Rocznik Muzeum Narodowego w Warszawie (3(39).2014)

Monika Dolińska Świątynia w dolinie

57


i zachodziło, Nil cyklicznie wylewał, rośliny wzrastały, zwierzęta się rozmnażały ku pożytkowi
ludzi, ludzie rodzili się i umierali, a umierając, osiągali nowe, wieczne życie. Tak miało być,
dopóki zachowywany był odwieczny porządek rzeczy - Maat - a jego gwarantem był władca
(il. 6). Wszystkie świątynie Egiptu wypełnione były przedstawieniami zapewniającymi trwanie
owego ładu i porządku, a niektóre miały też specjalne znaczenie, którego egiptolodzy starają
się żmudnie dociekać.
Świątynią o specjalnym przeznaczeniu była też ta w Deir el-Bahari. Władcy Nowego
Państwa wznosili dla siebie w Tebach Zachodnich, na zachodnim brzegu, naprzeciwko Karnaku
i Luksoru, świątynie zwane dawniej grobowymi, teraz, bardziej odpowiednio (acz niezgrab-
nie w języku polskim) - świątyniami pamięci (memorial temples) lub po prostu królewskimi,
gdzie czczona była, już za życia króla, forma boga Amona zjednoczonego z władcą. Świątynie
te zwane były „Domami Milionów Lat”. Totmes III już na początku panowania wzniósł dla

il. 61 fig. 6
Król składa ofiary z wody
i wina Amonowi-Re -
dekoracja wejścia
w pomieszczeniu G
I The king making
offerings of water and
wine to Amun-Re -
decoration of the
entrance to room G
fot. i fotomontaż
I photo and photomontage
© Zbigniew Doliński,
rys. I drawing Marek Puszkarski