DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.48285#0070
62
ANTH0L0GI2E GILECtE APPENDICIS
Apoliinem, cujus imago etiam in eorum numis ex-
pressa conspicitur. » Jac. « Abantis est regio Epiri ad
montes Ceraunios, ab Abantibus appellata, qui post
bellum Trojanum, una cum Locrensibus ex Thronio
urbe ad Ceraunios montes delati, urbem condidere
et ipsam Thronium appellatam. Hi postea a finitimis
Apolloniae civibus bello superati a loco, quem habita-
bant, pulsi sunt. » Id. — Vs. 4. Vulgo τοϊς; scribit
θεοΐς L. Dindorf. una syllaba, ut saepe in inscriptio-
nibus. — Hoc dedit epigr. Grotius in Mantiss. sec.
sub hoc lemmate : Επίγραμμα βάθρω τινί λιθίνω
έπιγραφέν υπό των Άπολλωνιατών άνατεθέντι, έφ’ ω
θεών τινών αγάλματα.
XIII. Apud Pseudo-Aristotelem, Mirabil. Auscult.
c. 133. Edidit emendatam hanc inscriptionem v.
clariss. E. Eggerus, Epigraphices graecae Specimina
selecta, in-8° 1844, p. 1, sq. Jam multi vario suc-
cessu tractaverant (Vid. Scip. Maffei Galliae Antiqui-
tates, etc., p. 161 sq. Lettre de M. Bouhier, ancien
president, etc.), cum V. Doct. quidam in Dissert.
ή' De epigramm. quibusdam graecis, p. 17, priorum,
Salmasii, Vossii, Buherii, etc., laboribus usus et nova
conatus satis probabilem textum exhibuit. Sed non
ab re alienum erit ipsa Pseudo-Aristotelis verba af-
ferre : Τής καλούμενης Αινιακής χώρας περί τήν όνομα-
ζομένην Υπάτην λέγεται παλαιά τις στήλη εύρεθήναι,
ήν οί Αΐνιάνες τίνος ήν είδέναι βουλόμενοι, έχουσαν επι-
γραφήν άρχαίοις γράμμασιν, άπε'στειλαν εις Αθήνας τινάς
κομίζοντας αύτήν. Πορευομένων δέ διά τής Βοιωτίας,
καί τισι των ξένων υπέρ τής αποδημίας άνακοινουμένων,
λέγεται αυτούς είσαχθήναι εις τό καλούμενον Ίσμ>ριον
έν Θήβαις- έκεΐθεν γάρ μάλιστα άν εύρεθήναι τήν των
γραμμάτων επιγραφήν, λέγοντες είναι τινα αναθήματα
όμοίους έχοντα τούς ρυθμούς των γραμμάτων αρχαία.
"Οθεν αύτους φασιν από των γνωριζόμενων τήν εύρεσιν
ποιησαμένους των έπιζητουμένων άνκγράψαι τούςδε τούς
στίχους. Ήρακλέης, κ. τ. λ.
Vs. 1, vulg. τεμένισσε; Φερσεφαάσση, Salm. (in
Scylac. geogr. izoi. p. 5.) τεμένιζε Κυθήρας Φερσε-
φαάσση, Vossius (Observv. ad Pomp. Melam, III, 6.)
τεμενίσσατο Κούρα Περσεφαάσσα, Buherius τεμένισσε
Κυθήρα Πασσιφαέσσα. — Vs. 2, vulg. Γηρυονείας άγέλας
έλάων ήδ’ Έρύθεια? άγων; Salm. τή ο αγέλην έλάων,
έκ δ’ Έρύθης άνάγων, Vossius Γηρυονή’ ήλάων ήδ1,
Έ, α., Buhier, Γηρυονείας βοΰς, έξ ’Ερύθου άνάγων.—
Vs. 3, vulg. τάςδ’... Πασιφάεσσα. Salm. τον δ’... Φερσε-
οάεσσα, Voss. et Buhier. τάς δ , etc. ut in vulg. — Vs. 4,
vulg. τήδε δέ μου τέκνω τω δ’ ’Ερύθου τε δάμαρ...
Salm. (qui tres reliquos versus pro altera inscriptione
habet) : Τηλεδάμω τέκνω καί Εύρύτω ή δάμαρ αύτοΰ...
Voss. Τηλεδάμφ τέκνω τωτ’ Εύρυτίωνι δάμαρ πρίν...
Buhier. Τήδε δ’ έμω τέκνω τω δ’ Εύρυτίωνι δαμέντι...
— Vs. 5, vulg. et Salm. δή τόδ’; cett. τή τόδ’. Salm.
