DOI Heft:
Wystawy
DOI Artikel:Lorentz, Stanisław; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]: Pięciolecie współpracy między Muzeami Warszawa - Olsztyn 1958 - 1962
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19397#0331
14. Gotycki zamek w Reszlu.
Sprawozdanie niniejsze obejmuje pierwsze pięciolecie współpracy między muzeami warszaw-
skimi a muzeami i instytucjami oraz organizacjami kulturalnymi województwa olsztyńskiego.
Patronują mu Stołeczna i Wojewódzka Rada Narodowa. Na terenie Olsztyna fundamentem
współpracy jest Muzeum Mazurskie Nieocenionej pomocy i opieki dostarcza „Pojezierze".
Gdy zsumujemy wyniki naszego współdziałania w minionym okresie, to chyba stwierdzimy,
że znacznie one przekroczyły wszystko, czego się można było spodziewać. Wystawy były liczne
i różnorodne, nie tylko oświatowe ale i naukowe, często pionierskie, w skali nie powiatowej
i nawet nie wojewódzkiej, lecz ogólnopolskiej. Wystawy, inaugurowane w lidzbarskim zamku
śmiało można by zresztą pokazać i za granicą. Często zapytywano, dlaczego takie wystawy,
jak „Życie Polskie w dawnych wiekach", „Krasicki i Wiek Oświecenia" albo „Jak rozpoznawać
style" nie zostały zorganizowane w Warszawie? Odpowiedź brzmiała, że po Lidzbarku mogą
być przewiezione do Warszawy lub innych miast, które posiadały by odpowiednie warunki
ekspozycyjne. Prawdziwe upowszechnienie kultury — to nie drugorzędne wystawy słabych
dzieł sztuki lub kopii i fotografii, lecz wystawy wybitnych dzieł sztuki. Takie wystawy, zwłaszcza
gdy temat ich może wzbudzić szerokie zainteresowanie, a urządzone są atrakcyjnie, naprawdę
327
Sprawozdanie niniejsze obejmuje pierwsze pięciolecie współpracy między muzeami warszaw-
skimi a muzeami i instytucjami oraz organizacjami kulturalnymi województwa olsztyńskiego.
Patronują mu Stołeczna i Wojewódzka Rada Narodowa. Na terenie Olsztyna fundamentem
współpracy jest Muzeum Mazurskie Nieocenionej pomocy i opieki dostarcza „Pojezierze".
Gdy zsumujemy wyniki naszego współdziałania w minionym okresie, to chyba stwierdzimy,
że znacznie one przekroczyły wszystko, czego się można było spodziewać. Wystawy były liczne
i różnorodne, nie tylko oświatowe ale i naukowe, często pionierskie, w skali nie powiatowej
i nawet nie wojewódzkiej, lecz ogólnopolskiej. Wystawy, inaugurowane w lidzbarskim zamku
śmiało można by zresztą pokazać i za granicą. Często zapytywano, dlaczego takie wystawy,
jak „Życie Polskie w dawnych wiekach", „Krasicki i Wiek Oświecenia" albo „Jak rozpoznawać
style" nie zostały zorganizowane w Warszawie? Odpowiedź brzmiała, że po Lidzbarku mogą
być przewiezione do Warszawy lub innych miast, które posiadały by odpowiednie warunki
ekspozycyjne. Prawdziwe upowszechnienie kultury — to nie drugorzędne wystawy słabych
dzieł sztuki lub kopii i fotografii, lecz wystawy wybitnych dzieł sztuki. Takie wystawy, zwłaszcza
gdy temat ich może wzbudzić szerokie zainteresowanie, a urządzone są atrakcyjnie, naprawdę
327