DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0418
104*
ν. Dobschütz, Christusbilder.
6*. Asterios von Amaseia (Ende des 4. Jahrh.).
Horn, εις τον πλούσιον και τον Λάζαρον.
ed. Combefis. Nov. Auctarium I, 1648, ρ. 5.
όσοι δε και όσαι των πλουτούντων (εν υμΐν) ευλαβέστεροι, ά)·αλεξά-
μενοι την ευαγγελικην ϊατορίαν τοις ύφανταΐς παρέδωκαν αυτόν λέγω
τον Χριστόν ημών μετά των μα&ητών απάντων, καΐ των θαυμάσιων
εκαστον, ως η όιήγησις έ'/ει' όψει τον γάμον της Γαλιλαίας καΐ τάς
5 νδρίας, τον παραλντικον την κλίνην επί των ώμων φέροντα, τον
τνφλόν τω πηλω &εραπενόμενον, την αιμορροονσαν τον κρασ-
πέδου λαμβανομένη ν, την άμαρτωλόν τοις ποσίν του Ίησον
προσπίπτονσαν, τον Λάζαρον εκ τον τάφον προς την ζωην νποστρέ-
φοντα. και ταΐτα ποιονντες εναεβεϊν νομίζονσι και ιμάτια κεχαρισ-
ιο μένα τω &εω άμφιένννσ&αι. έμην δε εΐ δέχονται ονμβονλην έκεΐνα
πωλήοαντες τάς ζώσας εικόνας τον &εον τιμηαάτωααν μη γράφε
c ό ν Χριατόν. αρκεί γαρ αντω η μία της ενσωματώσεως ταπεινό-
φροσννη ην αν&αιρέτως δι ημάς κατεδέξατο. επί δε της ψνχής σον
βαστάζων νοητώς τον άσώματον λόγον περίφερε ■ μη τοις Ίματίοις
15 έχε τον παραλντικον άλλα τον κείμενον άρρωστον έπιζητησον. μη
ιστορεί σννεχώς την αιμορροονσαν, αλλά χηραν &λίβομένην έλέησον . . .
Vgl. über den sich an diese Stelle anknüpfenden Streit zuVIA6.26.29.
7. Christlicher und heidnischer Kultus.
a) Theodoret von Kyros, graec. affect. cur. VIII, de mart. 69
rec. Th. Gaisford Oxon. 1839 p. 33 4 46ff.
τοις γαρ οικείους νεκρούς ο δεσπότης άντεισηξε τοις υμετέροις Ο-εοΐς
και τονς μεν φρονδονς άπέφ?μ·ε, τούτοις δε το εκείνων απένειμε γέρας.
Μ) Joh. Daniask. de imag. or. II 11 (Le Quien I 335b) = III 9 (I 351 ab).
ώσπερ γαρ τα ιερά και τονς ναονς των δαιμόνων κα&εΐλον οι άγιοι
πατέρες και εν τοις αντών τόποις ναονς επ ονόματι αγίων (Θ-εον και
αγίων III) ηγειραν και τοντονς σέβομεν, οντω και τάς εικόνας των
δαιμόνων κα&εΐλον και άντ εκείνων ηγειραν εικόνας Χριστον και της
5 &εοτόκον (της τούτον μητρός III) και των αγίων (+ και ταύτας σέ-
βομεν III).
Die beschönigende Theorie zu einer weit verbreiteten Praxis: s. ein
interessantes Beispiel Beilage II 91 lOf. == 33 24f.
Die 3. Bilderrede, welche nach Le Quien I 306 noch neuerdings von
0. Bardenhewer, Patrologie 543 und A. Ehrhard (Krurnbacher2 68, doch 69
mit Andeutung der Zweifel) als echt genommen wird, und auch von
K. Schwarzlose, Bilderstreit, 104ff., im Anschluss an J. Langen verteidigt
wird, scheint mir gerade um ihres 1. Teiles willen dem Damaskener abzu-
sprechen zu sein. Freilich Humphred Hody's Argument aus der Benutzung
des Malalas, s. Le Quien I 306, zieht nicht mehr; aber die Art, wie c. 1—13
aus der 1. und 2. Bilderrede wörtlich zusammengearbeitet sind, entspricht
doch nicht der Art des Damaskeners sich zu wiederholen (s. ζ. B. Belege V 30).
