DOI Heft:
Część IV. Sztuka XX i XXI wieku / Part IV. Art of the Twentieth and Twenty First Century
DOI Artikel:Nowak, Magdalena Nowak: Od obiektu do dokumentacji. Kolekcja Nowych Mediów w Muzeum Narodowym w Warszawie
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.45362#0398
Magdalena Anna Nowak Od obiektu do dokumentacji. Kolekcja Nowych Mediów...
397
eiH PIH
loau&s usd
eur
il. 61 fig. 6
Oskar Dawicki,
Budget Story,
2007 (film DigiBeta
przeniesiony na DVD,
9’26”) I (DigiBeta film
transferred to DVD,
9’26”)
fot. I photo © Muzeum
Narodowe w Warszawie
istotne. Muzeum stawia sobie za cel stworzenie wzorowej dokumentacji i wytyczenie reguł
dotyczących archiwizacji ich historii, nie tylko jeśli chodzi o sens, ale i technologię, w której
powstały. Prace, które zostały włączone do kolekcji (i zapewne dotyczy to również dzieł, które
dopiero zostaną kupione), są często znane publiczności. Należą do nich m.in. Budget Story
(2007) Oskara Dawickiego (oryginalnie Digital Beta, il. 6), Telegra (2005) Grupy Sędzia Główny,
czy Rodzina (2004.) grupy Azorro (oryginalnie Beta SP). Niektóre z nich funkcjonują w ramach
Filmoteki Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (MSN) dostępnej online. W ten sposób
prezentowane prace, które można obejrzeć na ekranach domowych monitorów, zatracają
całkowicie związek z oryginałem, ponieważ nie ma kontroli nad tym, w jaki sposób będą
odbierane przez widzów. Podobną praktykę, choć jednak nie aż tak liberalną, stosuje Centre
Pompidou w Paryżu, - oprócz instalacji pokazywanych na wystawach kolekcji stałej muzeum,
gdzie konserwatorzy przykładają ogromną uwagę do oddania oryginalnego wyrazu dzieł,
dostępna jest osobna sala, gdzie można obejrzeć wszystkie prace z kolekcji Pompidou na ekra-
nach komputerów. Te sam pomysł wykorzystuje także Centrum Sztuki WRO we Wrocławiu,
tu również udostępnia się zbiory w tzw. czytelni mediów. WRO, podobnie jak Pompidou
i MSN, prezentuje te prace jako rodzaj archiwum, pokoju studyjnego, dzięki czemu badacze
mogą zapoznać się z dużą ilością materiału jednocześnie. Rzeczywiście, niweluje to problem
„ukrycia dzieła”, jaki dotyczy prac nowych mediów, są one praktycznie cały czas dostępne.
W porównaniu z wymienionymi instytucjami MNW posiada na razie kolekcję bardzo
skromną. Jej sens polega raczej na interakcji z resztą zbiorów muzeum i tworzeniu między
397
eiH PIH
loau&s usd
eur
il. 61 fig. 6
Oskar Dawicki,
Budget Story,
2007 (film DigiBeta
przeniesiony na DVD,
9’26”) I (DigiBeta film
transferred to DVD,
9’26”)
fot. I photo © Muzeum
Narodowe w Warszawie
istotne. Muzeum stawia sobie za cel stworzenie wzorowej dokumentacji i wytyczenie reguł
dotyczących archiwizacji ich historii, nie tylko jeśli chodzi o sens, ale i technologię, w której
powstały. Prace, które zostały włączone do kolekcji (i zapewne dotyczy to również dzieł, które
dopiero zostaną kupione), są często znane publiczności. Należą do nich m.in. Budget Story
(2007) Oskara Dawickiego (oryginalnie Digital Beta, il. 6), Telegra (2005) Grupy Sędzia Główny,
czy Rodzina (2004.) grupy Azorro (oryginalnie Beta SP). Niektóre z nich funkcjonują w ramach
Filmoteki Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie (MSN) dostępnej online. W ten sposób
prezentowane prace, które można obejrzeć na ekranach domowych monitorów, zatracają
całkowicie związek z oryginałem, ponieważ nie ma kontroli nad tym, w jaki sposób będą
odbierane przez widzów. Podobną praktykę, choć jednak nie aż tak liberalną, stosuje Centre
Pompidou w Paryżu, - oprócz instalacji pokazywanych na wystawach kolekcji stałej muzeum,
gdzie konserwatorzy przykładają ogromną uwagę do oddania oryginalnego wyrazu dzieł,
dostępna jest osobna sala, gdzie można obejrzeć wszystkie prace z kolekcji Pompidou na ekra-
nach komputerów. Te sam pomysł wykorzystuje także Centrum Sztuki WRO we Wrocławiu,
tu również udostępnia się zbiory w tzw. czytelni mediów. WRO, podobnie jak Pompidou
i MSN, prezentuje te prace jako rodzaj archiwum, pokoju studyjnego, dzięki czemu badacze
mogą zapoznać się z dużą ilością materiału jednocześnie. Rzeczywiście, niweluje to problem
„ukrycia dzieła”, jaki dotyczy prac nowych mediów, są one praktycznie cały czas dostępne.
W porównaniu z wymienionymi instytucjami MNW posiada na razie kolekcję bardzo
skromną. Jej sens polega raczej na interakcji z resztą zbiorów muzeum i tworzeniu między