-Łubiańskiego. Wzniesienie domu na obszernej parceli u zbiegu ulic
Słonecznej i Spokojnej powierzono natomiast Wekerowi, który został członkiem
spółdzielni „Zacisze” i w ukończonym w 1930 r. domu zamieszkał16. Tym razem
architekt musiał się zmierzyć z trudną działką - w kształcie wąskiego trójkąta,
w dodatku pochyłą. Wzniósł na niej budynek na skomplikowanym rzucie zło-
żonym z prostokątów uformowanych względem siebie schodkowo i tworzących
układ zbliżony do litery Y (il. 5). Weker wyjaśniał, że dynamiczna, urozmaicona
II. 5. Warszawa, projekt domu spółdzielczego u zbiegu ulic Słonecznej i Spokojnej, Wacław
Weker, około 1928, repr. „Architektura i Budownictwo” 1931, nr 4, s. 150
uskokami bryła „nie leży w wybujałej fantazji lub gwałtownej chęci stworzenia
za wszelką cenę czegoś ciekawego: po prostu sytuacja budynku w stosunku
do stron świata [...] narzuciła ich potrzebę”17. Dom składa się z pięciu bloków
o różnej wysokości z mieszkaniami jedno- i trójizbowymi. Bloki zaopatrzono
w klatki schodowe, ale z powodu oszczędności pozbawiono wind, co było pew-
nym problemem, zważywszy, że w niektórych miejscach budynek był pięciokon-
dygnacyjny. Przy okazji związanych z budową perturbacji finansowych Weker
15 Pietrusiewicz, Julia Mazaraki..., s. 217.
16 Wacław Weker, Dom przy ulicy Spacerowej, „Dom, Osiedle, Mieszkanie” 1930, nr 3,
s. 16-18; Wacław Weker, Dom Spółdzielczy „Zacisze” przy ulicy Spacerowej, „Architektura i Budow-
nictwo” 1931, nr 4, s. 150-152.
17 Weker, Dom Spółdzielczy „Zacisze”..., s. 150-151.
210
Omilanowska
bryłę urozmaicały jedynie piony płytkich balkonów i ciekawie rozwiązane,
narożne okna. Kamienica zlicowana z zabudową uliczną wyróżniała się sporym
wewnętrznym podwórzem, na którym urządzono zieleniec.
Julia Mazaraki po wybudowaniu domu przy ulicy Karowej powołała w 1927 r.
trzy następne spółdzielnie: „Zacisze”, „Kresową” i „Idealną”15. W ramach dwóch
ostatnich przy ulicy Koszykowej 6 i 6a postawiono domy według projektu Adolfa
łhnatowicza-Łubiańskiego. Wzniesienie domu na obszernej parceli u zbiegu ulic
Słonecznej i Spokojnej powierzono natomiast Wekerowi, który został członkiem
spółdzielni „Zacisze” i w ukończonym w 1930 r. domu zamieszkał16. Tym razem
architekt musiał się zmierzyć z trudną działką - w kształcie wąskiego trójkąta,
w dodatku pochyłą. Wzniósł na niej budynek na skomplikowanym rzucie zło-
żonym z prostokątów uformowanych względem siebie schodkowo i tworzących
układ zbliżony do litery Y (il. 5). Weker wyjaśniał, że dynamiczna, urozmaicona
II. 5. Warszawa, projekt domu spółdzielczego u zbiegu ulic Słonecznej i Spokojnej, Wacław
Weker, około 1928, repr. „Architektura i Budownictwo” 1931, nr 4, s. 150
uskokami bryła „nie leży w wybujałej fantazji lub gwałtownej chęci stworzenia
za wszelką cenę czegoś ciekawego: po prostu sytuacja budynku w stosunku
do stron świata [...] narzuciła ich potrzebę”17. Dom składa się z pięciu bloków
o różnej wysokości z mieszkaniami jedno- i trójizbowymi. Bloki zaopatrzono
w klatki schodowe, ale z powodu oszczędności pozbawiono wind, co było pew-
nym problemem, zważywszy, że w niektórych miejscach budynek był pięciokon-
dygnacyjny. Przy okazji związanych z budową perturbacji finansowych Weker
15 Pietrusiewicz, Julia Mazaraki..., s. 217.
16 Wacław Weker, Dom przy ulicy Spacerowej, „Dom, Osiedle, Mieszkanie” 1930, nr 3,
s. 16-18; Wacław Weker, Dom Spółdzielczy „Zacisze” przy ulicy Spacerowej, „Architektura i Budow-
nictwo” 1931, nr 4, s. 150-152.
17 Weker, Dom Spółdzielczy „Zacisze”..., s. 150-151.
210