έθηκα. — Vs. 6, vulg. dedimus; Salm. ύποσκιερόν,
Voss., φιλότα (?) φυτά δ’ υπό σκιερά. — Subjicit
Pseudo-Aristoteles : Τούτω τω έπιγράμματι έπεχώρησε
καί ό τόπος έκεινος ’Έρυθος καλούμενος, καί ότι έκεΐθεν
τάς βοϋς καί ούκ έξ Έρυθείας ήγαγεν · ούδέ γάρ έν τοΐς
κατά Λιβύην καί κατ’ Ίβηρίαν τόποις ούδαμοΐ τό όνομά
φασι (λ)έγεσθαι τής Έρυθείας.
XIV. In Florii, grxc. Mantiss. quarta, p. 437,
edit. Hier. Bosch.
XV. Eleusizze. Ex schedis Fourmonti, edit. Boeckh.
Corp. insc. gr. t. I, n. 27 « Mista scriptura ex
βουστροφηδόν antiquissimo et vulgari ratione
Versus fuerunt manifesto, qui ultima linea intacta
relicta sic restituendi videntur » Bckh. « Eleusine
septimo Magnorum Mysteriorum die gymnicum ce-
lebrabatur antiquissimum, de quo locos collegit
Meursius Eleusin, c. 28, et in illo certamine ob fruges
inventas, ob quas hordeum pro prsemio fuit, stadium
dicitur primum institutum fuisse. V. schol. Pind.
Olymp. IX, 150, a me editum, p. 228. Et stadio ibi
jam ante Olymp. 79, vicerunt Corinthii Oligiethidse,
auctore Pindaro, Olymp. XIII, extr. Adde explica-
tiones nostras p. 192. Non igitur dubium Eleusine
antiquitus stadium (δρόμον) exstructum fuisse. Sed
hsec inscriptio stadii Eleusinii recens et splendidius
adornati dedicatio esse videtur. Quae quando facta
sit, ignoramus. Alciphronis nomen nihil nos docet. »
Id. — Vs. 1. 'Εκάληθεν ab Hecale, δήμου τής Λεον-
τίδος φυλής. — Vss. 2-3. G. Kaibel. Sic restituit :
Αλκίφρον[ος πάϊς τ]όνδε δρόμον ποίησεν [άμεμπ]τον || Δή-
μητρας τε χάριν [κούρης θ’ ένεκ'] ήπιο]δώρου.
XVI. Ex Pausan. V, 24, 3. Lemma ex eodem :
Ζευς... άνάθημα δέ λέγουσιν είναι Λακεδαιμονίων, ήνίκα
άποστάσι Μεσσηνίοις δεύτερα τότε ές πόλεμον κατέστη-
σαν. Unde Jacobsius : « Legebatur hoc distichon in
basi statuae Jovis Olympiae, quam Lacedaemonii
bello secundo cum Messeniis dedicasse ferebantur. »
— Est in secunda Mantissa Florii, gr. Grotii, cum
lemmate : Τό έπί τινι των Λακεδαιμονίων άναθήματι
έπίγραμμα. — Nuperrime hanc inscriptionem rur-
sus edidit Curtius ex lapide ipso Olympiae reperte
(V. Archaol. Zeitung, 1876, p. 49 sq., sic :
Δέξο, Εάναξ Κρονίδα Ζεύ Όλύμπιε, καλόν άγαλμα
ίλήΕω θυμίρ τω Λακεδαιμονίω.
XVII. Ex Melo insula; in canaliculo columnae
collect. Nanian. Venetiis, insculptum hoc epigramma
edidit Thiersch. Griech. gr. p. 51; repetiit Pandora
t. VIII, Januar. 1858, p, 432. — Vs. 2. apogr. habet
ΕΤΕΛ Εξ? E ΡΟΠ ΗΟΝ,υΗρηηοίοροείέτέλεσσε
litterae unius spatium indicatur, in vetustioribus apo-
graphis sic figuratae ”1. Erravere ergo, ut mihi vide-
tur, qui, ut Thiersch, illius vestigii nullam rationem
habuere; qui legit hunc versum ita : σοί γάρ έπευχό-
μενος τουτ’ έτέλεσσε ρόφον, pro aspiratione accipiens
Η quod Π postpositum est. Philetas (Pandor. I. c.)
eadem ratione pro ρόφον non sine labore excogitavit
IIPOlllION, πρόφων pro πρόφρων. Vid. Boeckh. n. 8.
