Belege zu Kapitel I.
55*
χειν, ως κατά Φάληρον πλέοντες γίνονται, και τους Άργείονς ως ίς
πολεμίαν άποβήναι την γήν, άλλην που δόξαντας εν τ^ ννκτί και ον
την Άττικην είναι, ένταν&α Δ ημοφώντα λέγονσιν έκβοη&ήσαντα, ουκ
έπιστάμενον ονδε τοντον τους από των νεών ως είαιν Αργεΐοι, και
ίο άνδρας αντών άποκτεΐναι και το Παλλάδιον άρπάσαντα οιχεα&αι,
Ά&ηναΐόν τε άνδρα ον προϊδόμενον νπο τον "ππον τον Δημοψώντος
ανατραπηναι και σνμπατη&έντα απο&ανεΐν. έπί τούτω Δημοψώντα
νποσχεΐν δίκας, οι μεν τον ανμπατηΒέντος τοις προσήκονσιν, οι δε
Αργείων φασί τω κοινω.
Quelle zuletzt 15 (= 120da); vgl. 75a. 109c/?. 135, bes.b/?. (17 = 71a. γ).
c) II 235 (ed. Schubart I 155): Von dem Palladion in Argos.
λέγονοι γαρ Αργεΐοι ....... καϊ άγαλμα χεΐσ&αι παρά σφίσιν
Ά&ηνας το έκκομιο9εν έξ Ίλίον και άλωναϊ ποίησαν ϊλιον. |] το μεν
δη Παλλάδιον, καλείται γαρ οϋτω, δηλόν έστιν ες ^Ιταλίαν κομισ&εν
νπο Αίνείον.
242 (157) τον Δειραδιώτον δε Απόλλωνος εχεται μεν ιερόν Ά&ηνάς
Όξνδερκονς καλούμενης, Διομήδονς ανα&ημα, οτι οι μαχομένω ποτ'ε
έν Ιλίω την άχλίν άφεϊλεν ή &εός άπο των όφ&αλμών.
(244 ein aus Troja mitgebrachtes dreiäugiges Zeusbild).
Diese Stellen zeigen recht deutlich die Tendenz, alle Heiligtümer
mit der tro'ischen Heldensage zu verknüpfen.
d) VII 224 (ed. Schubart II 56):
τα δε ετι παλαιότερα και τοις πάαιν Ελλησι τιμάς &εών αντί αγαλ-
μάτων είχον αργοί λί&οι. Christ3 692ff.
73*. Patjsanias, der Atticist, Lexikon,
ungewisser Zeit, von dem vorigen nach allgemeiner Annahme verschieden,
vgl. Christ3 765, der ihn mit Meier, opusc. II 82ff., für einen Syrer und
Zeitgenossen des Galen hält; Naber, Pkotii Lexicon I 39ff.; E. Schwabe,
Aelii Dionysii et Pausaniae Atticistarum fragmenta, 1890.
Dies Lexikon war nach Eustathios (128(1) das Mittelglied zwischen
den alten Atthidographen (14. 15) und den Byzantinern (120 d etc.).
— Vgl. Chavannes a. a. 0. 29 f.
74. Clemens von Alexandria, Protreptikos (c. 190) 447 (ed. Sylburg 30f.
Dindorf 1869 I 51 Ii).
