Poprzęcka, Maria: O złej sztuce (Warszawa, 1998)

Pomimo wszystkich zmian, jakie w naszym stuleciu zaszły
w rozumieniu pojęcia „sztuka", nadal powszechne jest przekona-
nie, że historia sztuki - to historia sztuki „dobrej". Historia
wydaje sąd, a to, co zostaje uznane za złe, nie jest godne się w niej
znaleźć, a nawet powinno popaść w zapomnienie. Zadaniem
historii sztuki jest nie tylko badanie, ale też oddzielanie ziarna od
plew. To zadanie, prostsze w odniesieniu do sztuki dawnej,
przetrzebionej w miarę upływu czasu i ocenianej wedle dających
się jeszcze uchwycić kryteriów - staje się trudne albo wręcz
niewykonalne w odniesieniu do sztuki XIX i XX wieku - sztuki
masowej i masowo reprodukowanej, popularnej i spopularyzo-
wanej. Klasyczna historia sztuki staje tu bezradna wobec zupełnie
nowych problemów, od wielości powstających dzieł i niemożności
ich dokumentacji poczynając. Dlatego też historia sztuki powie-
rza wiele problemów innym dziedzinom humanistyki - socjologii,
psychologii czy ekonomii sztuki. I choć bez trudu można by
cytować ataki na tak pojętą „elitarną" historię sztuki, przyznać
trzeba, że problemy „złej sztuki" częściej podejmowane są przez
krytyków, estetyków, badaczy kultury masowej niż historyków
sztuki, którzy - nie zawsze zresztą świadomie - pozostają
apologetami sztuki „dobrej". Nierzadko prowadzi to zresztą do
dowartościowywania sztuki miernej, jakby było to konieczne

123