DOI Heft:
Egipt
DOI Artikel:Dobrowolska, Katarzyna; Muzeum Narodowe w Warszawie [Mitarb.]; Muzeum Narodowe w Krakowie [Mitarb.]: Trzy skrzynki kanopskie z Muzeów Narodowych w Warszawie i w Krakowie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.19554#0065
logicznym, schematycznym sposobem przedstawiania twarzy ludzkich spotykamy się w przy-
padku wyżej wzmiankowanego papirusu z Muzeum Eerlińskiego.
Postaci ukazane na bocznych ściankach skrzynki nie posiadają żadnych atrybutów, niemniej
stwierdzić można, że są to najprawdopodobniej przedstawieni w ten sposób — Synowie Ho-
rusa50.
Pokrywa o czerwonych brzegach zdobiona jest czerwoną, drobną kratką na białym tle. W każ-
dym polu kratki — czarna kropka. Figurka sokoła na pokrywie — czerwona. Pierś i głowa
ptaka — żółte. Na piersi czarnymi kreskami zaznaczony naszyjnik menit, którego druga część —
żółtozielona, spoczywa na grzbiecie ptaka.
Ścisłej analogii do zabytku nie znaleziono. Rysunek drzwi na ścianie frontalnej jest pod-
stawą do ogólnego datowania zabytku na Epokę Późną51. Scena, której głównym motywem
jest fetysz Ts-wr wiąże go ikonograficznie z grupą trumien i kartonaży, występujących przez
całą Epokę Późną, w dekoracji których fetysz ten stanowi centralny motyw przedstawień na
wieku52.
Kształt fetysza Ti-wr, analogiczny do przedstawionego na reliefie z grobu Szeszonka III
oraz w winietach papirusu berlińskiego P. 10477, datowanego na ok. 500 r.p.n.e., analogie w ry-
sunku twarzy ludzkich na naszym zabytku i w winietach tego papirusu, identyczny sposób
przedstawiania słupów dd na obu tych zabytkach, wreszcie analogie ikonograficzne i stylis-
tyczne między dekoracją tej skrzynki i dwu poprzednio omówionych, pozwalają uściślić dato-
wanie naszego zabytku do czasów panowania XXI—XXVI dynastii.
TPH KAHOnCKHX 5HUHKA H3 COEPAHHH HAD,HOHAJIBHOrO MY3EH
B BAPIHABE H HALTHOHAJILHOrO MY3E^ B KPAKOBE
PE3IOME
B cTaTbe nySjiHKyioToi ippi KaHonci-cHX Hini-iKa H3 coSpamiii HaniioHanbHoro MV3ea b Bapuiaee (iihb.
JVs MN 143190 h MN 143421) h HaunoHajiŁHoro iny3ea b KpaKOBe (hhb. Ns MNK 68443).
B nepBofi yacTH CTaTbH flaeTCH xapaKTepncTHKa Tex o6iuhx tiepT naMHTHHKOB, KOTopbie no3BOJii«Tn npii-
TOicjiiiTb hx k oflHOMy h tomv »e BHfly, jjaTHpoBaTb hx oahhm h TeM H<e nepHOflOM, a TaK>Ke BbiflBiniyTb rtmo-
Te3y, MTO OHH ObIJIH BbinOJIHeHBI, eCJIH He B OflHOH MaCTepCKOH, TO BO BCHKOM CJiy^ae B OflHOM UeHTpe. B 3T0M
50 W winietach Ksiąg Umarłych przedstawiano czasami Synów Horusa w ten sam sposób, jak na naszym
zabytku: wszystkich z głowami ludzkimi i zamiast czterech — trzech (por. N a v i 1 I e, Todtenbuch. Winieta
27 rozdziału).
51 Por. przypis 36.
32 Por. przypis 11.
61
padku wyżej wzmiankowanego papirusu z Muzeum Eerlińskiego.
Postaci ukazane na bocznych ściankach skrzynki nie posiadają żadnych atrybutów, niemniej
stwierdzić można, że są to najprawdopodobniej przedstawieni w ten sposób — Synowie Ho-
rusa50.
Pokrywa o czerwonych brzegach zdobiona jest czerwoną, drobną kratką na białym tle. W każ-
dym polu kratki — czarna kropka. Figurka sokoła na pokrywie — czerwona. Pierś i głowa
ptaka — żółte. Na piersi czarnymi kreskami zaznaczony naszyjnik menit, którego druga część —
żółtozielona, spoczywa na grzbiecie ptaka.
Ścisłej analogii do zabytku nie znaleziono. Rysunek drzwi na ścianie frontalnej jest pod-
stawą do ogólnego datowania zabytku na Epokę Późną51. Scena, której głównym motywem
jest fetysz Ts-wr wiąże go ikonograficznie z grupą trumien i kartonaży, występujących przez
całą Epokę Późną, w dekoracji których fetysz ten stanowi centralny motyw przedstawień na
wieku52.
Kształt fetysza Ti-wr, analogiczny do przedstawionego na reliefie z grobu Szeszonka III
oraz w winietach papirusu berlińskiego P. 10477, datowanego na ok. 500 r.p.n.e., analogie w ry-
sunku twarzy ludzkich na naszym zabytku i w winietach tego papirusu, identyczny sposób
przedstawiania słupów dd na obu tych zabytkach, wreszcie analogie ikonograficzne i stylis-
tyczne między dekoracją tej skrzynki i dwu poprzednio omówionych, pozwalają uściślić dato-
wanie naszego zabytku do czasów panowania XXI—XXVI dynastii.
TPH KAHOnCKHX 5HUHKA H3 COEPAHHH HAD,HOHAJIBHOrO MY3EH
B BAPIHABE H HALTHOHAJILHOrO MY3E^ B KPAKOBE
PE3IOME
B cTaTbe nySjiHKyioToi ippi KaHonci-cHX Hini-iKa H3 coSpamiii HaniioHanbHoro MV3ea b Bapuiaee (iihb.
JVs MN 143190 h MN 143421) h HaunoHajiŁHoro iny3ea b KpaKOBe (hhb. Ns MNK 68443).
B nepBofi yacTH CTaTbH flaeTCH xapaKTepncTHKa Tex o6iuhx tiepT naMHTHHKOB, KOTopbie no3BOJii«Tn npii-
TOicjiiiTb hx k oflHOMy h tomv »e BHfly, jjaTHpoBaTb hx oahhm h TeM H<e nepHOflOM, a TaK>Ke BbiflBiniyTb rtmo-
Te3y, MTO OHH ObIJIH BbinOJIHeHBI, eCJIH He B OflHOH MaCTepCKOH, TO BO BCHKOM CJiy^ae B OflHOM UeHTpe. B 3T0M
50 W winietach Ksiąg Umarłych przedstawiano czasami Synów Horusa w ten sam sposób, jak na naszym
zabytku: wszystkich z głowami ludzkimi i zamiast czterech — trzech (por. N a v i 1 I e, Todtenbuch. Winieta
27 rozdziału).
51 Por. przypis 36.
32 Por. przypis 11.
61