DOI Artikel:
Leitsch, Walter: Der Brand im Wawel am 29. Jänner 1595
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.17922#0270
33 Urszula Meyerin, 7. IV. 1595- Obie wzmiankowane osoby były dworkami szlacheckiego pochodzenia,
które przybyły do Polski już razem z królową. W tym samym liście pisała też Urszula: „w moim pokoju, gdzie leżałam,
byli hajducy. Jak tylko mnie stamtąd wyprowadzono, rozbili moje skrzynie". To jest druga wzmianka o tym, że haj-
ducy, którzy właśnie po to tam byli, żeby strzec pałacu, brali udział w grabieży.
34 Schiechel, 1. II. 1595.
35 Ernhofer, 1. II. 1595.
86 Ernhofer, 1. II. 1595.
87 Ernhofer, 1. II. 1595. O szkodach wyrządzonych w pomieszczeniach na dolnym piętrze nie ma poza tym
żadnych wzmianek.
88 Schiechel, 1. II. 1595. W późniejszym liście zamieszcza Schiechel dalsze dane: „...spaliła się więc ta sama
sala, z której schodzi się małymi schodkami do pokoju niewiast albo do obydwu izb króla". Sąsiednie cztery pokoje
pozostały nie naruszone. Schiechel, 8. III. 1595. „Złote róże" były ozdobą stropu, jak to wynika z innych miejsc.
39 Słowem „Boden" (podłoga) określa się tu sufit. O tej sali mówi Schiechel także i to, że była to sala. z której
wychodzi się na ganek. Schiechel, 8. III. 1595.
40 Ma się tu na myśli pokój księżniczki Anny Marii (1593—1600), córki króla Zygmunta III. Była ona wten-
czas jedynym dzieckiem pary królewskiej.
41 Schiechel powoływał się ciągle na zdarzenia podczas ślubu Zygmunta i Anny, ponieważ arcyksiężna Maria
brała w nim udział i mogła się lepiej orientować na podstawie tych danych.
42 Schiechel, 1. II. 1595.
43 Schiechel, 8. III. 1595.
44 Schiechel, 1. II. 1595.
45 Schiechel, 8. III. 1595. W odnośnych słownikach (Grimm, Schmeller) nie można było odszukać słowa
„estro". Z kontekstu wynika jednak łatwo, że „estro" uznać trzeba za omyłkę w pisaniu słowa „Estrich". To pomiesz-
czenie miałoby więc sufit nie z drzewa, lecz z solidnego, nie palącego się materiału, dlatego też ogień nie mógł doń
wtargnąć ■— tak, jak w obu salach, które spłonęły — ze strychu względnie z sufitu.
46 Schiechel, 8. III. 1595.
47 Ernhofer, 1. II. 1595.
48 Schiechel, 1. II. 1595.
49 Królowa Anna, 9. III. 1595.
50 Ernhofer, 1. II. 1595.
51 Schiechel, 1. II. 1595.
52 Ernhofer, i.II. 1595. Wniesiono wszystko do kościoła „i nie wypuszczano przez bramę nikogo bez osobistej
rewizji. Nic to jednak nie pomogło", Schiechel, 1. II. 1595.
53 Schiechel (8. III. 1595) wskazał na to, że król nie stracił przy tym pożarze „ani jednego feniga", ale „wys-
tarczy, że musi znowu odbudować zamek".
54 Reinhold Heidenstein, Dzieje Polski od śmierci Zygmunta Augusta, Petersburg 1857, t. 2, s. 328.
55 Królowa Anna, 27. IV. 1595. Koresp. rodz. 40, k. 177—178.
56 To święto przypadało w r. 1595 na 4 maja, zatem najbliższa sobota wypadała 6 maja.
67 Królowa Anna, 27. IV. 1595.
58 Zob. wyżej na tekst do przypisu 42. Bielski, Kronika 3, s. 1720. Do tego Ernhofer (1. II. 1595): „Najlepsze
było jednak to, że cały ogień zamknięty był dwoma murami ogniowymi, które sięgały aż pod szczyt dachu; w ten
sposób ogień na dachu nie mógł się posuwać dalej".
które przybyły do Polski już razem z królową. W tym samym liście pisała też Urszula: „w moim pokoju, gdzie leżałam,
byli hajducy. Jak tylko mnie stamtąd wyprowadzono, rozbili moje skrzynie". To jest druga wzmianka o tym, że haj-
ducy, którzy właśnie po to tam byli, żeby strzec pałacu, brali udział w grabieży.
