DOI Heft:
Część II. Sztuka starożytna / Part II. Ancient Art
DOI Artikel:Dolińska, Monika: Świątynia w dolinie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.45362#0055
54
Sztuka starożytna
il. 2| fig. 2
Magazyn Totmesa III
w Deir el-Bahari
ITheTuthmosis III
storeroom at Deir
el-Bahari
fot, I photo Monika Dolińska
kawałków (dzięki czemu z wielobarwnego kamiennego gruzu wyłaniają się na nowo postaci
bogów i ludzi, emblematy, rośliny i zwierzęta, znaki i dłuższe teksty), aź po głębokie uczucie
zadowolenia wynikające z odtworzenia wspaniałego zabytku i przywrócenia go do istnienia.
Dodajmy do tego codzienną satysfakcję z obcowania ze sztuką najwyższego lotu, z malarstwem
i rzeźbą starożytnego Egiptu, oraz - mniej oczywisty powód zadowolenia i trudniejszy do
osiągnięcia, ale pasjonujący - wnikanie w niuanse myśli, symboliki, rytuałów, wierzeń i mitów,
które uzewnętrzniały się w świątyni i zdobiących ją scenach, tropienie i odkrywanie przesła-
nek, jakie kierowały władcą, jego architektami i teologami przy tworzeniu zamysłu, wyborze
programu i lokalizacji świątyni.
Dojście to tego najbardziej gratyfikującego dla badacza etapu poprzedzone jest żmudnym
szukaniem połączeń: najpierw między pojedynczymi fragmentami, potem między większymi
elementami scen, następnie między poszczególnymi scenami, by na koniec połączyć sceny
w ciągi wypełniające całe ściany. Zważywszy że chodzi o dziesiątki tysięcy kamiennych frag-
mentów - wapiennych i piaskowcowych - i że nie ma wzoru, jak na okładce pudełka puzzli, który
by pokazał, jak ma wyglądać odtworzona świątynia (można posiłkować się tylko analogiami,
pamiętając skądinąd, że nie ma dwóch takich samych świątyń, sekwencji scen ani identycznych
detali), czy można się dziwić, że praca ta, rozpoczęta ponad trzydzieści lat temu, wciąż nie jest
ukończona? Rezultaty, jakie udało się już osiągnąć, i tak są imponujące i znacznie przewyższają
Sztuka starożytna
il. 2| fig. 2
Magazyn Totmesa III
w Deir el-Bahari
ITheTuthmosis III
storeroom at Deir
el-Bahari
fot, I photo Monika Dolińska
kawałków (dzięki czemu z wielobarwnego kamiennego gruzu wyłaniają się na nowo postaci
bogów i ludzi, emblematy, rośliny i zwierzęta, znaki i dłuższe teksty), aź po głębokie uczucie
zadowolenia wynikające z odtworzenia wspaniałego zabytku i przywrócenia go do istnienia.
Dodajmy do tego codzienną satysfakcję z obcowania ze sztuką najwyższego lotu, z malarstwem
i rzeźbą starożytnego Egiptu, oraz - mniej oczywisty powód zadowolenia i trudniejszy do
osiągnięcia, ale pasjonujący - wnikanie w niuanse myśli, symboliki, rytuałów, wierzeń i mitów,
które uzewnętrzniały się w świątyni i zdobiących ją scenach, tropienie i odkrywanie przesła-
nek, jakie kierowały władcą, jego architektami i teologami przy tworzeniu zamysłu, wyborze
programu i lokalizacji świątyni.
Dojście to tego najbardziej gratyfikującego dla badacza etapu poprzedzone jest żmudnym
szukaniem połączeń: najpierw między pojedynczymi fragmentami, potem między większymi
elementami scen, następnie między poszczególnymi scenami, by na koniec połączyć sceny
w ciągi wypełniające całe ściany. Zważywszy że chodzi o dziesiątki tysięcy kamiennych frag-
mentów - wapiennych i piaskowcowych - i że nie ma wzoru, jak na okładce pudełka puzzli, który
by pokazał, jak ma wyglądać odtworzona świątynia (można posiłkować się tylko analogiami,
pamiętając skądinąd, że nie ma dwóch takich samych świątyń, sekwencji scen ani identycznych
detali), czy można się dziwić, że praca ta, rozpoczęta ponad trzydzieści lat temu, wciąż nie jest
ukończona? Rezultaty, jakie udało się już osiągnąć, i tak są imponujące i znacznie przewyższają