DOI Artikel:
Pasierb, Janusz St.: Życie, męka i chwała św. Stanisława w "Legendarium andegaweńskim": (bav vat. lat. 8541)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.13597#0063
ŻYCIE, MĘKA I CHWAŁA ŚW. STANISŁAWA
59
1. Legendarium andegaweńskie, żywot św. Stanisława,
miniatura VII: quomodo postmodum manifestauit se populo
O jakie objawienia chodzi? Podpis pod sceną 7 mówi, że idzie tu o przedstawienie „Quomodo
postmodum [czyli po pogrzebie przedstawionym w scenie 6] manifestavit se populo" — objawił się
ludowi.
A o jakich zjawieniach się św. Stanisława mówią źródła literackie? Żywot większy wspomina ich kilka,
poświęcając im rozdziały 21—23 części II oraz 1 —3 części III, gdzie opisy widzeń poprzedzają przeniesie-
nie ciała.
Miniatura ukazuje świętego w mitrze i w aureoli, w czerwonym ornacie z szeroką złotą pretekstą
w formie krzyża, ozdobionego rombami (pretekstą i parura na humerale malowane są złotem), jak
błogosławiąc zjawia się na jasnym obłoku, malowanym biało na żółtym tle, w towarzystwie trzech młodych,
krótkowłosych mężczyzn, ukazanych podobnie jak on, do połowy postaci. Choć ich głów nie otaczają
nimby, konwencja ikonograficzna każe w nich widzieć aniołów, co sugerują też ich świetliste jasnobłękit-
ne i różowe szaty. Miejsce objawień nie jest wyraźnie oznaczone, wszelako pod stopami klęczących sześciu
adorantów w niebieskich, różowych, zielonych, ciemnobrunatnych i błękitnych długich szatach, wśród
których wybija się tęga kobieta z zadartym nosem w białym czepcu i podwice, odziana w zielony strój,
widać skalistą ziemię, a tło nie sugeruje, że rzecz się rozgrywa w kościele. Tymczasem Żywot większy
59
1. Legendarium andegaweńskie, żywot św. Stanisława,
miniatura VII: quomodo postmodum manifestauit se populo
O jakie objawienia chodzi? Podpis pod sceną 7 mówi, że idzie tu o przedstawienie „Quomodo
postmodum [czyli po pogrzebie przedstawionym w scenie 6] manifestavit se populo" — objawił się
ludowi.
A o jakich zjawieniach się św. Stanisława mówią źródła literackie? Żywot większy wspomina ich kilka,
poświęcając im rozdziały 21—23 części II oraz 1 —3 części III, gdzie opisy widzeń poprzedzają przeniesie-
nie ciała.
Miniatura ukazuje świętego w mitrze i w aureoli, w czerwonym ornacie z szeroką złotą pretekstą
w formie krzyża, ozdobionego rombami (pretekstą i parura na humerale malowane są złotem), jak
błogosławiąc zjawia się na jasnym obłoku, malowanym biało na żółtym tle, w towarzystwie trzech młodych,
krótkowłosych mężczyzn, ukazanych podobnie jak on, do połowy postaci. Choć ich głów nie otaczają
nimby, konwencja ikonograficzna każe w nich widzieć aniołów, co sugerują też ich świetliste jasnobłękit-
ne i różowe szaty. Miejsce objawień nie jest wyraźnie oznaczone, wszelako pod stopami klęczących sześciu
adorantów w niebieskich, różowych, zielonych, ciemnobrunatnych i błękitnych długich szatach, wśród
których wybija się tęga kobieta z zadartym nosem w białym czepcu i podwice, odziana w zielony strój,
widać skalistą ziemię, a tło nie sugeruje, że rzecz się rozgrywa w kościele. Tymczasem Żywot większy