DOI Heft:
Część II. Sztuka starożytna / Part II. Ancient Art
DOI Artikel:Wiercinśka, Janina: Kolekcja numizmatyczna dr. Władysława Semerau-Siemianowskiego w Muzeum Narodowym w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.45362#0113
112
Sztuka starożytna
il. II fig. 1
Władysław Semerau-
-Siemianowski (1849-1938)
fot. I photo © Zbigniew Doliński /
Muzeum Narodowe w Warszawie
Semerau-Siemianowski urodził się w rodzinnym majątku
wCierplewie w Poznańskiem5. Najwcześniejsze lata jego życia
związane były z Wielkopolską, gdzie ukończył szkołę średnią, nie
bez problemów, ponieważ parokrotnie był relegowany ze szkół za
działalność niepodległościową. Można z tego wnosić, że tradycje
patriotyczne były żywe w jego rodzinie, dziadek ze strony matki brał
czynny udział w powstaniu listopadowym, co niewątpliwie wywarło
wpływ na późniejszą postawę życiową wnuka. W1870 roku rozpoczął
studia medyczne, najpierw na uniwersytecie we Wrocławiu, skąd po
roku przeniósł się do Krakowa na Wydział Medyczny Uniwersytetu
Jagiellońskiego, uciekając przed służbą w wojsku pruskim. Tam
uczęszczał również przez dwa lata na wykłady z zakresu archeo-
logii. Można przypuszczać, że były to wykłady profesora Józefa
Łepkowskiego (1826-1894), archeologa, historyka i filozofa, który
przeszedł do historii rodzimej archeologii jako pierwszy profesor
w tej dziedzinie nauki6. W 1867 roku zaczął organizować Gabinet
Archeologiczny przy Uniwersytecie Jagiellońskim7, który z czasem
stał się jednym z najważniejszych ośrodków naukowych w kraju.
Jedną z największych zasług Łepkowskiego była popularyzacja ar-
cheologii polskiej na forum międzynarodowym oraz wśród młodych
pasjonatów. To wtedy najprawdopodobniej zrodziło się zaintereso-
wanie antykiem i pasja kolekcjonerska Semerau-Siemianowskiego.
Rozpoczęła się wówczas era świadomego, naukowego kolek-
cjonerstwa. Zaczęto zwracać uwagę na dokładne opisy odkrywa-
nych zabytków, sporządzanie not inwentarzowych oraz tworzenie
katalogów. Wiedzę zdobytą w Krakowie Semerau-Siemianowski
wykorzystał później przy tworzeniu własnej kolekcji oraz inwen-
taryzacji i opracowywaniu zbiorów przekazanych do MNW. O jego
niezaprzeczalnej wiedzy i doświadczeniu numizmatycznym świad-
czyć mogą fachowo wykonane wpisy w muzealnych księgach in-
wentarzowych czy na kartach naukowych. Nawet jeśli nie zostały
wykonane jego ręką, bo tych jest niewiele, to z pewnością pod jego
dyktando.
Po dwóch latach pobytu w Krakowie Semerau-Siemianowski
przeniósł się do Wiednia, gdzie w 1877 roku uzyskał dyplom doktora
medycyny na tamtejszym uniwersytecie. Wkrótce po zakończeniu
studiów znalazł się na terenie Imperium Osmańskiego. W cza-
sie wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878) pełnił funkcję lekarza
5 Zofia Keler-Pigłowska, Semerau-Siemianowski Władysław Wojciech
[w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 36/2, z. 149, Warszawa-Kraków 1995, s. 226-227.
6 Andrzej Abramowicz, Historia archeologii polskiej XIX i XX wieku,
Warszawa-Łódź 1991, s. 40-44; Józef Kostrzewski, Dzieje polskich badań prehi-
storycznych, Poznań 1949, s. 34-44.