Dedimus τροπήον ionice pro τροπαϊον. Pro tropaeo,
Ecphantus hic noster fortasse, ut vinosus ille Xeno-
phon Eratosthenis epigrammatii (A. P. vi, 77), qui
cadum inanem Baccho dono dedit, sic deo intactum
τροπεΐον, torcular, dedicavit.
XVIII. Est apud Pausan. X, 7 ; sic restituit Cyprius
Philetas (Νεά ΙΙανδωρ. 15 mart. 1861, p. 595), μέλ-
πεα admittens, a μέλπος, quanquam, ait, hoc absit
lexicis vocabulum. Sic autem vulgo legitur :
Έχέμβροτος Αρκάς έθηκεν 'Ηρακλεϊ.
Νιμήσας τόδ’ άγαλμ’ Άμφικτυόνων έν άέθλοις,
"Ελλησιν δ’ άδων μέλεα καί έλέγους.
Pausan. έν άθλοις, "Ελλησι δ’ άείδων κ. τ. λ. — Antea
scripserat : Τής δέ τεσσαρακοστής ολυμπιάδας καί
όγδοης έτει τρίτω άθλα έ'θεσαν οί Άμφικτύονες
κιθαρωδίας μέν καθά καί έξ άρχής, προσέθεσαν δέ καί
αύλωδίας άγώνισμα, καί αύλών · άνηγορεύθησαν δέ νι-
κώντες καί αύλωδός Αρκάς Έχέμβροτος Δευ-
τέρα δέ Πυθιάδι ούκ έπί άθλοις έκάλεσαν έ'τι άγωνί-
ζεσθαι καί αύλωδίαν τε κατέλυσαν, καταγνόντες ούκ
είναι τό άκουσμα εύφημον - ή γάρ αύ/ωδία μελέτη τε ήν
αύλών τά σκυθρωπότατα, και ελεγεία καί θρήνοι προσα-
δόμενα τοΐς αύλοϊς. Μαρτυρεί δέ μοι καί τά του Έχεμ-
βρότου τό άνάθημα, τρίπους χαλκούς άνατεθείς τω
‘Ηρακλεΐ τω έν Θήβαις- έπίγραμμα δέ ό τρίπους είχεν ·
Έχέμβροτος κ. τ. λ. Κατά τούτο μέν τής αύλωδίας
έπαύσθη τό άγώνισμα.
ANTH0L0GI2E GILECtE APPENDICIS
Apoliinem, cujus imago etiam in eorum numis ex-
pressa conspicitur. » Jac. « Abantis est regio Epiri ad
montes Ceraunios, ab Abantibus appellata, qui post
bellum Trojanum, una cum Locrensibus ex Thronio
urbe ad Ceraunios montes delati, urbem condidere
et ipsam Thronium appellatam. Hi postea a finitimis
Apolloniae civibus bello superati a loco, quem habita-
bant, pulsi sunt. » Id. — Vs. 4. Vulgo τοϊς; scribit
θεοΐς L. Dindorf. una syllaba, ut saepe in inscriptio-
nibus. — Hoc dedit epigr. Grotius in Mantiss. sec.
sub hoc lemmate : Επίγραμμα βάθρω τινί λιθίνω
έπιγραφέν υπό των Άπολλωνιατών άνατεθέντι, έφ’ ω
θεών τινών αγάλματα.
XIII. Apud Pseudo-Aristotelem, Mirabil. Auscult.
c. 133. Edidit emendatam hanc inscriptionem v.
clariss. E. Eggerus, Epigraphices graecae Specimina
selecta, in-8° 1844, p. 1, sq. Jam multi vario suc-
cessu tractaverant (Vid. Scip. Maffei Galliae Antiqui-
tates, etc., p. 161 sq. Lettre de M. Bouhier, ancien
president, etc.), cum V. Doct. quidam in Dissert.
ή' De epigramm. quibusdam graecis, p. 17, priorum,
Salmasii, Vossii, Buherii, etc., laboribus usus et nova
conatus satis probabilem textum exhibuit. Sed non
ab re alienum erit ipsa Pseudo-Aristotelis verba af-
ferre : Τής καλούμενης Αινιακής χώρας περί τήν όνομα-
ζομένην Υπάτην λέγεται παλαιά τις στήλη εύρεθήναι,
ήν οί Αΐνιάνες τίνος ήν είδέναι βουλόμενοι, έχουσαν επι-
γραφήν άρχαίοις γράμμασιν, άπε'στειλαν εις Αθήνας τινάς
κομίζοντας αύτήν. Πορευομένων δέ διά τής Βοιωτίας,
καί τισι των ξένων υπέρ τής αποδημίας άνακοινουμένων,
λέγεται αυτούς είσαχθήναι εις τό καλούμενον Ίσμ>ριον
έν Θήβαις- έκεΐθεν γάρ μάλιστα άν εύρεθήναι τήν των
γραμμάτων επιγραφήν, λέγοντες είναι τινα αναθήματα
όμοίους έχοντα τούς ρυθμούς των γραμμάτων αρχαία.
