DOI Heft:
I: Z zagadnień teorii sztuki
DOI Artikel:Jaworska, Władysława: Munch i Przybyszewski
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.14269#0079
MUNCH I PRZYBYSZEWSKI
73
wydawanego w Berlinie pt. „Gazeta Robotnicza". Miał już za sobą kilka krótkich dziel filozoficzno-
literackich : Chopin und Nietzsche oraz Ola Hansson, opublikowanych w 1892 r. w Berlinie pod wpólnym
tytułem Zur Psychologie des Individuums oraz świeżo wydanej Totenmesse (1893). Te utwory zwróciły na
niego uwagę kół krytyczno-literackich Berlina i zjednały przyjaciół wśród poetów i pisarzy. Coraz częściej
mówiło się o nim „der géniale Pole". Atrakcyjności dodawało mu to, że przyjaźnił się z Augustem Strind-
bergiem, z którym bywali w winiarni Zum schwarzen Ferkel, miejscu spotkań berlińskiej cyganerii.
„Stachu" (nazwisko było nie do wymówienia) miał blond włosy, coś demonicznego w niebieskich oczach,
cichy hypnotyzerski głos, talent do prowokowania dyskusji, w której zresztą okazywał się mistrzem sar-
kazmu i szyderstwa. Był czytelnikiem Schopenhauera, Baudelaire'a, Mallarmćgo, Huysmansa, był wiel-
bicielem Nietzschego. Przygotowywał się do napisania historii satanizmu, studiował okultyzm, znał
doskonale literaturę demonologiczną. Ale przede wszystkim ten nowy Faust grał na fortepianie. Szczegól-
nie chętnie grywał Chopina, interpretując go w tak specyficzny, sugestywny sposób, że wprowadza!
swoje otoczenie w stany euforyczne.
73
wydawanego w Berlinie pt. „Gazeta Robotnicza". Miał już za sobą kilka krótkich dziel filozoficzno-
literackich : Chopin und Nietzsche oraz Ola Hansson, opublikowanych w 1892 r. w Berlinie pod wpólnym
tytułem Zur Psychologie des Individuums oraz świeżo wydanej Totenmesse (1893). Te utwory zwróciły na
niego uwagę kół krytyczno-literackich Berlina i zjednały przyjaciół wśród poetów i pisarzy. Coraz częściej
mówiło się o nim „der géniale Pole". Atrakcyjności dodawało mu to, że przyjaźnił się z Augustem Strind-
bergiem, z którym bywali w winiarni Zum schwarzen Ferkel, miejscu spotkań berlińskiej cyganerii.
„Stachu" (nazwisko było nie do wymówienia) miał blond włosy, coś demonicznego w niebieskich oczach,
cichy hypnotyzerski głos, talent do prowokowania dyskusji, w której zresztą okazywał się mistrzem sar-
kazmu i szyderstwa. Był czytelnikiem Schopenhauera, Baudelaire'a, Mallarmćgo, Huysmansa, był wiel-
bicielem Nietzschego. Przygotowywał się do napisania historii satanizmu, studiował okultyzm, znał
doskonale literaturę demonologiczną. Ale przede wszystkim ten nowy Faust grał na fortepianie. Szczegól-
nie chętnie grywał Chopina, interpretując go w tak specyficzny, sugestywny sposób, że wprowadza!
swoje otoczenie w stany euforyczne.