DOI issue:
Miscellanea
DOI article:Nowak, Romuald: Personifikacje Cnót Kardynalnych z portalu Uniwersytetu Wrocławskiego
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48106#0151
Personifikacje Cnót Kardynalnych z portalu Uniwersytetu Wrocławskiego
147
go. To z pewnością dzięki tym realizacjom artysta
na stałe znalazł zatrudnienie u jezuitów, nie tylko
wrocławskich, gdyż w latach 1727-1729 wykonał
ołtarz główny kościoła parafialnego w Kłodzku.
Pomiędzy rokiem 1732 a 1737 wyrzeźbił Siegwitz
personifikacje Czterech Pór Roku, zdobiące attykę
pałacu letniego biskupów wrocławskich. Od 1735
do 1736 r. rzeźbiarz realizował wspomniany już
wcześniej zewnętrzny wystrój budynku Uniwersy-
tetu Wrocławskiego w tym m.in. figurę św. Ignacego
Loyoli na fasadzie skrzydła południowego. Po 1740 r.
artysta pracował głównie na zlecenie wrocławskich,
protestanckich mieszczan, wykonując dla kościo-
łów św. Elżbiety i św. Marii Magdaleny dekora-
cyjne epitafia, ozdobione rzeźbą figuralną o cha-
rakterze alegorycznym12. Ostatnim, monumental-
nym dziełem Siegwitza we Wrocławiu była deko-
racja prospektu organowego w kościele św. Elżbiety
we Wrocławiu (1752-1761), dokończona po śmierci
rzeźbiarza w 1756 r. przez Leopolda Jaschke13.
Przysadziste proporcje personifikacji Cnót Kardy-
nalnych, dynamiczny układ kompozycji figur, obfite
szaty, tworzące fantazyjne, dekoracyjne układy i bu-
fiaste upięcia bliskie są innym dziełom Siegwitza,
a zwłaszcza figurom świętych Barbary i Jadwigi
z kaplicy Hochberga oraz niezachowanym nieste-
ty figurom Czterech Pór Roku z pałacu letniego bi-
skupów wrocławskich. Widać wyraźnie, iż artysta
tworzył prace pozostające pod wpływem dzieł wy-
konywanych w stiuku, opracowywanych miękko
i lekko podcinanych, nastawionych na dekoracyjne
działanie. Uzyskał je artysta nie tyle przez układ fi-
gur, raczej statycznych, w kontrapostowych pozach,
ile przez dynamiczne poruszenie szat i ruchliwą grę
światła na powierzchni rzeźb. Rzeźbiarz do mini-
mum ograniczył nagie partie ciała, ubierając posta-
ci w modny wówczas strój o wciętym i obcisłym
gorsecie, odsłaniającym smukłą sylwetkę torsu i ra-
mion, kontrastującym z rozbudowaną, szeroką dol-
ną partią obfitych szat, zacierających nieco układ
kontrapostowy.
Siegwitz tworząc zespół figur Cnót, wykorzystał
z pewnością niektóre elementy przedstawień z naj-
popularniejszego podręcznika ikonograficznego Iko-
nologii Cesarego Ripy14, ale najbliższe wrocławskim
Cnotom są kobiece personifikacje zaprezentowane
w serii miedziorytów Martina Engelbrechta wyda-
nych w Augsburgu w latach 1710-171515 (il. 7). Ry-
ciny te wykorzystał także praski rzeźbiarz Matyaś
Bernard Braun, tworząc w latach 1717-1719 monu-
mentalny zestaw Cnót i Występków, zdobiących ba-
lustradę tarasu szpitala w Kuks16. Ich kompozycja
”•**'1* trr.-ctcrrrhńłjloi 1
7. Martin Engelbrecht, Personifikacje Sprawiedliwości i Mądrości, miedzioryt, Augsburg, 1710-1715. Reprod. wg E. Poche, MatyaśBernard
Braun. Sochar ceskeho baroka ajeho dilina, Praha 1986, s. 83, 84. Fot. Arkadiusz Podstawka.