"Οθεν αύτους φασιν από των γνωριζόμενων τήν εύρεσιν
ποιησαμένους των έπιζητουμένων άνκγράψαι τούςδε τούς
στίχους. Ήρακλέης, κ. τ. λ.
Vs. 1, vulg. τεμένισσε; Φερσεφαάσση, Salm. (in
Scylac. geogr. izoi. p. 5.) τεμένιζε Κυθήρας Φερσε-
φαάσση, Vossius (Observv. ad Pomp. Melam, III, 6.)
τεμενίσσατο Κούρα Περσεφαάσσα, Buherius τεμένισσε
Κυθήρα Πασσιφαέσσα. — Vs. 2, vulg. Γηρυονείας άγέλας
έλάων ήδ’ Έρύθεια? άγων; Salm. τή ο αγέλην έλάων,
έκ δ’ Έρύθης άνάγων, Vossius Γηρυονή’ ήλάων ήδ1,
Έ, α., Buhier, Γηρυονείας βοΰς, έξ ’Ερύθου άνάγων.—
Vs. 3, vulg. τάςδ’... Πασιφάεσσα. Salm. τον δ’... Φερσε-
οάεσσα, Voss. et Buhier. τάς δ , etc. ut in vulg. — Vs. 4,
vulg. τήδε δέ μου τέκνω τω δ’ ’Ερύθου τε δάμαρ...
Salm. (qui tres reliquos versus pro altera inscriptione
habet) : Τηλεδάμω τέκνω καί Εύρύτω ή δάμαρ αύτοΰ...
Voss. Τηλεδάμφ τέκνω τωτ’ Εύρυτίωνι δάμαρ πρίν...
Buhier. Τήδε δ’ έμω τέκνω τω δ’ Εύρυτίωνι δαμέντι...
— Vs. 5, vulg. et Salm. δή τόδ’; cett. τή τόδ’. Salm.
έθηκα. — Vs. 6, vulg. dedimus; Salm. ύποσκιερόν,
Voss., φιλότα (?) φυτά δ’ υπό σκιερά. — Subjicit
Pseudo-Aristoteles : Τούτω τω έπιγράμματι έπεχώρησε
καί ό τόπος έκεινος ’Έρυθος καλούμενος, καί ότι έκεΐθεν
τάς βοϋς καί ούκ έξ Έρυθείας ήγαγεν · ούδέ γάρ έν τοΐς
κατά Λιβύην καί κατ’ Ίβηρίαν τόποις ούδαμοΐ τό όνομά
φασι (λ)έγεσθαι τής Έρυθείας.
XIV. In Florii, grxc. Mantiss. quarta, p. 437,
edit. Hier. Bosch.
XV. Eleusizze. Ex schedis Fourmonti, edit. Boeckh.
Corp. insc. gr. t. I, n. 27 « Mista scriptura ex
βουστροφηδόν antiquissimo et vulgari ratione
Versus fuerunt manifesto, qui ultima linea intacta
relicta sic restituendi videntur » Bckh. « Eleusine
septimo Magnorum Mysteriorum die gymnicum ce-
lebrabatur antiquissimum, de quo locos collegit
Meursius Eleusin, c. 28, et in illo certamine ob fruges
inventas, ob quas hordeum pro prsemio fuit, stadium
dicitur primum institutum fuisse. V. schol. Pind.
Olymp. IX, 150, a me editum, p. 228. Et stadio ibi
jam ante Olymp. 79, vicerunt Corinthii Oligiethidse,
auctore Pindaro, Olymp. XIII, extr. Adde explica-
tiones nostras p. 192. Non igitur dubium Eleusine
antiquitus stadium (δρόμον) exstructum fuisse. Sed
hsec inscriptio stadii Eleusinii recens et splendidius
adornati dedicatio esse videtur. Quae quando facta
sit, ignoramus. Alciphronis nomen nihil nos docet. »
Id. — Vs. 1. 'Εκάληθεν ab Hecale, δήμου τής Λεον-
τίδος φυλής. — Vss. 2-3. G. Kaibel. Sic restituit :
Αλκίφρον[ος πάϊς τ]όνδε δρόμον ποίησεν [άμεμπ]τον || Δή-
μητρας τε χάριν [κούρης θ’ ένεκ'] ήπιο]δώρου.
