21. Św. Szymon, fragment ikony Matki Boskiej z Dzieciątkiem
z Długiego (ryc. 4) (fot. R. Biskupski)
ko wie; oprawcy w scenach tortur św. Paraskewii
oraz mający wykonać wyrok na niewinnie skazanym
Christoforze odziani są w krótkie kaftany przewią-
zane w pasie i rozszerzone ku dołowi oraz w pończo-
chy w większości przypadków czarne, z odcieniem
ciemnego błękitu, przy czym fałdy u dołu kaftanów
zaznaczone są pionowymi liniami, a częściej wiązką
linii zbiegających się pośrodku; głowy oprawców
okrywają wysokie czapki o czubku zwiniętym w śli-
macznicę oraz odłożonym trójkątnym rondzie, po-
dobnie jak głowę Adeodata w scenach z legendy
św. Mikołaja.
Nade wszystko jednak charakterystyczny, nie-
spotykany poza ikonami wyodrębnionego zespołu,
jest sposób pokrycia geometrycznymi wzorami
powierzchni feonów, a zwłaszcza ich podbicia, oraz
cały szereg motywów zastosowanych w zdobieniu
szat, np. charakterystycznie malowane pomponiki
w zakończeniu epitrachili i omoforionów, a także
pas haftu na ramieniu Matki Boskiej w ikonie z Dłu-
giego; motyw siatkowego czerwonego kołnierzyka
na tle białej szaty diakona w Złożeniu do trumny
zwłok św. Paraskewii i w szacie św. Mikołaja we
wszystkich jego przedstawieniach; wreszcie wystę-
powanie takiego szczegółu, jak klamry w księgach
Ewangelii w ikonach Św. Mikołaja o jednakowym
kształcie i rysunku.
Głowy postaci w głównych polach ikon okalają
koliste złocone nimby, otoczone podwójną grawero-
waną linią i puncowaniem. Malarz stosuje dwa ro-
dzaje dekoracji nimbów: nimb Zbawiciela z Kremp-
nej, Matki Boskiej w obu ikonach oraz św. Mikołaja
z Muzeum Narodowego w Krakowie zdobiony jest
małym grawerowanym motywem przenikających
22. Św. Mateusz, fragment ikony Matki Boskiej z Dzieciątkiem
z Długiego (ryc. 4) (fot. R. Biskupski)
68
z Długiego (ryc. 4) (fot. R. Biskupski)
ko wie; oprawcy w scenach tortur św. Paraskewii
oraz mający wykonać wyrok na niewinnie skazanym
Christoforze odziani są w krótkie kaftany przewią-
zane w pasie i rozszerzone ku dołowi oraz w pończo-
chy w większości przypadków czarne, z odcieniem
ciemnego błękitu, przy czym fałdy u dołu kaftanów
zaznaczone są pionowymi liniami, a częściej wiązką
linii zbiegających się pośrodku; głowy oprawców
okrywają wysokie czapki o czubku zwiniętym w śli-
macznicę oraz odłożonym trójkątnym rondzie, po-
dobnie jak głowę Adeodata w scenach z legendy
św. Mikołaja.
Nade wszystko jednak charakterystyczny, nie-
spotykany poza ikonami wyodrębnionego zespołu,
jest sposób pokrycia geometrycznymi wzorami
powierzchni feonów, a zwłaszcza ich podbicia, oraz
cały szereg motywów zastosowanych w zdobieniu
szat, np. charakterystycznie malowane pomponiki
w zakończeniu epitrachili i omoforionów, a także
pas haftu na ramieniu Matki Boskiej w ikonie z Dłu-
giego; motyw siatkowego czerwonego kołnierzyka
na tle białej szaty diakona w Złożeniu do trumny
zwłok św. Paraskewii i w szacie św. Mikołaja we
wszystkich jego przedstawieniach; wreszcie wystę-
powanie takiego szczegółu, jak klamry w księgach
Ewangelii w ikonach Św. Mikołaja o jednakowym
kształcie i rysunku.
Głowy postaci w głównych polach ikon okalają
koliste złocone nimby, otoczone podwójną grawero-
waną linią i puncowaniem. Malarz stosuje dwa ro-
dzaje dekoracji nimbów: nimb Zbawiciela z Kremp-
nej, Matki Boskiej w obu ikonach oraz św. Mikołaja
z Muzeum Narodowego w Krakowie zdobiony jest
małym grawerowanym motywem przenikających
22. Św. Mateusz, fragment ikony Matki Boskiej z Dzieciątkiem
z Długiego (ryc. 4) (fot. R. Biskupski)
68