DOI Heft:
Część I. Museum / Part I. The Museum
DOI Artikel:Rypson, Piotr: Galeria Sztuki XX i XXI Wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.45362#0023
22
Muzeum
il. 10 I fig. 10
Sala 7 - prace
Natalii LL, Grzegorza
Kowalskiego, rejestracje
działań w przestrzeni,
performansów, akcji
I Room 7 - works by
Natalia LL, Grzegorz
Kowalski, recordings
of activities in the public
space, performances
and actions
fot. I photo Bartosz Bajerski
Poodwilżowy czas w polskiej sztuce mogliśmy zilustrować kilkoma zaledwie pracami -
obrazami Mariana Bogusza i Zbigniewa Dłubaka utrzymanymi w duchu społecznego ekspre-
sjonizmu, płótnem Andrzeja Wróblewskiego Kolejka trwa (1956), wczesną abstrakcją organiczną
Stefana Gierowskiego, oraz dziełami wiodących członków Grupy Krakowskiej - Tadeusza
Kantora, Tadeusza Brzozowskiego, Marii Jaremy i Jerzego Nowosielskiego (il. 8). W tym
miejscu rozpoczyna się tym samym etap późnego modernizmu w Polsce, z jego dominującymi
cechami: autonomią sztuki, swobodą poszukiwań formalnych, fascynacją nauką, przeciwsta-
wionymi dyktatowi ideologizacji treści dzieła.
Następną niewielką salę wypełniają więc prace powstałe w drugiej połowie lat pięćdziesią-
tych i w następnej dekadzie (il. 9). Dominują w niej dzieła reprezentujące nurt neokonstrukty-
wistyczny, abstrakcję geometryczną i organiczną oraz op-art. Obrazom reliefowym Henryka
Stażewskiego, płótnom Stefana Gierowskiego, Wojciecha Fangora, rzeźbie Okna IV (1967)
Jerzego Jarnuszkiewicza towarzyszy pokaz abstrakcyjnych filmów Andrzeja Pawłowskiego
(Kineformy, 1956-1957). Przemiany polskiej sztuki na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdzie-
siątych są widoczne również w pracach artystów opuszczających Polskę w okresie względnej
liberalizacji politycznej (Jan Lebenstein, Fangor) lub powracających do kraju po długich latach
emigracji, jak Piotr Potworowski i - jedynie poprzez wystawy swych obrazów - Józef Czapski.
Zwrot ku sztuce konceptualnej został zasygnalizowany wczesnym obrazem systemowym
Ryszarda Winiarskiego (Obszar IV, 1967) i reliefem soczewkowym Jerzego Rosołowicza.
Muzeum
il. 10 I fig. 10
Sala 7 - prace
Natalii LL, Grzegorza
Kowalskiego, rejestracje
działań w przestrzeni,
performansów, akcji
I Room 7 - works by
Natalia LL, Grzegorz
Kowalski, recordings
of activities in the public
space, performances
and actions
fot. I photo Bartosz Bajerski
Poodwilżowy czas w polskiej sztuce mogliśmy zilustrować kilkoma zaledwie pracami -
obrazami Mariana Bogusza i Zbigniewa Dłubaka utrzymanymi w duchu społecznego ekspre-
sjonizmu, płótnem Andrzeja Wróblewskiego Kolejka trwa (1956), wczesną abstrakcją organiczną
Stefana Gierowskiego, oraz dziełami wiodących członków Grupy Krakowskiej - Tadeusza
Kantora, Tadeusza Brzozowskiego, Marii Jaremy i Jerzego Nowosielskiego (il. 8). W tym
miejscu rozpoczyna się tym samym etap późnego modernizmu w Polsce, z jego dominującymi
cechami: autonomią sztuki, swobodą poszukiwań formalnych, fascynacją nauką, przeciwsta-
wionymi dyktatowi ideologizacji treści dzieła.
Następną niewielką salę wypełniają więc prace powstałe w drugiej połowie lat pięćdziesią-
tych i w następnej dekadzie (il. 9). Dominują w niej dzieła reprezentujące nurt neokonstrukty-
wistyczny, abstrakcję geometryczną i organiczną oraz op-art. Obrazom reliefowym Henryka
Stażewskiego, płótnom Stefana Gierowskiego, Wojciecha Fangora, rzeźbie Okna IV (1967)
Jerzego Jarnuszkiewicza towarzyszy pokaz abstrakcyjnych filmów Andrzeja Pawłowskiego
(Kineformy, 1956-1957). Przemiany polskiej sztuki na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdzie-
siątych są widoczne również w pracach artystów opuszczających Polskę w okresie względnej
liberalizacji politycznej (Jan Lebenstein, Fangor) lub powracających do kraju po długich latach
emigracji, jak Piotr Potworowski i - jedynie poprzez wystawy swych obrazów - Józef Czapski.
Zwrot ku sztuce konceptualnej został zasygnalizowany wczesnym obrazem systemowym
Ryszarda Winiarskiego (Obszar IV, 1967) i reliefem soczewkowym Jerzego Rosołowicza.