150
PIOTR PIOTROWSKI
kudziesięciu egzemplarzach rozprowadzana po świecie, odwoływała się
do traktatu Immanuela Kanta Krytyka czystego rozumu. Była w isto-
cie rzeczy jego swoistym przepisaniem, gdyż odtwarzała wyłącznie jego
interpunkcję (przecinki, myślniki, kropki, dwukropki etc.), co miało od-
słaniać czystą, całkowicie neutralną, wolną od wszelkiej interpretacji
ideowej i ideologicznej, czyli jakichkolwiek sugestii semantycznych, rze-
czywistość. Książka więc stanowiła bardzo radykalną, ale też określoną
definicję rzeczywistości, zupełnie odmienną od tej, którą na swojej wy-
stawie przywoływał Angelo de Aquino. Był to więc dialog artystów pro-
wadzony nie tylko w różnych miejscach, w Poznaniu i w Rio de Janeiro,
dialog transkontynentalny, transkulturowy, globalny, ale dialog prowa-
dzony przy pomocy całkiem odmiennych słów, a dokładniej rzecz biorąc,
odniesień tych słów do rzeczywistości. Obaj posługiwali się językiem
sztuki konceptualnej, co budowało płaszczyznę porozumienia, ale jedno-
cześnie komunikowali oni w tym podobnym systemie językowym od-
mienne stosunki do rzeczywistości: u Angelo de Aquino było to ideolo-
giczne odniesienie do konkretnego kontekstu, u Jarosława Kozłowskiego
relacja do rzeczywistości miała być pozbawiona całkowicie ideologicznych
i kontekstowych (politycznych) odniesień.
nl
JAROSŁAW" „KOZŁOWSKI'
fl
ìM’CM’LXXH'
3. Jarosław Kozłowski, Reality, książka, 1972
PIOTR PIOTROWSKI
kudziesięciu egzemplarzach rozprowadzana po świecie, odwoływała się
do traktatu Immanuela Kanta Krytyka czystego rozumu. Była w isto-
cie rzeczy jego swoistym przepisaniem, gdyż odtwarzała wyłącznie jego
interpunkcję (przecinki, myślniki, kropki, dwukropki etc.), co miało od-
słaniać czystą, całkowicie neutralną, wolną od wszelkiej interpretacji
ideowej i ideologicznej, czyli jakichkolwiek sugestii semantycznych, rze-
czywistość. Książka więc stanowiła bardzo radykalną, ale też określoną
definicję rzeczywistości, zupełnie odmienną od tej, którą na swojej wy-
stawie przywoływał Angelo de Aquino. Był to więc dialog artystów pro-
wadzony nie tylko w różnych miejscach, w Poznaniu i w Rio de Janeiro,
dialog transkontynentalny, transkulturowy, globalny, ale dialog prowa-
dzony przy pomocy całkiem odmiennych słów, a dokładniej rzecz biorąc,
odniesień tych słów do rzeczywistości. Obaj posługiwali się językiem
sztuki konceptualnej, co budowało płaszczyznę porozumienia, ale jedno-
cześnie komunikowali oni w tym podobnym systemie językowym od-
mienne stosunki do rzeczywistości: u Angelo de Aquino było to ideolo-
giczne odniesienie do konkretnego kontekstu, u Jarosława Kozłowskiego
relacja do rzeczywistości miała być pozbawiona całkowicie ideologicznych
i kontekstowych (politycznych) odniesień.
nl
JAROSŁAW" „KOZŁOWSKI'
fl
ìM’CM’LXXH'
3. Jarosław Kozłowski, Reality, książka, 1972