Hē En Athēnais Archaiologikē Hetaireia [Hrsg.]: Ephēmeris archaiologikē (1885)

119

ΣΚΕΥΟΣ ΠΗΛΙΝΟΝ ΚΑΙ ΤΕΜΑΧΙΑ ΑΓΓΕΙΩΝ ΕΞ ΑΘΗΝΩΝ

120

■της εικόνος φαίνεται, εύρέθη τεθραυσμενον εις-πολλα
τεμάχια και συνεκολλήθη δια γύψου ύπό τών πρώ-
των εύρετών του ούχί λίαν επιτυχώς" προς δέ τού-
τοις επειδή το έδαφος είναι έπικεχρισμένον δια λευ-
κής γης μηδόλως ή ατελώς ώπτημένης, κατά τον
Τρόπον τών λευκών ληκύθων, ή επιφάνεια έπαθε
πολλαχοΰ βλάβας κατά τον καθαρισμόν τών χω-
μάτων, άποσπασθέντων μετ' αυτών και μορίων της
λευκής γης. Το χρώμα τών μορφών έν γίνει είναι
κιτρινωπόν, όπου δέ επετέθη πολύ, έγεινε μέλαν,
ώς εις τάς ληκύθους' έν γένει δέ 6 τρόπος της ερ-
γασίας είναι ακριβώς ό αυτός. Το ίμάτιον της Ευ-
ρώπης είναι μάλλον κυανοΰ'ν, ή χλαμύς του Πο-
λυόεύκους έρυΟρά κεραμόχρους, και το ίμάτιον της
προ τοΟ άρματος τοΟ Κάστορος φευγούσης γυναι-
κός καστανόχρουν, αλλ ύπέρυΟρον. Ταύτα δεν απε-
δόθησαν έν τη είκόνι, ώς έχουσι, και το κιτρινω-
πόν δέ δεν έπέτυχε καλώς, διότι έπί του σκεύους
είναι πολύ ζωηρότερον.

Τάς παραστάσεις ήρμήνευσεν ήδη ό Μαίζ, ώς
φαίνεται έκ τοΟ παρατεΟέντος χωρίου του Ββηη(1οΐ'£.
Έν τω κέντρω του ύπ αριθ. Ία παρίσταται Ό Ζευς
ύπό μορφήν ταύρου άπάγων τήν Εύρώπην έπι τών
κυμάτων της θαλάσσης. "Οσον δύναται νά κρίνη
τις εις τοιαΟτα έργα περί αισθημάτων και ψυχι-
κών διαθέσεων , ή νέα κόρη δεν φαίνεται έκπε-
πληγμένη έπι τή αρπαγή της, ού'τε δέ ή θάλασσα
έμποιεί αύτη τρόμον" κάθηται αφελώς και λίαν φυ-
σικώς -έπι τών νώτων του μεγαλοπρεπούς ταύρου
κρατουμένη καλώς, ίνα μή πέση (1) και οί οφθαλ-
μοί της διευθύνονται προς τήν έμπροσθεν παραλίαν,
ώσεί έπιζητουντες αύτήν. Ή περιβολή είναι επίσης
άπλή και φυσική, ούδέ παρίσταται τό ίμάτιον ήνε-
μωμένον, ώς έπι μεταγενεστέρων τοΟ σκεύους τού"
του μνημείων (περί αύτών και έν γένει περί τών
παραστάσεων της Ευρώπης ίδε δίβρίιαηϊ Οοίΐΐρί,β
Γ6Π(3υ 1866 σ. 85 καί έξης).

Ή πέριξ τοΟ έν τω κέντρω κύκλου παράστασις
αμφιβάλλω άν άναφέρηται εις μυθολογικόν τι γε-
γονός" ό τεχνίτης πιθανώς ηθέλησε νά παραστήση

(1) Ή στάσις αϋ'τη συμφωνεί καΟ' ολα προς τήν περιγραφήν το3
Άχιλλε'ως Τατίου λέγοντος, οτι αί χείρες (της άπαγομένης Ευρώπης)
αμφω 3:ετε'ταντο, ή μέν έπί κέρας, ή δέ έπι ούράν (δίβρίΐα,ιΐϊ ΟοΓΠρΙβ

Γβηάυ 1866 α. 125).