ν. Dobschütz, Christusbilder.
6*. Asterios von Amaseia (Ende des 4. Jahrh.).
Horn, εις τον πλούσιον και τον Λάζαρον.
ed. Combefis. Nov. Auctarium I, 1648, ρ. 5.
όσοι δε και όσαι των πλουτούντων (εν υμΐν) ευλαβέστεροι, ά)·αλεξά-
μενοι την ευαγγελικην ϊατορίαν τοις ύφανταΐς παρέδωκαν αυτόν λέγω
τον Χριστόν ημών μετά των μα&ητών απάντων, καΐ των θαυμάσιων
εκαστον, ως η όιήγησις έ'/ει' όψει τον γάμον της Γαλιλαίας καΐ τάς
5 νδρίας, τον παραλντικον την κλίνην επί των ώμων φέροντα, τον
τνφλόν τω πηλω &εραπενόμενον, την αιμορροονσαν τον κρασ-
πέδου λαμβανομένη ν, την άμαρτωλόν τοις ποσίν του Ίησον
προσπίπτονσαν, τον Λάζαρον εκ τον τάφον προς την ζωην νποστρέ-
φοντα. και ταΐτα ποιονντες εναεβεϊν νομίζονσι και ιμάτια κεχαρισ-
ιο μένα τω &εω άμφιένννσ&αι. έμην δε εΐ δέχονται ονμβονλην έκεΐνα
πωλήοαντες τάς ζώσας εικόνας τον &εον τιμηαάτωααν μη γράφε
c ό ν Χριατόν. αρκεί γαρ αντω η μία της ενσωματώσεως ταπεινό-
φροσννη ην αν&αιρέτως δι ημάς κατεδέξατο. επί δε της ψνχής σον
βαστάζων νοητώς τον άσώματον λόγον περίφερε ■ μη τοις Ίματίοις
15 έχε τον παραλντικον άλλα τον κείμενον άρρωστον έπιζητησον. μη
ιστορεί σννεχώς την αιμορροονσαν, αλλά χηραν &λίβομένην έλέησον . . .
Vgl. über den sich an diese Stelle anknüpfenden Streit zuVIA6.26.29.
7. Christlicher und heidnischer Kultus.
a) Theodoret von Kyros, graec. affect. cur. VIII, de mart. 69
rec. Th. Gaisford Oxon. 1839 p. 33 4 46ff.
τοις γαρ οικείους νεκρούς ο δεσπότης άντεισηξε τοις υμετέροις Ο-εοΐς
και τονς μεν φρονδονς άπέφ?μ·ε, τούτοις δε το εκείνων απένειμε γέρας.
Μ) Joh. Daniask. de imag. or. II 11 (Le Quien I 335b) = III 9 (I 351 ab).
ώσπερ γαρ τα ιερά και τονς ναονς των δαιμόνων κα&εΐλον οι άγιοι
πατέρες και εν τοις αντών τόποις ναονς επ ονόματι αγίων (Θ-εον και
αγίων III) ηγειραν και τοντονς σέβομεν, οντω και τάς εικόνας των
δαιμόνων κα&εΐλον και άντ εκείνων ηγειραν εικόνας Χριστον και της
5 &εοτόκον (της τούτον μητρός III) και των αγίων (+ και ταύτας σέ-
βομεν III).
Die beschönigende Theorie zu einer weit verbreiteten Praxis: s. ein
interessantes Beispiel Beilage II 91 lOf. == 33 24f.
Die 3. Bilderrede, welche nach Le Quien I 306 noch neuerdings von
0. Bardenhewer, Patrologie 543 und A. Ehrhard (Krurnbacher2 68, doch 69
mit Andeutung der Zweifel) als echt genommen wird, und auch von
K. Schwarzlose, Bilderstreit, 104ff., im Anschluss an J. Langen verteidigt
wird, scheint mir gerade um ihres 1. Teiles willen dem Damaskener abzu-
sprechen zu sein. Freilich Humphred Hody's Argument aus der Benutzung
des Malalas, s. Le Quien I 306, zieht nicht mehr; aber die Art, wie c. 1—13
aus der 1. und 2. Bilderrede wörtlich zusammengearbeitet sind, entspricht
doch nicht der Art des Damaskeners sich zu wiederholen (s. ζ. B. Belege V 30).