XVI. Ex Pausan. V, 24, 3. Lemma ex eodem :
Ζευς... άνάθημα δέ λέγουσιν είναι Λακεδαιμονίων, ήνίκα
άποστάσι Μεσσηνίοις δεύτερα τότε ές πόλεμον κατέστη-
σαν. Unde Jacobsius : « Legebatur hoc distichon in
basi statuae Jovis Olympiae, quam Lacedaemonii
bello secundo cum Messeniis dedicasse ferebantur. »
— Est in secunda Mantissa Florii, gr. Grotii, cum
lemmate : Τό έπί τινι των Λακεδαιμονίων άναθήματι
έπίγραμμα. — Nuperrime hanc inscriptionem rur-
sus edidit Curtius ex lapide ipso Olympiae reperte
(V. Archaol. Zeitung, 1876, p. 49 sq., sic :
Δέξο, Εάναξ Κρονίδα Ζεύ Όλύμπιε, καλόν άγαλμα
ίλήΕω θυμίρ τω Λακεδαιμονίω.
XVII. Ex Melo insula; in canaliculo columnae
collect. Nanian. Venetiis, insculptum hoc epigramma
edidit Thiersch. Griech. gr. p. 51; repetiit Pandora
t. VIII, Januar. 1858, p, 432. — Vs. 2. apogr. habet
ΕΤΕΛ Εξ? E ΡΟΠ ΗΟΝ,υΗρηηοίοροείέτέλεσσε
litterae unius spatium indicatur, in vetustioribus apo-
graphis sic figuratae ”1. Erravere ergo, ut mihi vide-
tur, qui, ut Thiersch, illius vestigii nullam rationem
habuere; qui legit hunc versum ita : σοί γάρ έπευχό-
μενος τουτ’ έτέλεσσε ρόφον, pro aspiratione accipiens
Η quod Π postpositum est. Philetas (Pandor. I. c.)
eadem ratione pro ρόφον non sine labore excogitavit
IIPOlllION, πρόφων pro πρόφρων. Vid. Boeckh. n. 8.
Dedimus τροπήον ionice pro τροπαϊον. Pro tropaeo,
Ecphantus hic noster fortasse, ut vinosus ille Xeno-
phon Eratosthenis epigrammatii (A. P. vi, 77), qui
cadum inanem Baccho dono dedit, sic deo intactum
τροπεΐον, torcular, dedicavit.
XVIII. Est apud Pausan. X, 7 ; sic restituit Cyprius
Philetas (Νεά ΙΙανδωρ. 15 mart. 1861, p. 595), μέλ-
πεα admittens, a μέλπος, quanquam, ait, hoc absit
lexicis vocabulum. Sic autem vulgo legitur :
Έχέμβροτος Αρκάς έθηκεν 'Ηρακλεϊ.
Νιμήσας τόδ’ άγαλμ’ Άμφικτυόνων έν άέθλοις,
"Ελλησιν δ’ άδων μέλεα καί έλέγους.
Pausan. έν άθλοις, "Ελλησι δ’ άείδων κ. τ. λ. — Antea
scripserat : Τής δέ τεσσαρακοστής ολυμπιάδας καί
όγδοης έτει τρίτω άθλα έ'θεσαν οί Άμφικτύονες
κιθαρωδίας μέν καθά καί έξ άρχής, προσέθεσαν δέ καί
αύλωδίας άγώνισμα, καί αύλών · άνηγορεύθησαν δέ νι-
κώντες καί αύλωδός Αρκάς Έχέμβροτος Δευ-
τέρα δέ Πυθιάδι ούκ έπί άθλοις έκάλεσαν έ'τι άγωνί-
ζεσθαι καί αύλωδίαν τε κατέλυσαν, καταγνόντες ούκ
είναι τό άκουσμα εύφημον - ή γάρ αύ/ωδία μελέτη τε ήν
αύλών τά σκυθρωπότατα, και ελεγεία καί θρήνοι προσα-
δόμενα τοΐς αύλοϊς. Μαρτυρεί δέ μοι καί τά του Έχεμ-
βρότου τό άνάθημα, τρίπους χαλκούς άνατεθείς τω
‘Ηρακλεΐ τω έν Θήβαις- έπίγραμμα δέ ό τρίπους είχεν ·
Έχέμβροτος κ. τ. λ. Κατά τούτο μέν τής αύλωδίας
έπαύσθη τό άγώνισμα.