DOI article:
Mikocka-Rachubowa, Katarzyna: Mistrz Nagrobka Provany - rzeźbiarz krakowski przełomu XVI i XVII wieku
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.13596#0066
62
KATARZYNA MIKOCKA-RACHUBOWA
44. Antonio Fantuzzi, rycina z motywem sznura cekinów.
pozą i ułożeniem głowy na przedłużeniu poziomej prawie osi tułowia. Natomiast posągi Leśniowol-
skiego i Opalińskiego stanowią bezpośrednie naśladownictwo figury królewskiej, przejmując jej ożywio-
ną pozę, stanowiącą jakby zatrzymanie momentu unoszenia się na ręce opartej na poduszce, z charak-
terystycznym bezwładnym odrzuceniem głowy na wspierające ramię; analogiczne jest też ułożenie nóg
oraz rąk prezentujących oznaki godności. Tak bliskiego odwzorowania posągu Zygmunta I nie było
chyba w rzeźbie krakowskiej przez pół wieku — jedynie figura Walentego Dembińskiego (zm. 1584)
w katedrze wawelskiej prezentuje podobny układ 23 7. Nawet posąg Zygmunta Augusta wydaje się
w swej kompozycji bardziej odległy od posągu ojca niż figury naszej grupy.
Wizerunek nagrobny Piotra Kostki prezentuje uspokojoną pozę „sansovinowską", z przełożoną
nogą i ręką podpierającą głowę. Układ taki, zapoczątkowany w naszej rzeźbie posągiem biskupa
Tomickiego (1535, katedra wawelska), stanowił przez cały wiek XVI schemat obowiązujący w przed-
stawieniach wyższego duchowieństwa238, a kontynuowany był nawet sporadycznie w wieku XVII239.
237 O nim por.: KZS, t. IV: Miasto Kraków, cz. I: Wawel, pod red. J. Szabłowskiego, Warszawa 1965, s. 91.
238 Zlat, op. cit., s. 270.
239 Por. nagrobki biskupów: Goślickiego (1607) i Nowodworskiego (1634) w katedrze poznańskiej, Lipskiego (1631) w kate-
drze wawelskiej.
KATARZYNA MIKOCKA-RACHUBOWA
44. Antonio Fantuzzi, rycina z motywem sznura cekinów.
pozą i ułożeniem głowy na przedłużeniu poziomej prawie osi tułowia. Natomiast posągi Leśniowol-
skiego i Opalińskiego stanowią bezpośrednie naśladownictwo figury królewskiej, przejmując jej ożywio-
ną pozę, stanowiącą jakby zatrzymanie momentu unoszenia się na ręce opartej na poduszce, z charak-
terystycznym bezwładnym odrzuceniem głowy na wspierające ramię; analogiczne jest też ułożenie nóg
oraz rąk prezentujących oznaki godności. Tak bliskiego odwzorowania posągu Zygmunta I nie było
chyba w rzeźbie krakowskiej przez pół wieku — jedynie figura Walentego Dembińskiego (zm. 1584)
w katedrze wawelskiej prezentuje podobny układ 23 7. Nawet posąg Zygmunta Augusta wydaje się
w swej kompozycji bardziej odległy od posągu ojca niż figury naszej grupy.
Wizerunek nagrobny Piotra Kostki prezentuje uspokojoną pozę „sansovinowską", z przełożoną
nogą i ręką podpierającą głowę. Układ taki, zapoczątkowany w naszej rzeźbie posągiem biskupa
Tomickiego (1535, katedra wawelska), stanowił przez cały wiek XVI schemat obowiązujący w przed-
stawieniach wyższego duchowieństwa238, a kontynuowany był nawet sporadycznie w wieku XVII239.
237 O nim por.: KZS, t. IV: Miasto Kraków, cz. I: Wawel, pod red. J. Szabłowskiego, Warszawa 1965, s. 91.
238 Zlat, op. cit., s. 270.
239 Por. nagrobki biskupów: Goślickiego (1607) i Nowodworskiego (1634) w katedrze poznańskiej, Lipskiego (1631) w kate-
drze wawelskiej.