DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.26786#0142
138 ^ Inne obrazy
dystansującą widza i wyznaczającą mu określone miejsce wobec obrazu.
To nie my stoimy przed obrazem, ale obraz nas otacza. My ogarniamy
wzrokiem malarstwo, ale i ono nas ogarnia. Nie my czynimy obraz
„sobie poddanym”, ale on nas wchłania i czyni cząstką siebie. Ale nie
jesteśmy bezwolni. Każdy nasz ruch wszystko zmienia. Liczba widoków
jest nieskończona, jak liczba naszych spojrzeń. Artysta stwarza coraz
nowe możliwości wzbogacania tych dwustronnych kontaktów. Buduje
podesty, trybuny, galerie. Wspiąwszy się na nie, zyskujemy jeszcze inne
punkty widzenia, możliwość spojrzenia z góry, z boku, zza węgła, po
ukosie. Stąd najlepiej ujrzeć można „w słońcu chmury brzeżek”. Owe
podesty, ociekające farbą, zbite z nieheblowanych desek, wypełniają
przestrzeń mocnym zapachem świeżego drewna. Nadal jesteśmy w łesie,
na porębie, jak w tych wczesnych obrazach.
Przy tym wszystkim sztuka ta pozostaje wierna malarstwu, samej jego
naturze. „Dla mnie malowanie samo w sobie jest tak bogate, doznaję
tylu porażek, że nie czuję potrzeby sięgania do czegoś nowego” - mówił
artysta w 1996 roku.
Malarstwo Tarasewicza - „czyste malarstwo” (lecz w innym znaczeniu
niż nadawali mu kapiści) - powstaje z najbardziej elementarnych środ-
ków malarskiej wypowiedzi. Artysta sięga do „rzeczy pierwszych”.
Czerwień i zieleń, błękit i oranż, fiolet i żółć. Piony, poziomy, koła,
kwadraty. Ale bez neoplastycznej sterylności i dogmatyzmu. Przeciwnie,
wszystko pulsuje życiem, otwarte na każde, wciąż inne spojrzenie. Le-
jący się na ziemię barwny beton, drewniane szalunki, metalowe kon-
strukcje, kolor zachłannie opanowujący ściany, podłogi, sufity - pozor-
nie jesteśmy daleko od tradycyjnie pojmowanego malarstwa. A jednak
to właśnie malarstwo tkwi w jądrze gatunku. I nie odbiega od starej
definicji sztuki jako działania wedle reguł. Tarasewicz sięga do odwiecz-
nych reguł harmonii, miary i ładu. Harmonii i ładu czerpanych z wi-
dzialnego świata, lecz będących odbiciem świata idei.
dystansującą widza i wyznaczającą mu określone miejsce wobec obrazu.
To nie my stoimy przed obrazem, ale obraz nas otacza. My ogarniamy
wzrokiem malarstwo, ale i ono nas ogarnia. Nie my czynimy obraz
„sobie poddanym”, ale on nas wchłania i czyni cząstką siebie. Ale nie
jesteśmy bezwolni. Każdy nasz ruch wszystko zmienia. Liczba widoków
jest nieskończona, jak liczba naszych spojrzeń. Artysta stwarza coraz
nowe możliwości wzbogacania tych dwustronnych kontaktów. Buduje
podesty, trybuny, galerie. Wspiąwszy się na nie, zyskujemy jeszcze inne
punkty widzenia, możliwość spojrzenia z góry, z boku, zza węgła, po
ukosie. Stąd najlepiej ujrzeć można „w słońcu chmury brzeżek”. Owe
podesty, ociekające farbą, zbite z nieheblowanych desek, wypełniają
przestrzeń mocnym zapachem świeżego drewna. Nadal jesteśmy w łesie,
na porębie, jak w tych wczesnych obrazach.
Przy tym wszystkim sztuka ta pozostaje wierna malarstwu, samej jego
naturze. „Dla mnie malowanie samo w sobie jest tak bogate, doznaję
tylu porażek, że nie czuję potrzeby sięgania do czegoś nowego” - mówił
artysta w 1996 roku.
Malarstwo Tarasewicza - „czyste malarstwo” (lecz w innym znaczeniu
niż nadawali mu kapiści) - powstaje z najbardziej elementarnych środ-
ków malarskiej wypowiedzi. Artysta sięga do „rzeczy pierwszych”.
Czerwień i zieleń, błękit i oranż, fiolet i żółć. Piony, poziomy, koła,
kwadraty. Ale bez neoplastycznej sterylności i dogmatyzmu. Przeciwnie,
wszystko pulsuje życiem, otwarte na każde, wciąż inne spojrzenie. Le-
jący się na ziemię barwny beton, drewniane szalunki, metalowe kon-
strukcje, kolor zachłannie opanowujący ściany, podłogi, sufity - pozor-
nie jesteśmy daleko od tradycyjnie pojmowanego malarstwa. A jednak
to właśnie malarstwo tkwi w jądrze gatunku. I nie odbiega od starej
definicji sztuki jako działania wedle reguł. Tarasewicz sięga do odwiecz-
nych reguł harmonii, miary i ładu. Harmonii i ładu czerpanych z wi-
dzialnego świata, lecz będących odbiciem świata idei.