DOI Heft:
Miscellanea
DOI Artikel:Ilkosz, Barbara: Śląskie reminiscencje w twórczości Raimunda Girkego (1930-2002)
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48106#0185
Śląskie reminiscencje w twórczości Raimunda Girkego (1930-2002)
181
4. Raimund Girke, Cisza ciągłego ruchu I / Die Ruhe kontinuierlicher Beweguug I, 1984. Reprod. wg D. Eiger, Raimund Girke, Malerei, Ost-
fildern 1995, s. 132.
żania teoretyczne zasadzają się wyłącznie na samym
malarstwie [... ] Dla mnie malarstwo oznacza to, że
należy wykorzystywać środki i możliwości właściwe
temu medium, nie formułując żadnych pozamalar-
skich treści”6. Twórczość Raimunda Girkego odbie-
gała od postawy artystycznej innych reprezentan-
tów „malarstwa fundamentalnego”, takich artystów
jak Robert Rymań, Agnes Martin czy Jo Baer, którzy
konsekwentnie kładli nacisk na spekulacje intelek-
tualne. Cezurą dla obrazu malowanego stała się
w twórczości Girkego seria Zmiany szarości. Takie
obrazy jak Monochromes Farbfeld / Płaszczyzna mono-
chromatyczna (1976) czy Berlin-Folge I / Berlin-seria I
(1980), płótna pozbawione czytelnych struktur i po-
działów, stanowią antrakt między fazą maksymalnej
oszczędności formy plastycznej a ponowną próbą
wniesienia do twórczości emocji i ekspresji, kiedy
to w „ciszy” i „pustce” pola malarskiego pojawił
się bardziej wyraźny ślad pędzla, a dawne horyzon-
talne podziały znaczone były prześwitami ciemniej-
szej tonacji podłoża (il. 4). Artysta powrócił w latach
osiemdziesiątych do bardziej intensywnego wyko-
rzystania materii malarskiej, akcentując sensuali-
styczny charakter swej sztuki.
Raimund Girke pozostał wierny konwencjonal-
nym metodom twórczym, broniąc się przed dogma-
tycznie interpretowaną redukcją środków plastycz-
nych. Źródłem inspiracji była dla niego, jak podkre-
ślał, zarówno twórczość takich artystów jak Mark
Rothko, Ad Reinhardt, Kazimierz Malewicz oraz
Piet Mondrian, jak i opozycyjna wobec niej sztuka
Jeana Fautriera, Franza Klinego i Clifforda Stilla.
Zamierzał przedstawić możliwie bogatą wypowiedź
artystyczną, nie tylko umotywowaną refleksją inte-
181
4. Raimund Girke, Cisza ciągłego ruchu I / Die Ruhe kontinuierlicher Beweguug I, 1984. Reprod. wg D. Eiger, Raimund Girke, Malerei, Ost-
fildern 1995, s. 132.
żania teoretyczne zasadzają się wyłącznie na samym
malarstwie [... ] Dla mnie malarstwo oznacza to, że
należy wykorzystywać środki i możliwości właściwe
temu medium, nie formułując żadnych pozamalar-
skich treści”6. Twórczość Raimunda Girkego odbie-
gała od postawy artystycznej innych reprezentan-
tów „malarstwa fundamentalnego”, takich artystów
jak Robert Rymań, Agnes Martin czy Jo Baer, którzy
konsekwentnie kładli nacisk na spekulacje intelek-
tualne. Cezurą dla obrazu malowanego stała się
w twórczości Girkego seria Zmiany szarości. Takie
obrazy jak Monochromes Farbfeld / Płaszczyzna mono-
chromatyczna (1976) czy Berlin-Folge I / Berlin-seria I
(1980), płótna pozbawione czytelnych struktur i po-
działów, stanowią antrakt między fazą maksymalnej
oszczędności formy plastycznej a ponowną próbą
wniesienia do twórczości emocji i ekspresji, kiedy
to w „ciszy” i „pustce” pola malarskiego pojawił
się bardziej wyraźny ślad pędzla, a dawne horyzon-
talne podziały znaczone były prześwitami ciemniej-
szej tonacji podłoża (il. 4). Artysta powrócił w latach
osiemdziesiątych do bardziej intensywnego wyko-
rzystania materii malarskiej, akcentując sensuali-
styczny charakter swej sztuki.
Raimund Girke pozostał wierny konwencjonal-
nym metodom twórczym, broniąc się przed dogma-
tycznie interpretowaną redukcją środków plastycz-
nych. Źródłem inspiracji była dla niego, jak podkre-
ślał, zarówno twórczość takich artystów jak Mark
Rothko, Ad Reinhardt, Kazimierz Malewicz oraz
Piet Mondrian, jak i opozycyjna wobec niej sztuka
Jeana Fautriera, Franza Klinego i Clifforda Stilla.
Zamierzał przedstawić możliwie bogatą wypowiedź
artystyczną, nie tylko umotywowaną refleksją inte-