DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.4919#0558
244*
ν. Dobschütz, Christusbilder.
107. 1333. NiKEPHOROS Xanthopulos Kallistü, Kirchengeschichte.
a) Π 7, ed. Fronto le Duc, Par. 1630, I 143ff = MPG 155, 771.
Zunächst freie Wiedergabe von 3 bezw. 51 in stilistischer Umwand-
lung: zugleich die verschiedenen Teile der eusebianischen Darstellung:
eigne Erzählung (1—5), Briefe (6—10), Übersetzung der Acten (11—22) inein-
anderschlingend. Der Brief Christi ist sehr frei behandelt, hall» in
indirekter Rede; Thaddaeus wird darin genannt (cf. 502. 556). Thaddaeus
heilt durch Handauflegung; αμα δε τη άφη xul η νόσος δραπετενονσα
ήν ... άλλα και Ανδος 6 παις νόοω και αντός τονς πόδας αλγών . . .
ενχη τε αμα και τη άφη &αττον των δυσχερών άπηλλάττοντο . . . Nach
Thaddaeus' Predigt und Ablehnung des Lohnes wird der vorn ausgelassene
Brief Abgars in vollem Wortlaute, doch frei umgearbeitet, nachgebracht:
dann heisst es weiter:
επει δε ό Ανγαρος γράφων ηκιστα είχε πεί&ειν — άπέγνω γαρ την
Ίησον παρονσίαν τη άντεπιστολη —, λοιπόν iv αμηχανία καθεστώς,
τω προς Χριστόν d' ομως βεβλημένος πόΗο) γράψειν εν είδότα άνδρα
διέπεμπε και τον τον προσώπου τύπον ακριβώς γράφειν έπέταττε
5 καΐ αντώ εκείνο τό είδος άντι τον πο&ουμένου κομίζειν. xal ό μεν
ήκε καϊ ατας επί μετέωρου γράφειν ώς εικός έπεχείρει' έπει δ* ονκ
έφικνεΐτο τον έργον έμποδών καθισταμένης έχείνο) της εκείθεν
άστραπτονσης τώ προσωπω θείας αίγλης καΐ χάριτος, τό δρώμενον
γνονς ό αωτηρ νφασμα έκ λίνου πεποιημένον αιτεί, νιψάμενος δε
ίο και την ιδίαν orpiv τ% οθόνη άπομορξάμενος τω Ανγάρω απέστειλε,
λόγος γε μην έχει καϊ τον Περσών βασιλέα ενφνά τάς χείρας ζωγρά-
φον διαπεμψάμενον αντον τε Χριστον το είδος καϊ της αντον υπερ-
φυώς τετοκυίας ζέοντι πίστευες πόθω οτι τάχιστα γράψαι καϊ άπο-
λαβεΐν κτησάμενον. ταντα δ^ εκ τών ανά την "Εδεσσαν τηνικαντα
15 βααιλενομένην πόλιν γραμματοφνλακείων ελήφθη· δημοσίοις γαρ
ήσαν χαρταις έμπεριλημμένα. τά γαρ κατά τον Ανγαρον πραχθέντα
βιβλία καϊ ταντα δη περιεΐχον εκ της Σνρων μεταληφθέντα γλώσσης,
α και προσηκόντως έντανθά μοι τέθεινται.
Quelle 31(?) — Vgl. 30b. 41. 46b. 49a; zu έπι μετεώρου cf. επί τινα
πέτραν 554. 56ίο. Eigentümlich ist die Stellung der Notiz über das edesse-
nische Archiv. Sie erweckt den Eindruck — und das ist beabsichtigt —,
dass auch die Angabe über den Perserkönig daraus entnommen sei.
Offenbar waren beide Geschichten schon in der Quelle vereinigt, cf. 46b. 49a.
b) XVII 16 (II p. 759f.).
έτι ο είρημένος ιστορεί Προκόπιος, οσα δη και τοις πάλαι ϊστόρηται
περί της εικόνος Χρίστου, ητις Ανγάρω τώ τοπάρχη Εδέσσης εστάλη.
u. s. w. frei nach 25 (s. zu Beilage II 333Gff.). Die Unibiegung charak-
terisiert genügend dieser Anfang; dann ferner: ώς γοϋν ες παντελή
άμηχανίαν κατέστησαν και εν απορία ήσαν εσχάτη, εις τελενταίαν
αγκνραν επί την θεότενκτον εικόνα έχώρονν, ην ονδεμία χειρ άν-
θρυ^πον είργάσατο, Χρίστος δε αντός ό θεός Αυγάρο) πέπομφεν
ν. Dobschütz, Christusbilder.