147
go. To z pewnością dzięki tym realizacjom artysta
na stałe znalazł zatrudnienie u jezuitów, nie tylko
wrocławskich, gdyż w latach 1727-1729 wykonał
ołtarz główny kościoła parafialnego w Kłodzku.
Pomiędzy rokiem 1732 a 1737 wyrzeźbił Siegwitz
personifikacje Czterech Pór Roku, zdobiące attykę
pałacu letniego biskupów wrocławskich. Od 1735
do 1736 r. rzeźbiarz realizował wspomniany już
wcześniej zewnętrzny wystrój budynku Uniwersy-
tetu Wrocławskiego w tym m.in. figurę św. Ignacego
Loyoli na fasadzie skrzydła południowego. Po 1740 r.
artysta pracował głównie na zlecenie wrocławskich,
protestanckich mieszczan, wykonując dla kościo-
łów św. Elżbiety i św. Marii Magdaleny dekora-
cyjne epitafia, ozdobione rzeźbą figuralną o cha-
rakterze alegorycznym12. Ostatnim, monumental-
nym dziełem Siegwitza we Wrocławiu była deko-
racja prospektu organowego w kościele św. Elżbiety
we Wrocławiu (1752-1761), dokończona po śmierci
rzeźbiarza w 1756 r. przez Leopolda Jaschke13.
Przysadziste proporcje personifikacji Cnót Kardy-
nalnych, dynamiczny układ kompozycji figur, obfite
szaty, tworzące fantazyjne, dekoracyjne układy i bu-
fiaste upięcia bliskie są innym dziełom Siegwitza,
a zwłaszcza figurom świętych Barbary i Jadwigi
z kaplicy Hochberga oraz niezachowanym nieste-
ty figurom Czterech Pór Roku z pałacu letniego bi-
skupów wrocławskich. Widać wyraźnie, iż artysta
tworzył prace pozostające pod wpływem dzieł wy-
konywanych w stiuku, opracowywanych miękko
i lekko podcinanych, nastawionych na dekoracyjne
działanie. Uzyskał je artysta nie tyle przez układ fi-
gur, raczej statycznych, w kontrapostowych pozach,
ile przez dynamiczne poruszenie szat i ruchliwą grę
światła na powierzchni rzeźb. Rzeźbiarz do mini-
mum ograniczył nagie partie ciała, ubierając posta-
ci w modny wówczas strój o wciętym i obcisłym
gorsecie, odsłaniającym smukłą sylwetkę torsu i ra-
mion, kontrastującym z rozbudowaną, szeroką dol-
ną partią obfitych szat, zacierających nieco układ
kontrapostowy.
Siegwitz tworząc zespół figur Cnót, wykorzystał
z pewnością niektóre elementy przedstawień z naj-
popularniejszego podręcznika ikonograficznego Iko-
nologii Cesarego Ripy14, ale najbliższe wrocławskim
Cnotom są kobiece personifikacje zaprezentowane
w serii miedziorytów Martina Engelbrechta wyda-
nych w Augsburgu w latach 1710-171515 (il. 7). Ry-
ciny te wykorzystał także praski rzeźbiarz Matyaś
Bernard Braun, tworząc w latach 1717-1719 monu-
mentalny zestaw Cnót i Występków, zdobiących ba-
lustradę tarasu szpitala w Kuks16. Ich kompozycja
”•**'1* trr.-ctcrrrhńłjloi 1
7. Martin Engelbrecht, Personifikacje Sprawiedliwości i Mądrości, miedzioryt, Augsburg, 1710-1715. Reprod. wg E. Poche, MatyaśBernard
Braun. Sochar ceskeho baroka ajeho dilina, Praha 1986, s. 83, 84. Fot. Arkadiusz Podstawka.