DOI article:
Mazurczak, Urszula M.: Przyroda w dekoracjach freskowych pałacu papieskiego w Awinionie z połowy XIV wieku: Na tle nowego stosunku do przyrody w społeczeństwie Italii XIII/XIV wieku
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.27403#0078
76
URSZULA MAŁGORZATA MAZURCZAK
z Toskanii, ale byli również artyści z północy, których łączyło z toskańskimi
wspólne dziedzictwo, czyli ważne centra sztuki, takie jak: Asyż, Siena,
Orwietto, Piza. Dokumenty dworu awiniońskiego wymieniają nazwiska takie,
jak: Lippo i Federrico Memmi, Piętro Caccarelli i jego brat Nardo Caccarelli
(autor obrazu Madonny z Dzieciątkiem dla kościoła karmelitów w Awinionie).
Występują także Filippo i Piętro di Lippo aktywni za czasów papieża Bene-
dykta XII, następnie Giovanni di Duccio syn Duccia ze Sieny autor obrazu
Madonna della Misericordia dla kościoła oo. dominikanów w Carpentas
(1347). Za czasów panowania papieża Klemensa wymieniany jest Giovanni
di Lucca, określany tytułem „mistrza”. W tym samym czasie pracowali tutaj
również Paolo da Siena i nieco później Piętro da Siena. Wspominani są ma-
larze pochodzenia florenckiego: Nicolo, Francesco, także z Arezzo: Ricco
i Giovanni. Pracowali także Piemontczycy: Cruco a Asti, Giacomo di Ferro,
ponadto Jacopo da Vercelli i Geminiano della Torre z Parmy. Wykonywali
oni prace dla kardynałów i książąt z okolic Awinionu22.
Na szczególną uwagę zasługują: mistrz Matteo Giovanetti i pracujący pod
jego kierunkiem Piotr - malarze z Viterbo. Matteo Giovanetti poświęcił
znaczną część swojego życia na pracę w Awinionie - (dwadzieścia cztery lata
1343-1367) po czym udał się do Rzymu, wezwany przez papieża. Wymieniany
jest bezpośrednio w kontekście prac w sali „Garderoby” oraz w kaplicach św.
Marcjalisa i św. Jana Chrzciciela jako Magister Matheus Johanneti de Viterbo
pictor. Mistrz Matteo Giovanetti przybył do Awinionu jako artysta ukształto-
wany, dobrze zapoznany z malarstwem Lombardii oraz środkowej Italii:
Umbrii, Toskanii. Sposób kształtowania figur w przestrzeni wypełnionej deli-
katnym zarysem architektury potwierdza jego naukę opartą na stylu wielkich
mistrzów, głównie Giotta. W stylu kreowania przyrody freski awiniońskie
odsłaniają znacznie bogatszą tradycję tudzież ambitne dążenia do stworzenia
wizji nowej* 2'1.
Uderzająca jest próba wprowadzenia do całej kompozycji zasadniczego po-
rządku, który rządzi naturą (il. 2). Poszycie leśne w sali „Garderoby” jest
uporządkowane, ustopniowane, co wyznaczają nisko rosnące zioła i trawy,
powyżej rozpościera się gąszcz zarośli, wśród nich najwięcej jest krzewów
różanych, wreszcie trzecią najwyższą warstwę stanowią drzewa, pośród któ-
rych dominują drzewa liściaste. Trójpiętrowa struktura roślinności lasu stanowi
wycinek universum natury, którą cechuje harmonia form i kolorów. Przykła-
dowo pnie drzew posiadają zróżnicowaną korę, która pozwala zachować róż-
nice ich jednostek, gatunku, świerk rosnący w pobliżu basenu rybnego roz-
22 Dz. cyt., s. 143-145.
2-’ Dz. cyt., s. 70-85.
URSZULA MAŁGORZATA MAZURCZAK
z Toskanii, ale byli również artyści z północy, których łączyło z toskańskimi
wspólne dziedzictwo, czyli ważne centra sztuki, takie jak: Asyż, Siena,
Orwietto, Piza. Dokumenty dworu awiniońskiego wymieniają nazwiska takie,
jak: Lippo i Federrico Memmi, Piętro Caccarelli i jego brat Nardo Caccarelli
(autor obrazu Madonny z Dzieciątkiem dla kościoła karmelitów w Awinionie).
Występują także Filippo i Piętro di Lippo aktywni za czasów papieża Bene-
dykta XII, następnie Giovanni di Duccio syn Duccia ze Sieny autor obrazu
Madonna della Misericordia dla kościoła oo. dominikanów w Carpentas
(1347). Za czasów panowania papieża Klemensa wymieniany jest Giovanni
di Lucca, określany tytułem „mistrza”. W tym samym czasie pracowali tutaj
również Paolo da Siena i nieco później Piętro da Siena. Wspominani są ma-
larze pochodzenia florenckiego: Nicolo, Francesco, także z Arezzo: Ricco
i Giovanni. Pracowali także Piemontczycy: Cruco a Asti, Giacomo di Ferro,
ponadto Jacopo da Vercelli i Geminiano della Torre z Parmy. Wykonywali
oni prace dla kardynałów i książąt z okolic Awinionu22.
Na szczególną uwagę zasługują: mistrz Matteo Giovanetti i pracujący pod
jego kierunkiem Piotr - malarze z Viterbo. Matteo Giovanetti poświęcił
znaczną część swojego życia na pracę w Awinionie - (dwadzieścia cztery lata
1343-1367) po czym udał się do Rzymu, wezwany przez papieża. Wymieniany
jest bezpośrednio w kontekście prac w sali „Garderoby” oraz w kaplicach św.
Marcjalisa i św. Jana Chrzciciela jako Magister Matheus Johanneti de Viterbo
pictor. Mistrz Matteo Giovanetti przybył do Awinionu jako artysta ukształto-
wany, dobrze zapoznany z malarstwem Lombardii oraz środkowej Italii:
Umbrii, Toskanii. Sposób kształtowania figur w przestrzeni wypełnionej deli-
katnym zarysem architektury potwierdza jego naukę opartą na stylu wielkich
mistrzów, głównie Giotta. W stylu kreowania przyrody freski awiniońskie
odsłaniają znacznie bogatszą tradycję tudzież ambitne dążenia do stworzenia
wizji nowej* 2'1.
Uderzająca jest próba wprowadzenia do całej kompozycji zasadniczego po-
rządku, który rządzi naturą (il. 2). Poszycie leśne w sali „Garderoby” jest
uporządkowane, ustopniowane, co wyznaczają nisko rosnące zioła i trawy,
powyżej rozpościera się gąszcz zarośli, wśród nich najwięcej jest krzewów
różanych, wreszcie trzecią najwyższą warstwę stanowią drzewa, pośród któ-
rych dominują drzewa liściaste. Trójpiętrowa struktura roślinności lasu stanowi
wycinek universum natury, którą cechuje harmonia form i kolorów. Przykła-
dowo pnie drzew posiadają zróżnicowaną korę, która pozwala zachować róż-
nice ich jednostek, gatunku, świerk rosnący w pobliżu basenu rybnego roz-
22 Dz. cyt., s. 143-145.
2-’ Dz. cyt., s. 70-85.