DOI Artikel:
Link-Lenczowska, Stanislawa: "Kabinet patriotyczny" w zbiorach wawelskich i jego twórca Józef Korwin Brzostowski
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.19889#0071
23. Tryptyk Matki Boskiej Bolesnej, 2. połowa w. XV, zwień-
czenie i ornamenty po uzupełnieniach J. Brzostowskiego,
1871. Kaplica Świętokrzyska przy katedrze na Wawelu
(fot. AKK), zob. il. kol. IV
tyku z w. ołtarzem Jana Olbrachta110. Przechowywany
w kościele w Rudawie gotycki ołtarz, nabyty przez
Władysława Czartoryskiego w roku 1884, został wcześ-
niej przeniesiony do katedry krakowskiej i złożony, w
remontowanej staraniem Czartoryskich od roku 1873,
kaplicy w starym kapitularzu111. Bardzo zly stan tech-
niczny tryptyku (fig. 25), który przez dłuższy czas, wy-
stawiony na zewnątrz kościoła, narażony był na wilgoć
i zmiany temperatury, udokumentował znany fotograf
krakowski Stanisław Bizański, a - jak podał Marian
Sokołowski: „architekt Pryliński ślady ich polichromii
na tych fotografiach zaznaczył”112 (il. kol. V). Zdjęcia,
opatrzone na marginesach notatkami dotyczącymi ko-
lorystyki, były pomocne przy odtworzeniu pierwotnego
stanu rzeźby. Nie udało się jednak w pełni zadowolić
Mariana Sokołowskiego, co wyraził w krótkim ko-
mentarzu, iż dzieło w „obecnym przerobieniu, mimo
całej staranności, jaką je otoczono, wygląda jak stary
obraz z gruntu przemalowany”113. Nieukontentowanie
Sokołowskiego odnosiło się głównie do odnawiającego
110 Tryptyk w latach 1501-1505 ufundowała królowa Elżbieta
Rakuszanka do kaplicy nagrobnej Jana Olbrachta w katedrze wawel-
skiej, Walanus, o.c., s. 87-88 (tam wybrana literatura).
111 W liście do Łepkowskiego z 24 VI 1880 ks. Scipio, pisząc
0 przeniesieniu części ołtarza z Rudawy, zwraca się m.in z prośbą,
„aby ołtarz był naprzód wyremontowany, a potem dopiero wstawiony
1 aby kaplica po 7 latach remontu wreszcie była skończoną”, APKr.,
Teki Łepkowskiego, sygn. GK 4.
112 M.Sokołowsk i, Studia do historii rzeźby w Polsce (Spraw.
KHS 7: 1902, s. 166).
113 Ibidem, s. 166.
24. Środkowa część tryptyku Matki Boskiej Bolesnej z uzupełnieniami oraz listwa dorobiona przez J. Brzostowskiego, 1871
(fot. AKK), zob. il. kol. III i IV
65
czenie i ornamenty po uzupełnieniach J. Brzostowskiego,
1871. Kaplica Świętokrzyska przy katedrze na Wawelu
(fot. AKK), zob. il. kol. IV
tyku z w. ołtarzem Jana Olbrachta110. Przechowywany
w kościele w Rudawie gotycki ołtarz, nabyty przez
Władysława Czartoryskiego w roku 1884, został wcześ-
niej przeniesiony do katedry krakowskiej i złożony, w
remontowanej staraniem Czartoryskich od roku 1873,
kaplicy w starym kapitularzu111. Bardzo zly stan tech-
niczny tryptyku (fig. 25), który przez dłuższy czas, wy-
stawiony na zewnątrz kościoła, narażony był na wilgoć
i zmiany temperatury, udokumentował znany fotograf
krakowski Stanisław Bizański, a - jak podał Marian
Sokołowski: „architekt Pryliński ślady ich polichromii
na tych fotografiach zaznaczył”112 (il. kol. V). Zdjęcia,
opatrzone na marginesach notatkami dotyczącymi ko-
lorystyki, były pomocne przy odtworzeniu pierwotnego
stanu rzeźby. Nie udało się jednak w pełni zadowolić
Mariana Sokołowskiego, co wyraził w krótkim ko-
mentarzu, iż dzieło w „obecnym przerobieniu, mimo
całej staranności, jaką je otoczono, wygląda jak stary
obraz z gruntu przemalowany”113. Nieukontentowanie
Sokołowskiego odnosiło się głównie do odnawiającego
110 Tryptyk w latach 1501-1505 ufundowała królowa Elżbieta
Rakuszanka do kaplicy nagrobnej Jana Olbrachta w katedrze wawel-
skiej, Walanus, o.c., s. 87-88 (tam wybrana literatura).
111 W liście do Łepkowskiego z 24 VI 1880 ks. Scipio, pisząc
0 przeniesieniu części ołtarza z Rudawy, zwraca się m.in z prośbą,
„aby ołtarz był naprzód wyremontowany, a potem dopiero wstawiony
1 aby kaplica po 7 latach remontu wreszcie była skończoną”, APKr.,
Teki Łepkowskiego, sygn. GK 4.
112 M.Sokołowsk i, Studia do historii rzeźby w Polsce (Spraw.
KHS 7: 1902, s. 166).
113 Ibidem, s. 166.
24. Środkowa część tryptyku Matki Boskiej Bolesnej z uzupełnieniami oraz listwa dorobiona przez J. Brzostowskiego, 1871
(fot. AKK), zob. il. kol. III i IV
65