DOI Artikel:
Szymańska, Anna: Pomnik Zofii Lubomirskiej w Końskowoli
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27411#0156
150
A. SZYMAŃSKA
Herakliusz przed r. 1675 przyczynił się do jej odbudowania,
o czym wspomina wizytacja biskupa z r. 1675, notując, że została
ona ad meridiem sita novo extructa ligneis regulis cooperta 9.
Fundatorem samej rzeźby cynowej, niegdyś uzupełniającej
trumnę-sarkofag, byłby mąż zmarłej Stanisław Herakliusz Lubo-
mirski, a ok 1676 możnaby przyjąć, jako czas sprowadzenia i usta-
wienia sarkofagu wraz z rzeźbą w krypcie kościoła, bowiem
w tymże roku marszałek funduje prebendę na odprawianie mszy
za zmarłą w roku 1675 żonę.
Środowisko artystyczne, w którym powstała rzeźba, wydaje
się być polskie z dość silnymi wpływami francuskimi. Potwier-
dzałoby to swoista cecha naszej sztuki, mianowicie przetwarzanie
obcych wpływów przy zachowaniu rodzimej odrębności. Ideali-
styczne ujęcie postaci, duża dbałość o wykwint układu ciała, szat,
rąk — zbliżają rzeźbę do kręgu sztuki francuskiej; silny zaś
realizm w oddaniu rysów twarzy, podkreślenie niejako indywi-
dualnych cech, jak silnie rysujący się nos, mocno zaznaczona dolna
szczęka — to tendencje sarmackiego portretu.
Materiał użyty do rzeźby — ołów, być może pochodził z Gdań-
ska i -sprowadzany był Wisłą do pobliskich Puław. O ile odlew wy-
konany byłby w Gdańsku, prawdopodobnie i w tamtejszym śro-
dowisku arystycznym poszukać należałoby autora modelu.
Jest rzeczą znaną, jak silne więzy łączyły Gdańsk, szczególnie
wt ostatniej ćwierci XVII w. z Polską. Stosunki gospodarcze znaj-
dowały odbicie również w dziedzinie kulturalnej. Gdańskie pra-
cownie w dużym stopniu zaspakajały potrzeby głównego odbiorcy
sztuki, którym była ówczesna klasa panująca i której przedstawi-
cielem był Stanisław Herakliusz Lubomirski.
9 J. w. Rkps Nr A. 97.
A. SZYMAŃSKA
Herakliusz przed r. 1675 przyczynił się do jej odbudowania,
o czym wspomina wizytacja biskupa z r. 1675, notując, że została
ona ad meridiem sita novo extructa ligneis regulis cooperta 9.
Fundatorem samej rzeźby cynowej, niegdyś uzupełniającej
trumnę-sarkofag, byłby mąż zmarłej Stanisław Herakliusz Lubo-
mirski, a ok 1676 możnaby przyjąć, jako czas sprowadzenia i usta-
wienia sarkofagu wraz z rzeźbą w krypcie kościoła, bowiem
w tymże roku marszałek funduje prebendę na odprawianie mszy
za zmarłą w roku 1675 żonę.
Środowisko artystyczne, w którym powstała rzeźba, wydaje
się być polskie z dość silnymi wpływami francuskimi. Potwier-
dzałoby to swoista cecha naszej sztuki, mianowicie przetwarzanie
obcych wpływów przy zachowaniu rodzimej odrębności. Ideali-
styczne ujęcie postaci, duża dbałość o wykwint układu ciała, szat,
rąk — zbliżają rzeźbę do kręgu sztuki francuskiej; silny zaś
realizm w oddaniu rysów twarzy, podkreślenie niejako indywi-
dualnych cech, jak silnie rysujący się nos, mocno zaznaczona dolna
szczęka — to tendencje sarmackiego portretu.
Materiał użyty do rzeźby — ołów, być może pochodził z Gdań-
ska i -sprowadzany był Wisłą do pobliskich Puław. O ile odlew wy-
konany byłby w Gdańsku, prawdopodobnie i w tamtejszym śro-
dowisku arystycznym poszukać należałoby autora modelu.
Jest rzeczą znaną, jak silne więzy łączyły Gdańsk, szczególnie
wt ostatniej ćwierci XVII w. z Polską. Stosunki gospodarcze znaj-
dowały odbicie również w dziedzinie kulturalnej. Gdańskie pra-
cownie w dużym stopniu zaspakajały potrzeby głównego odbiorcy
sztuki, którym była ówczesna klasa panująca i której przedstawi-
cielem był Stanisław Herakliusz Lubomirski.
9 J. w. Rkps Nr A. 97.