DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.37091#0053
Rozdział II
Nauczyciele, niektóre portrety
i rysunki Słowackiego
Koleje edukacji estetycznej Słowackiego są w naturainy sposób związane
z domem rodzinnym i ze szkołami, do których uczęszczał, o czym pisano
wielokrotnie. Informacje te, uzupełniane przez badaczy na przestrzeni wielu
łat, właściwie nie znalazły się nigdzie w komplecie. Salon państwa Słowac-
kich był niewątpliwie jednym z ośrodków życia kulturalnego w Krzemieńcu,
jak później w Wilnie. Teoretyk i historyk literatury Euzebiusz Słowacki -
bez względu na to, jak dziś ocenia się jego twórczość poetycką - był posta-
cią ważną dla ówczesnego akademickiego środowiska humanistów. Wielokrot-
nie wznawiane Pmw/E/n wymowy i pogą// należą jeszcze do estetyki klasy-
cyzmu, choć są już otwarte na nowe prądy'. Euzebiusz Słowacki tłumaczył
Jacquesa Debile'a Pogma o imogmoc/ń Znamienne jest to, że ojciec poety
w dziełach własnych i w wyborze tego tekstu do przekładu bliski jest póź-
niejszej postawie estetycznej syna, mówiącego podobnie jak Debile, iż dla
poety i malarza „pożytecznym niezwykle jest widzieć". To właśnie „widzenie
wyobraźni okiem" jest wspólną podstawą poezji i malarstwa dla nich obu,
choć formy literackiej praktyki były oczywiście odmienne. Juliusz dzieła ojca
znał, cieszył się z ich kolejnych wydań, w pewnym sensie podjął niektóre
wątki litewskie z dramatów ojca (bbm&i! i Afg/nr/og kro/ /Tgw-sTi)*. To jeden
z wielu dowodów kontynuowania przez romantyków eksponowanych tematów
poprzedniej epoki. Szczególnie ważnym przykładem owego „długiego trwa-
nia" i popularności są pradzieje Polski i Litwy, które, omijając pozytywizm,
później wróciły znów w modernizmie.
W domu państwa Słowackich w Wilnie gościli luminarze ówczesnej pol-
skiej nauki i sztuki - na miarę Wilna (z wyjątkiem Mickiewicza, który ją
przekroczył).
Niewątpliwie Słowacki jest w początkach minionego stulecia jednym z niewielu pisarzy
wywodzących się ze środowiska intelektualnego, jest - jeśli można tak powiedzieć -
intelektualistą w drugim pokoleniu. Pan Mikołaj Mickiewicz, adwokat przy sądach niższych
w Nowogródku, inną musiał mieć bibliotekę niż pan Euzebiusz Słowacki, profesor poezji
' Wychodziły sześciokrotnie w łatach 1826-1858. Zob. E. Czaplejewicz. EWe-
ćuMJz ÓYowac/d yało teorgpA /ńgrćUnry. „Przegląd Humanistyczny" 1980 nr 6 s. 81-99.
" Zob. J. M a ś ) a n k a. Łńgromra o Warszawa 1984 s. 144-145, 151-
153, 166, 236.
Nauczyciele, niektóre portrety
i rysunki Słowackiego
Koleje edukacji estetycznej Słowackiego są w naturainy sposób związane
z domem rodzinnym i ze szkołami, do których uczęszczał, o czym pisano
wielokrotnie. Informacje te, uzupełniane przez badaczy na przestrzeni wielu
łat, właściwie nie znalazły się nigdzie w komplecie. Salon państwa Słowac-
kich był niewątpliwie jednym z ośrodków życia kulturalnego w Krzemieńcu,
jak później w Wilnie. Teoretyk i historyk literatury Euzebiusz Słowacki -
bez względu na to, jak dziś ocenia się jego twórczość poetycką - był posta-
cią ważną dla ówczesnego akademickiego środowiska humanistów. Wielokrot-
nie wznawiane Pmw/E/n wymowy i pogą// należą jeszcze do estetyki klasy-
cyzmu, choć są już otwarte na nowe prądy'. Euzebiusz Słowacki tłumaczył
Jacquesa Debile'a Pogma o imogmoc/ń Znamienne jest to, że ojciec poety
w dziełach własnych i w wyborze tego tekstu do przekładu bliski jest póź-
niejszej postawie estetycznej syna, mówiącego podobnie jak Debile, iż dla
poety i malarza „pożytecznym niezwykle jest widzieć". To właśnie „widzenie
wyobraźni okiem" jest wspólną podstawą poezji i malarstwa dla nich obu,
choć formy literackiej praktyki były oczywiście odmienne. Juliusz dzieła ojca
znał, cieszył się z ich kolejnych wydań, w pewnym sensie podjął niektóre
wątki litewskie z dramatów ojca (bbm&i! i Afg/nr/og kro/ /Tgw-sTi)*. To jeden
z wielu dowodów kontynuowania przez romantyków eksponowanych tematów
poprzedniej epoki. Szczególnie ważnym przykładem owego „długiego trwa-
nia" i popularności są pradzieje Polski i Litwy, które, omijając pozytywizm,
później wróciły znów w modernizmie.
W domu państwa Słowackich w Wilnie gościli luminarze ówczesnej pol-
skiej nauki i sztuki - na miarę Wilna (z wyjątkiem Mickiewicza, który ją
przekroczył).
Niewątpliwie Słowacki jest w początkach minionego stulecia jednym z niewielu pisarzy
wywodzących się ze środowiska intelektualnego, jest - jeśli można tak powiedzieć -
intelektualistą w drugim pokoleniu. Pan Mikołaj Mickiewicz, adwokat przy sądach niższych
w Nowogródku, inną musiał mieć bibliotekę niż pan Euzebiusz Słowacki, profesor poezji
' Wychodziły sześciokrotnie w łatach 1826-1858. Zob. E. Czaplejewicz. EWe-
ćuMJz ÓYowac/d yało teorgpA /ńgrćUnry. „Przegląd Humanistyczny" 1980 nr 6 s. 81-99.
" Zob. J. M a ś ) a n k a. Łńgromra o Warszawa 1984 s. 144-145, 151-
153, 166, 236.