Instytut Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]; Zakład Historii Sztuki <Danzig> [Hrsg.]: Porta Aurea: Rocznik Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego (12.2013)

jednocześnie skrajne pola. Pomiędzy nimi znajdowały się płyciny ornamen-
talne dwóch rodzajów, zgrupowane po dwie ułożone naprzemiennie, w ryt-
mie: Ornament 1, Ornament 2, figura świętego, Ornament 2, Ornament 1.
Pola zapiecków oddzielały pilastry hermowe dwóch rodzajów - oznakowane
numerami płycin, z którymi sąsiadowały - tak jak obecnie ułożone naprze-
miennie, co wywnioskować można z dwukrotnie powtórzonych numerów
VIII i XIII na obu rodzajach herm.
Powstaje pytanie: czy liczba dziewiętnastu siedzisk, a tym samym zapie-
cków, górnego rzędu jest liczbą ostateczną? Pośredniej odpowiedzi na to pyta-
nie może dostarczyć dokonanie niewielkich obliczeń. W obecnym kształcie
łączna szerokość dziewięciu siedzisk górnego rzędu każdej stalli wynosi 748 cm.
Przy liczbie dziewiętnastu siedzisk szerokość stalli wraz z policzkami wynosi-
łaby około 1600 cm, a zatem tyle, ile w przybliżeniu wynosi dystans między
skrzyżowaniem z transeptem a czwartą parą filarów nawy głównej katedry.
Poza tym ze względu na dość dużą liczbę siedzisk w górnym rzędzie należy
się spodziewać, że w rzędzie dolnym, oprócz wejść skrajnych, znajdowało się
przynajmniej jedno przejście pomiędzy siedzeniami ułatwiające komunikację
z drugą kondygnacją. Liczące po osiem siedzisk oparcia dolnego rzędu w obu
stallach nie noszą w obecnej chwili śladów łączenia czy sztukowania. Zatem
jeżeli przyjmiemy, że pierwotnie w dolnym rzędzie znajdowały się dwa zespoły
siedzisk, po osiem (ewentualnie po dziewięć) w każdym zespole, oddzielone

153