DOI Artikel:
Piekarski, Maciej: Konew wrocławskiego cechu piekarzy z r. 1497 i konew wrocławskiego cechu powroźników z r. 1511 na tle współczesnych form konwisarskich Śląska
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.27411#0289
MACIEJ PIEKARSKI
KONEW WROCŁAWSKIEGO CECHU PIEKARZY Z R. 1497
I KONEW WROCŁAWSKIEGO CECHU POWROŹNIKÓW
Z R. 1511 NA TLE WSPÓŁCZESNYCH FORM
KONWISARSKICH ŚLĄSKA
W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, wśród obiek-
tów eksponowanych w salach Sztuki Gotyckiej i Renesansowej
Narodowej Galerii Sztuki Polskiej znajdują się dwa niezwykle
interesujące zabytki reprezentujące sztukę konwisarską Śląska.
Są to dwie konwie cynowe — Konew Wrocławskiego Cechu Pie-
karzy z roku 1497 i Konew Wrocławskiego Cechu Powroźników
z roku 1511. Obydwie Konwie cechuje z jednej strony duże zin-
dywidualizowanie, z drugiej — pewne podobieństwo wynikające
ze sposobu ukształtowania. Nadto charakteryzuje obydwie kon-
wie niezwykła oryginalność na tle współczesnych form analo-
gicznych. Obydwa zabytki powstały na jednym terenie i w nie-
wielkim odstępie czasu, a formy ich dekoracji rytowanej i pew-
ne elementy dekoracji plastycznej reprezentują dwa odrębne
style. Nadto według ostatnich przypuszczeń konwie te wyszły
z jednego warsztatu Jana Grofe, a autorem dekoracji rytowa-
nych miał być jego syn Urban. Powyższe czynniki niewątpliwie
były przyczyną, że obydwa zabytki już od dawna budziły zain-
teresowanie wielu historyków sztuki i do dziś mają już dość
liczną, aczkolwiek nie obszerną i nie wyczerpującą zagadnienia
literaturę. Tak więc wymienione fakty stały się przyczynkiem do
zestawienia obydwu zabytków w jednej rozprawie. W tym świe-
tle zadaniem niniejszej pracy jest przeprowadzenie analizy oby-
dwu konwi na tle materiału zabytkoznawczego o formach współ-
czesnych i analogicznych z uwzględnieniem osobnego zagadnienia
ewolucji fasetowania płaszcza konwi, rozpatrzenie stosunku de-
koracji rytowanej obydwu konwi do współczesnej grafiki, oraz
KONEW WROCŁAWSKIEGO CECHU PIEKARZY Z R. 1497
I KONEW WROCŁAWSKIEGO CECHU POWROŹNIKÓW
Z R. 1511 NA TLE WSPÓŁCZESNYCH FORM
KONWISARSKICH ŚLĄSKA
W zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, wśród obiek-
tów eksponowanych w salach Sztuki Gotyckiej i Renesansowej
Narodowej Galerii Sztuki Polskiej znajdują się dwa niezwykle
interesujące zabytki reprezentujące sztukę konwisarską Śląska.
Są to dwie konwie cynowe — Konew Wrocławskiego Cechu Pie-
karzy z roku 1497 i Konew Wrocławskiego Cechu Powroźników
z roku 1511. Obydwie Konwie cechuje z jednej strony duże zin-
dywidualizowanie, z drugiej — pewne podobieństwo wynikające
ze sposobu ukształtowania. Nadto charakteryzuje obydwie kon-
wie niezwykła oryginalność na tle współczesnych form analo-
gicznych. Obydwa zabytki powstały na jednym terenie i w nie-
wielkim odstępie czasu, a formy ich dekoracji rytowanej i pew-
ne elementy dekoracji plastycznej reprezentują dwa odrębne
style. Nadto według ostatnich przypuszczeń konwie te wyszły
z jednego warsztatu Jana Grofe, a autorem dekoracji rytowa-
nych miał być jego syn Urban. Powyższe czynniki niewątpliwie
były przyczyną, że obydwa zabytki już od dawna budziły zain-
teresowanie wielu historyków sztuki i do dziś mają już dość
liczną, aczkolwiek nie obszerną i nie wyczerpującą zagadnienia
literaturę. Tak więc wymienione fakty stały się przyczynkiem do
zestawienia obydwu zabytków w jednej rozprawie. W tym świe-
tle zadaniem niniejszej pracy jest przeprowadzenie analizy oby-
dwu konwi na tle materiału zabytkoznawczego o formach współ-
czesnych i analogicznych z uwzględnieniem osobnego zagadnienia
ewolucji fasetowania płaszcza konwi, rozpatrzenie stosunku de-
koracji rytowanej obydwu konwi do współczesnej grafiki, oraz