μίαν έκ τών συνήθων αρπαγών άντιστοιχουσαν προς
τήν έπι της ετέρας όψεως του σκεύους απεικονιζό-
μενη ν άρπαγήν τών Λευκιππίδων. Νεάνίς τις κά-
θηται ύπό δένδρα ή μάλλον καλαμοειδή τινα φυτά
πλέκουσα στέφανον" προ αύτής ίστανται δύο πρε-
σβύτεραι γυναΓκες έν τυπική στάσει τείνουσαι τήν
δεξιάν προς τήν καθημένην, ώσεί διαλεγόμεναι
μετ αύτής" ούδεμία παρατηρεί τον όπισθεν τών δέν-
δρων δρομαίως προβαίνοντα νεανίαν έν χλαμύδι καί»
πετασω, ίνα άρπάση τήν κόρην' ή πράς αύτήν τει-
νομενη χειρ του εκφράζει σαφώς τον σκοπόν του.
Όπίσω αύτοΟ εύρίσκέται άρμα ύπό δύο ίππων έ7>.κό-
μενον, ών τά ήνία είναι δεδεμένα εις τήν άντυγα,
έτοιμον νά μεταφέρη μακράν τον άρπαγα μετά της
λείας του' έκατέρωθεν τοΟ άρματος ί'στανται δύο
άνδρες έν οδοιπορική στολή, βεβαίως σύντροφοι τοΟ
πρώτου. Έν πάσι τούτοις ούδέν σημείον χαρακτη-
ριστικόν ώρισμένου γεγονότος φαίνεται" τό μεταξύ
τών δύο πρεσβυτέρων γυναικών δένδρον, ό'περ βε-
βαίως είναι φοίνιξ, ούδέν ωφελεί", διότι άκριβώς
ό'μοιον ύπαρχε ι καί έπί της έτέρας όψεως, της τήν
άρπαγήν τών Λευκιππίδων παριστώσης. Έν ω δέ
έπ'αύτής, άν καί καθ'έαυτήν ευκρινεστέρας, ύπάρ-
χει καί μία τούλάχ_ιστον επιγραφή, έπί της πρώτης
ούοεμίαν έθηκεν ό τεχνίτης" διότι ή όψις αύτη ελά-
χιστον έβλάοη, άν δέ ύπήρχεν επιγραφή, θά έφαί-
νετο. Έκ τούτων πείθομαι, ώς άλλως τε καί ό
Μαίζ φαίνεται παραδεχόμενος, ό'τι ή παράστασις
αύτη δεν αναφέρεται εις τήν μυθολογίαν.

Τήν έν τω κέντρω παράστασιν έπί τής έτέρας
όψεως ό ΜίΐΙζ ερμηνεύει κατά τήν ανωτέρω ση-
μείωσιν ώς παριστώσαν τον "Ηλιον έπί του άρμα-
τος του" αγνοώ άν όταν αύτός είδε τό σκεΟος, ή
διατήρησίς του ήτο καλλιτέρα" σήμερον δυστυχώς
άκριβώς τό μέρος τοΟτο είναι τόσον βεβλαμμένον,
ώστε αδύνατον είναι ν άποφανθή τις μετά βεβαιό-
τητος ή καί μετά πιθανότητας" ούδέ καν ό'τι τό
άρμα είναι τέθριππον διακρίνεται σαφώς" ή δ'έπι-
βαίνουσα αύτοΟ μορφή έχει κόμην μακράν, ώσεί
γυναικείαν" φαίνεται ό'μως ότι αύτή άληθώς έλαύ-
νει το άρμα, διότι κλίνει τό σώμα πολύ προς τά
έμπρός' άλλως θά ύπέθετον, ότι καί ενταύθα παρί-
στατο άπαγωγή κόρης έπί άρματος* όπως όμως