Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (50.1988)

RECENZJE — KSIĄŻKI


II. 1. Luigi Vanvitelli. Nawa główna kościoła S. Agostino, 1747—55, Siena (Siena
sacra..., ił. 83). Repr. W. Wolny.

której autorstwo Monika Butzek i Neri Lusanna
wiążą z warsztatem Valdambrino (rzeźba) oraz Tad-
dea di Bartolo i Gregorio Cocco (polichromia);
wspomniani autorzy ustalili także, że jest to przed-
stawienie Madonny Magnificat (cytat z Ewangelii
Sw. Łukasza, 1, 46—55 znajduje się na obrzeżu pła-
szcza 10). Godna uwagi, choć może nie w pełni prze-
konująca, jest próba, rehabilitacji późnego okresu
twórczości Perugina, podjęta przez Sylvię Ferino
Pagden na przykładzie znajdującego się w San Ago-
stino malowidła ołtarzowego przedstawiającego Ukrzy-
żowanie Chrystusa a datowanego na lata 1502—1504.
Autorka polemizując z poglądami Yasariego utrzy-

muje, że archaizujący styl tego artysty był świado-
mą reakcją na zbyt nowoczesne realizacje „awangar-
dy” florenckiej: Leonarda da Vinci i Michała Anioła
Buonarrotin.
Spośród licznych malowideł piętnastowiecznych
odkrytych przez Seidla i współpracujących z nim
konserwatorów sieneńskich warto wymienić grupę
Sybill (ił. 3) z ok. 1490 r. przypisanych Signorelle-
mu: atrybucja ta wzbogaca w sposób przekonujący
dossier tego wybitnego artysty toskańskiego związa-
nego (jak wykazał Chastel) z kulturą dworu Wa-
wrzyńca Wspaniałego1!. Natomiast poważne wątpli-
wości wzbudza inna atrybucja Seidla wiążącą dwie

276