107. 1333. NiKEPHOROS Xanthopulos Kallistü, Kirchengeschichte.
a) Π 7, ed. Fronto le Duc, Par. 1630, I 143ff = MPG 155, 771.
Zunächst freie Wiedergabe von 3 bezw. 51 in stilistischer Umwand-
lung: zugleich die verschiedenen Teile der eusebianischen Darstellung:
eigne Erzählung (1—5), Briefe (6—10), Übersetzung der Acten (11—22) inein-
anderschlingend. Der Brief Christi ist sehr frei behandelt, hall» in
indirekter Rede; Thaddaeus wird darin genannt (cf. 502. 556). Thaddaeus
heilt durch Handauflegung; αμα δε τη άφη xul η νόσος δραπετενονσα
ήν ... άλλα και Ανδος 6 παις νόοω και αντός τονς πόδας αλγών . . .
ενχη τε αμα και τη άφη &αττον των δυσχερών άπηλλάττοντο . . . Nach
Thaddaeus' Predigt und Ablehnung des Lohnes wird der vorn ausgelassene
Brief Abgars in vollem Wortlaute, doch frei umgearbeitet, nachgebracht:
dann heisst es weiter:
επει δε ό Ανγαρος γράφων ηκιστα είχε πεί&ειν — άπέγνω γαρ την
Ίησον παρονσίαν τη άντεπιστολη —, λοιπόν iv αμηχανία καθεστώς,
τω προς Χριστόν d' ομως βεβλημένος πόΗο) γράψειν εν είδότα άνδρα
διέπεμπε και τον τον προσώπου τύπον ακριβώς γράφειν έπέταττε
5 καΐ αντώ εκείνο τό είδος άντι τον πο&ουμένου κομίζειν. xal ό μεν
ήκε καϊ ατας επί μετέωρου γράφειν ώς εικός έπεχείρει' έπει δ* ονκ
έφικνεΐτο τον έργον έμποδών καθισταμένης έχείνο) της εκείθεν
άστραπτονσης τώ προσωπω θείας αίγλης καΐ χάριτος, τό δρώμενον
γνονς ό αωτηρ νφασμα έκ λίνου πεποιημένον αιτεί, νιψάμενος δε
ίο και την ιδίαν orpiv τ% οθόνη άπομορξάμενος τω Ανγάρω απέστειλε,
λόγος γε μην έχει καϊ τον Περσών βασιλέα ενφνά τάς χείρας ζωγρά-
φον διαπεμψάμενον αντον τε Χριστον το είδος καϊ της αντον υπερ-
φυώς τετοκυίας ζέοντι πίστευες πόθω οτι τάχιστα γράψαι καϊ άπο-
λαβεΐν κτησάμενον. ταντα δ^ εκ τών ανά την "Εδεσσαν τηνικαντα
15 βααιλενομένην πόλιν γραμματοφνλακείων ελήφθη· δημοσίοις γαρ
ήσαν χαρταις έμπεριλημμένα. τά γαρ κατά τον Ανγαρον πραχθέντα
βιβλία καϊ ταντα δη περιεΐχον εκ της Σνρων μεταληφθέντα γλώσσης,
α και προσηκόντως έντανθά μοι τέθεινται.
Quelle 31(?) — Vgl. 30b. 41. 46b. 49a; zu έπι μετεώρου cf. επί τινα
πέτραν 554. 56ίο. Eigentümlich ist die Stellung der Notiz über das edesse-
nische Archiv. Sie erweckt den Eindruck — und das ist beabsichtigt —,
dass auch die Angabe über den Perserkönig daraus entnommen sei.
Offenbar waren beide Geschichten schon in der Quelle vereinigt, cf. 46b. 49a.
b) XVII 16 (II p. 759f.).
έτι ο είρημένος ιστορεί Προκόπιος, οσα δη και τοις πάλαι ϊστόρηται
περί της εικόνος Χρίστου, ητις Ανγάρω τώ τοπάρχη Εδέσσης εστάλη.
u. s. w. frei nach 25 (s. zu Beilage II 333Gff.). Die Unibiegung charak-
terisiert genügend dieser Anfang; dann ferner: ώς γοϋν ες παντελή
άμηχανίαν κατέστησαν και εν απορία ήσαν εσχάτη, εις τελενταίαν
αγκνραν επί την θεότενκτον εικόνα έχώρονν, ην ονδεμία χειρ άν-
θρυ^πον είργάσατο, Χρίστος δε αντός ό θεός Αυγάρο) πέπομφεν