(1) πολλοί δ' αν τάχα πον &ανμάσειαν, εϊ μά&οιεν το Παλλάδιον, το
διοπετες καλούμενον, υ Διομήδης καί "Οδνσσενς ϊστοροννται μεν
νφελέσ&αι από Ίλίον, παρακατα&έσ^αι δε Δημοφώντι. εκ τών Πέλο-
πος δοτών κατεσκενάσ&αι, καθ-άπερ τον 'Ολνμπιον έξ άλλων οστών
5 Ίνδικοϋ &ηρίον. καί όη τον ϊστορονντα Διονύσιο ν έν τω πέμπτω
μέρει τον κύκλον (36) παρίστημι. — (2) Απελλας δε έν τοις Δελφι-
κοϊς (30) δυο ψησί γεγονέναι τά Παλλάδια, άμφω ό' νπ ανθ-ρωπων
55*
χειν, ως κατά Φάληρον πλέοντες γίνονται, και τους Άργείονς ως ίς
πολεμίαν άποβήναι την γήν, άλλην που δόξαντας εν τ^ ννκτί και ον
την Άττικην είναι, ένταν&α Δ ημοφώντα λέγονσιν έκβοη&ήσαντα, ουκ
έπιστάμενον ονδε τοντον τους από των νεών ως είαιν Αργεΐοι, και
ίο άνδρας αντών άποκτεΐναι και το Παλλάδιον άρπάσαντα οιχεα&αι,
Ά&ηναΐόν τε άνδρα ον προϊδόμενον νπο τον "ππον τον Δημοψώντος
ανατραπηναι και σνμπατη&έντα απο&ανεΐν. έπί τούτω Δημοψώντα
νποσχεΐν δίκας, οι μεν τον ανμπατηΒέντος τοις προσήκονσιν, οι δε
Αργείων φασί τω κοινω.
Quelle zuletzt 15 (= 120da); vgl. 75a. 109c/?. 135, bes.b/?. (17 = 71a. γ).
c) II 235 (ed. Schubart I 155): Von dem Palladion in Argos.
λέγονοι γαρ Αργεΐοι ....... καϊ άγαλμα χεΐσ&αι παρά σφίσιν
Ά&ηνας το έκκομιο9εν έξ Ίλίον και άλωναϊ ποίησαν ϊλιον. |] το μεν
δη Παλλάδιον, καλείται γαρ οϋτω, δηλόν έστιν ες ^Ιταλίαν κομισ&εν
νπο Αίνείον.
242 (157) τον Δειραδιώτον δε Απόλλωνος εχεται μεν ιερόν Ά&ηνάς
Όξνδερκονς καλούμενης, Διομήδονς ανα&ημα, οτι οι μαχομένω ποτ'ε
έν Ιλίω την άχλίν άφεϊλεν ή &εός άπο των όφ&αλμών.
(244 ein aus Troja mitgebrachtes dreiäugiges Zeusbild).
Diese Stellen zeigen recht deutlich die Tendenz, alle Heiligtümer
mit der tro'ischen Heldensage zu verknüpfen.
d) VII 224 (ed. Schubart II 56):
τα δε ετι παλαιότερα και τοις πάαιν Ελλησι τιμάς &εών αντί αγαλ-
μάτων είχον αργοί λί&οι. Christ3 692ff.
73*. Patjsanias, der Atticist, Lexikon,
ungewisser Zeit, von dem vorigen nach allgemeiner Annahme verschieden,
vgl. Christ3 765, der ihn mit Meier, opusc. II 82ff., für einen Syrer und
Zeitgenossen des Galen hält; Naber, Pkotii Lexicon I 39ff.; E. Schwabe,
Aelii Dionysii et Pausaniae Atticistarum fragmenta, 1890.
Dies Lexikon war nach Eustathios (128(1) das Mittelglied zwischen
den alten Atthidographen (14. 15) und den Byzantinern (120 d etc.).
— Vgl. Chavannes a. a. 0. 29 f.
74. Clemens von Alexandria, Protreptikos (c. 190) 447 (ed. Sylburg 30f.
Dindorf 1869 I 51 Ii).
(1) πολλοί δ' αν τάχα πον &ανμάσειαν, εϊ μά&οιεν το Παλλάδιον, το
διοπετες καλούμενον, υ Διομήδης καί "Οδνσσενς ϊστοροννται μεν
νφελέσ&αι από Ίλίον, παρακατα&έσ^αι δε Δημοφώντι. εκ τών Πέλο-
πος δοτών κατεσκενάσ&αι, καθ-άπερ τον 'Ολνμπιον έξ άλλων οστών
5 Ίνδικοϋ &ηρίον. καί όη τον ϊστορονντα Διονύσιο ν έν τω πέμπτω
μέρει τον κύκλον (36) παρίστημι. — (2) Απελλας δε έν τοις Δελφι-
κοϊς (30) δυο ψησί γεγονέναι τά Παλλάδια, άμφω ό' νπ ανθ-ρωπων