7 Cecylia Zofia Gałczyńska, Historia zbioru zabytków archeologicznych
w Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, „Meander” 1964, R. 19, z. 10, s. 452-463.
Sztuka starożytna
il. II fig. 1
Władysław Semerau-
-Siemianowski (1849-1938)
fot. I photo © Zbigniew Doliński /
Muzeum Narodowe w Warszawie
Semerau-Siemianowski urodził się w rodzinnym majątku
wCierplewie w Poznańskiem5. Najwcześniejsze lata jego życia
związane były z Wielkopolską, gdzie ukończył szkołę średnią, nie
bez problemów, ponieważ parokrotnie był relegowany ze szkół za
działalność niepodległościową. Można z tego wnosić, że tradycje
patriotyczne były żywe w jego rodzinie, dziadek ze strony matki brał
czynny udział w powstaniu listopadowym, co niewątpliwie wywarło
wpływ na późniejszą postawę życiową wnuka. W1870 roku rozpoczął
studia medyczne, najpierw na uniwersytecie we Wrocławiu, skąd po
roku przeniósł się do Krakowa na Wydział Medyczny Uniwersytetu
Jagiellońskiego, uciekając przed służbą w wojsku pruskim. Tam
uczęszczał również przez dwa lata na wykłady z zakresu archeo-
logii. Można przypuszczać, że były to wykłady profesora Józefa
Łepkowskiego (1826-1894), archeologa, historyka i filozofa, który
przeszedł do historii rodzimej archeologii jako pierwszy profesor
w tej dziedzinie nauki6. W 1867 roku zaczął organizować Gabinet
Archeologiczny przy Uniwersytecie Jagiellońskim7, który z czasem
stał się jednym z najważniejszych ośrodków naukowych w kraju.
Jedną z największych zasług Łepkowskiego była popularyzacja ar-
cheologii polskiej na forum międzynarodowym oraz wśród młodych
pasjonatów. To wtedy najprawdopodobniej zrodziło się zaintereso-
wanie antykiem i pasja kolekcjonerska Semerau-Siemianowskiego.
Rozpoczęła się wówczas era świadomego, naukowego kolek-
cjonerstwa. Zaczęto zwracać uwagę na dokładne opisy odkrywa-
nych zabytków, sporządzanie not inwentarzowych oraz tworzenie
katalogów. Wiedzę zdobytą w Krakowie Semerau-Siemianowski
wykorzystał później przy tworzeniu własnej kolekcji oraz inwen-
taryzacji i opracowywaniu zbiorów przekazanych do MNW. O jego
niezaprzeczalnej wiedzy i doświadczeniu numizmatycznym świad-
czyć mogą fachowo wykonane wpisy w muzealnych księgach in-
wentarzowych czy na kartach naukowych. Nawet jeśli nie zostały
wykonane jego ręką, bo tych jest niewiele, to z pewnością pod jego
dyktando.
Po dwóch latach pobytu w Krakowie Semerau-Siemianowski
przeniósł się do Wiednia, gdzie w 1877 roku uzyskał dyplom doktora
medycyny na tamtejszym uniwersytecie. Wkrótce po zakończeniu
studiów znalazł się na terenie Imperium Osmańskiego. W cza-
sie wojny rosyjsko-tureckiej (1877-1878) pełnił funkcję lekarza
5 Zofia Keler-Pigłowska, Semerau-Siemianowski Władysław Wojciech
[w:] Polski Słownik Biograficzny, t. 36/2, z. 149, Warszawa-Kraków 1995, s. 226-227.
6 Andrzej Abramowicz, Historia archeologii polskiej XIX i XX wieku,
Warszawa-Łódź 1991, s. 40-44; Józef Kostrzewski, Dzieje polskich badań prehi-
storycznych, Poznań 1949, s. 34-44.
7 Cecylia Zofia Gałczyńska, Historia zbioru zabytków archeologicznych
w Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, „Meander” 1964, R. 19, z. 10, s. 452-463.