18
Muzeum
il. 71 fig. 7
Sala 5 - prace
Felicjana Szczęsnego
Kowarskiego, Andrzeja
Wróblewskiego, Józefa
Szajny I Room 5 - works
by Felicjan Szczęsny
Kowarski, Andrzej
Wróblewski, Józef Szajna
fot. I photo Bartosz Bajerski
Początek lat trzydziestych znamionował wyraźny przełom w sztuce polskiej, na którą
wpływ odegrał zarówno Wielki Kryzys i radykalizacja nastrojów społecznych, w tym po-
staw licznych artystów i literatów młodszego pokolenia, jak teź skokowy rozwój środków
masowego przekazu - prasy ilustrowanej, radia, filmu. Salę poświęconą tej dekadzie, tra-
gicznie zamkniętej wybuchem II wojny światowej, podzielono na cztery strefy. W pierw-
szej znalazł się wybór ocalałych polskich filmów awangardowych i eksperymentujących
z formą gatunku (Jerzego Gabryelskiego, Jalu Kurka, Franciszki i Stefana Themersonów,
Jerzego Zarzyckiego i Tadeusza Kowalskiego), z którym sąsiadują fotomontaże i heliogra-
fie Kazimierza Podsadeckiego, Themersonów, Karola Hillera (il. 5). Sekwencja obrazów
Zygmunta Menkesa, Alfreda Aberdama, Stanisława Grabowskiego, Jankiela Adlera, i dalej,
płótna kapistów - Artura Nachta-Samborskiego, Jana Cybisa, Józefa Czapskiego i Zygmunta
Waliszewskiego - ukazuje sztukę ukształtowaną w Paryżu, w środowisku Ecole de Paris
i Komitetu Paryskiego, skupioną na wartościach stricte malarskich, sygnalizującą zwrot ku
tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu, osiągnięciom impresjonizmu i postimpresjonizmu.
Salę tę zamykają realistyczne płótna Rafała Malczewskiego, przykład oficjalnej sztuki czasów
sanacji, stanowiące apoteozę osiągnięć gospodarczych II Rzeczypospolitej (Zapora rośnie.
Rożnów i Wieże Mościckiego z 1938 r.).
Przeciwległą ścianę zajął natomiast wybór rysunków, grafik i fotomontaży artystów zwią-
zanych z radykalnymi, lewicowymi ugrupowaniami artystycznymi - Warszawską Grupą
Muzeum
il. 71 fig. 7
Sala 5 - prace
Felicjana Szczęsnego
Kowarskiego, Andrzeja
Wróblewskiego, Józefa
Szajny I Room 5 - works
by Felicjan Szczęsny
Kowarski, Andrzej
Wróblewski, Józef Szajna
fot. I photo Bartosz Bajerski
Początek lat trzydziestych znamionował wyraźny przełom w sztuce polskiej, na którą
wpływ odegrał zarówno Wielki Kryzys i radykalizacja nastrojów społecznych, w tym po-
staw licznych artystów i literatów młodszego pokolenia, jak teź skokowy rozwój środków
masowego przekazu - prasy ilustrowanej, radia, filmu. Salę poświęconą tej dekadzie, tra-
gicznie zamkniętej wybuchem II wojny światowej, podzielono na cztery strefy. W pierw-
szej znalazł się wybór ocalałych polskich filmów awangardowych i eksperymentujących
z formą gatunku (Jerzego Gabryelskiego, Jalu Kurka, Franciszki i Stefana Themersonów,
Jerzego Zarzyckiego i Tadeusza Kowalskiego), z którym sąsiadują fotomontaże i heliogra-
fie Kazimierza Podsadeckiego, Themersonów, Karola Hillera (il. 5). Sekwencja obrazów
Zygmunta Menkesa, Alfreda Aberdama, Stanisława Grabowskiego, Jankiela Adlera, i dalej,
płótna kapistów - Artura Nachta-Samborskiego, Jana Cybisa, Józefa Czapskiego i Zygmunta
Waliszewskiego - ukazuje sztukę ukształtowaną w Paryżu, w środowisku Ecole de Paris
i Komitetu Paryskiego, skupioną na wartościach stricte malarskich, sygnalizującą zwrot ku
tradycyjnemu warsztatowi malarskiemu, osiągnięciom impresjonizmu i postimpresjonizmu.
Salę tę zamykają realistyczne płótna Rafała Malczewskiego, przykład oficjalnej sztuki czasów
sanacji, stanowiące apoteozę osiągnięć gospodarczych II Rzeczypospolitej (Zapora rośnie.
Rożnów i Wieże Mościckiego z 1938 r.).
Przeciwległą ścianę zajął natomiast wybór rysunków, grafik i fotomontaży artystów zwią-
zanych z radykalnymi, lewicowymi ugrupowaniami artystycznymi - Warszawską Grupą