34 Schiechel, 1. II. 1595.
35 Ernhofer, 1. II. 1595.
86 Ernhofer, 1. II. 1595.
87 Ernhofer, 1. II. 1595. O szkodach wyrządzonych w pomieszczeniach na dolnym piętrze nie ma poza tym
żadnych wzmianek.
88 Schiechel, 1. II. 1595. W późniejszym liście zamieszcza Schiechel dalsze dane: „...spaliła się więc ta sama
sala, z której schodzi się małymi schodkami do pokoju niewiast albo do obydwu izb króla". Sąsiednie cztery pokoje
pozostały nie naruszone. Schiechel, 8. III. 1595. „Złote róże" były ozdobą stropu, jak to wynika z innych miejsc.
39 Słowem „Boden" (podłoga) określa się tu sufit. O tej sali mówi Schiechel także i to, że była to sala. z której
wychodzi się na ganek. Schiechel, 8. III. 1595.
40 Ma się tu na myśli pokój księżniczki Anny Marii (1593—1600), córki króla Zygmunta III. Była ona wten-
czas jedynym dzieckiem pary królewskiej.
41 Schiechel powoływał się ciągle na zdarzenia podczas ślubu Zygmunta i Anny, ponieważ arcyksiężna Maria
brała w nim udział i mogła się lepiej orientować na podstawie tych danych.
42 Schiechel, 1. II. 1595.
43 Schiechel, 8. III. 1595.
44 Schiechel, 1. II. 1595.
45 Schiechel, 8. III. 1595. W odnośnych słownikach (Grimm, Schmeller) nie można było odszukać słowa
„estro". Z kontekstu wynika jednak łatwo, że „estro" uznać trzeba za omyłkę w pisaniu słowa „Estrich". To pomiesz-
czenie miałoby więc sufit nie z drzewa, lecz z solidnego, nie palącego się materiału, dlatego też ogień nie mógł doń
wtargnąć ■— tak, jak w obu salach, które spłonęły — ze strychu względnie z sufitu.
46 Schiechel, 8. III. 1595.
47 Ernhofer, 1. II. 1595.
48 Schiechel, 1. II. 1595.
49 Królowa Anna, 9. III. 1595.
50 Ernhofer, 1. II. 1595.
51 Schiechel, 1. II. 1595.
52 Ernhofer, i.II. 1595. Wniesiono wszystko do kościoła „i nie wypuszczano przez bramę nikogo bez osobistej
rewizji. Nic to jednak nie pomogło", Schiechel, 1. II. 1595.
53 Schiechel (8. III. 1595) wskazał na to, że król nie stracił przy tym pożarze „ani jednego feniga", ale „wys-
tarczy, że musi znowu odbudować zamek".
54 Reinhold Heidenstein, Dzieje Polski od śmierci Zygmunta Augusta, Petersburg 1857, t. 2, s. 328.
55 Królowa Anna, 27. IV. 1595. Koresp. rodz. 40, k. 177—178.
56 To święto przypadało w r. 1595 na 4 maja, zatem najbliższa sobota wypadała 6 maja.
67 Królowa Anna, 27. IV. 1595.
58 Zob. wyżej na tekst do przypisu 42. Bielski, Kronika 3, s. 1720. Do tego Ernhofer (1. II. 1595): „Najlepsze
było jednak to, że cały ogień zamknięty był dwoma murami ogniowymi, które sięgały aż pod szczyt dachu; w ten
sposób ogień na dachu nie mógł się posuwać dalej".