DOI Heft:
Sztuka starożytna
DOI Artikel:Brandys, Henryk: Egipskie podstawki pod naczynia do gotowania
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19397#0049
36. wg F. Petrie, Researches in
Sinai, il. 161
37. wg G. Brunton, Qau and
Badari I, il. 41
wano w Starym Państwie45. Hipoteza ta została potwierdzona przez J. Harrisa w jego niedawno
wydanej pracy46, w której omawia on między innymi zagadnienie wartości fonetycznej, seman-
tycznej i ortografię słowa bi\ Przytoczone przez J. Harrisa warianty graficzne zastępujące znak
omawianych obiektów.
Pomimo niewątpliwie daleko posuniętego podobieństwa kształtów, zagadnienie interpretacji
funkcji, interesujących nas zabytków pozostaje nadal otwarte. Wiemy, że najstarsze obiekty
pochodzą z okresu Nowego Państwa i, że w żadnym z nich nie natrafiono na jakikolwiek ślad
metalu, pomimo dokładnych oględzin i analizy chemicznej przeprowadzonej na zabytkach
z muzeum turyńskiego47. Powszechnie znany jest fakt, że większość metali, a szczególnie miedź,
pozostawia wyraźne ślady w postaci zielonkawo-brunatnego żużlu na ściankach tygli. Znane
z wykopalisk Petrie'go48 i Bruntona49 tygle znalezione w kopalni miedzi na Synaju w Serabit
el Khadem oraz w Qau pokryte są wewnątrz warstwą zielonkawo-brunatnego żużlu (il. 36, 37).
Tygiel z wykopalisk Bruntona w Qau jest datowany na okres panowania VIII dynastii, natomiast
Petrie nie podaje datowania. Kształt obydwu tygli nie odbiega zbyt daleko od formy tygli na
przedstawieniach z okresu Starego Państwa, jeśli zaś przyjąć, że otwory w dolnych częściach
45 Por. Junker, jw., s. 89.
46 J. Harris, Lexicographical Studies in Ancient Egyptian Minerals. Berlin 1961, s. 60—61.
47 Por. Curto, jw., s. 69.
48 F. Petrie, Researches in Sinai. London 1906, s. 162, il. 161.
49 G. Brunton, Qau and Badari I. London 1927, s. 67, il. 41.
dostarczają nowego materiału porównawczego. Znaki SJ \ j są doskonałą analogią do kształtu
45
Sinai, il. 161
37. wg G. Brunton, Qau and
Badari I, il. 41
wano w Starym Państwie45. Hipoteza ta została potwierdzona przez J. Harrisa w jego niedawno
wydanej pracy46, w której omawia on między innymi zagadnienie wartości fonetycznej, seman-
tycznej i ortografię słowa bi\ Przytoczone przez J. Harrisa warianty graficzne zastępujące znak
omawianych obiektów.
Pomimo niewątpliwie daleko posuniętego podobieństwa kształtów, zagadnienie interpretacji
funkcji, interesujących nas zabytków pozostaje nadal otwarte. Wiemy, że najstarsze obiekty
pochodzą z okresu Nowego Państwa i, że w żadnym z nich nie natrafiono na jakikolwiek ślad
metalu, pomimo dokładnych oględzin i analizy chemicznej przeprowadzonej na zabytkach
z muzeum turyńskiego47. Powszechnie znany jest fakt, że większość metali, a szczególnie miedź,
pozostawia wyraźne ślady w postaci zielonkawo-brunatnego żużlu na ściankach tygli. Znane
z wykopalisk Petrie'go48 i Bruntona49 tygle znalezione w kopalni miedzi na Synaju w Serabit
el Khadem oraz w Qau pokryte są wewnątrz warstwą zielonkawo-brunatnego żużlu (il. 36, 37).
Tygiel z wykopalisk Bruntona w Qau jest datowany na okres panowania VIII dynastii, natomiast
Petrie nie podaje datowania. Kształt obydwu tygli nie odbiega zbyt daleko od formy tygli na
przedstawieniach z okresu Starego Państwa, jeśli zaś przyjąć, że otwory w dolnych częściach
45 Por. Junker, jw., s. 89.
46 J. Harris, Lexicographical Studies in Ancient Egyptian Minerals. Berlin 1961, s. 60—61.
47 Por. Curto, jw., s. 69.
48 F. Petrie, Researches in Sinai. London 1906, s. 162, il. 161.
49 G. Brunton, Qau and Badari I. London 1927, s. 67, il. 41.
dostarczają nowego materiału porównawczego. Znaki SJ \ j są doskonałą analogią do kształtu
45