Rocznik Historii Sztuki (9.1973)

290 ZOFIA BARANOWICZ

żewskim (architektura, standaryzacja mebli, alfabet) — ostateczną formę nadawał im Przyboś; w później-
szym zaś stadium artykuł Przybosia o poezji konsultował Brzękowski. Zakładając ponadto stałą współ-
pracę Władysława i Katarzyny Strzemińskich odnajdujemy w powstawaniu „Komunikatu" zasadę ko-
lektywności działania. Zasada ta nigdy chyba wcześniej nie była w sztuce polskiej tak pełnie realizowana
i nie przyniosła tak znakomitych rezultatów jak w wypadku grupy ,,a.r.", czego przykładem jest w pierw-
szym rzędzie Międzynarodowa Kolekcja Sztuki Nowoczesnej w Łodzi. Ostatecznie po wielu próbach
zdobycia odpowiednich funduszy, współpracy z większą ilością poetów, zamieszczenia tekstów w numerze
4 „L'Art Contemporain" (który się nigdy nie ukazał), „Komunikat" nr 2 wydany został dzięki szkolnej
drukarni otrzymanej przez Publiczną Szkołę Zawodową Dokształcającą, nr 10, kierowaną przez Strzemiń-
skiego.

W stosunku do pierwszego „Komunikatu" zakres tematyczny i objętość drugiego uległy znacznemu
rozszerzeniu. Na 4 stronach rozkładówki znalazły się artykuły, poezje, alfabet, wykresy i reprodukcje
prac członków grupy. Było bardzo trudno ścisnąć wszystko. Całość jest nadzwyczaj skondensowana"
— donosił Strzemiński Przybosiowi (8 XI 1932). „Komunikat" miał ponadto zawierać artykuł G. Vanton-

ar;

SRUPA



SZTUKi



NOWOCZESNEJ

31 ' ,v 7





S ГГиКА NOW "CZE S NA

a

S 'KOŁY AR*H STYC lE

4. Władysław Strzemiński, Afisz odczytu