DOI Heft:
Sztuka nowożytna
DOI Artikel:Domaszewska, Helena; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]; Grandville [Ill.]: Rysunki J. I. I. Grandville'a do "Les Métamorphoses du jour" w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19397#0276
-
4a. J. 1.1. Gerard zw. Grandville, Rekreacja. Rysunek. Muzeum Narodowe w Warszawie.
tu pewną rolę. W tym celu imituje ruchy nauczyciela, prowadząc go równocześnie gestem ręki
w stronę muru. W głębi z lewej strony rozgrywa się scena, której brak w ilustracji. Matka —
oślica bije kurczaka — dziewczynkę. Scenie tej przyklaskuje małpka w długiej sukience, powta-
rzając radośnie ruchy uderzeń.
W tym lekkim szkicu wykonanym piórkiem i sepią, dominuje ruch i mimika zwierzęcych
twarzy. Są one o wiele bardziej wyraziste i ludzkie niż w rycinie gdzie wszystko uległo stabili-
zacji i wyrazowi bezmyślnej smutnej zwierzęcości.
W rysunku chłopiec — prosię wysuwa do przodu uszy i ironicznie wykrzywia ryjek. Żabka, na
której oparł się szczurek, chcąc ją przeskoczyć, ma minę pełną napięcia i oczekiwania. Małpka
skradająca się obok indyka, przygryza usta w napięciu. Również nadanie koloru o naturalnej
barwie sangwiny głowom i rękom dzieci — zwierząt daje efekty naturalności.
W rycinie każda z tych głów ma barwę skóry zwierzęcej, stąd i zabawa przypomina bardziej
igraszki zwierząt niż dzieci. Tekst objaśniający do tej ryciny omawia „rekreację dziecięcą"
jako pretekst do obserwacji przyszłych cech charakteru ludzi dorosłych. Wspomina też o losie
272
4a. J. 1.1. Gerard zw. Grandville, Rekreacja. Rysunek. Muzeum Narodowe w Warszawie.
tu pewną rolę. W tym celu imituje ruchy nauczyciela, prowadząc go równocześnie gestem ręki
w stronę muru. W głębi z lewej strony rozgrywa się scena, której brak w ilustracji. Matka —
oślica bije kurczaka — dziewczynkę. Scenie tej przyklaskuje małpka w długiej sukience, powta-
rzając radośnie ruchy uderzeń.
W tym lekkim szkicu wykonanym piórkiem i sepią, dominuje ruch i mimika zwierzęcych
twarzy. Są one o wiele bardziej wyraziste i ludzkie niż w rycinie gdzie wszystko uległo stabili-
zacji i wyrazowi bezmyślnej smutnej zwierzęcości.
W rysunku chłopiec — prosię wysuwa do przodu uszy i ironicznie wykrzywia ryjek. Żabka, na
której oparł się szczurek, chcąc ją przeskoczyć, ma minę pełną napięcia i oczekiwania. Małpka
skradająca się obok indyka, przygryza usta w napięciu. Również nadanie koloru o naturalnej
barwie sangwiny głowom i rękom dzieci — zwierząt daje efekty naturalności.
W rycinie każda z tych głów ma barwę skóry zwierzęcej, stąd i zabawa przypomina bardziej
igraszki zwierząt niż dzieci. Tekst objaśniający do tej ryciny omawia „rekreację dziecięcą"
jako pretekst do obserwacji przyszłych cech charakteru ludzi dorosłych. Wspomina też o losie
272