DOI Artikel:
Okoń, Waldemar: Henryk Sienkiewicz, obrazy i Quo vadis
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27558#0007
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLVI, zeszyt 4 - 1998
WALDEMAR OKOŃ
Wrocław
HENRYK SIENKIEWICZ, OBRAZY I QUO VADIS
Analiza jest czymś podobnym do obskubywania
kwiatu. Psuje się przez nią najczęściej piękność
życia - a zatem i szczęście, czyli to, co jedynie
ma sens.
Henryk Sienkiewicz
Człowiek wieku XIX żył w świecie obrazów. Były to obrazy natury, lite-
rackie, malarskie, imaginatywne. Do wszystkich tych obrazów docierano, nie
szczędząc trudu i wysilając całą swą wrażliwość, ponieważ wynagradzały
człowiekowi wszelkie starania, przynosząc mu ukojenie, piękno, harmonię,
a często też odrobinę sensacji lub upostaciowanie skrywanych pragnień i ta-
jemnych dążeń. Obrazy przenikały się i przepływały ze świata rzeczywistego
w świat fantazji, ze sztuki słowa w sferę ikoniczną, pomagały uciec od mozo-
łów codzienności i były tej codzienności najlepszym świadectwem. Łączyły
wszystkie dziedziny sztuki, stanowiły siłę obalającą wszelkie podziały, były
wszechobecne, ponieważ w nich zawierano jednocześnie pierwiastki fabularne
i opisowe, poetyckie i werystyczne, wyobrażeniowe i realne.
Chciałbym tu opowiedzieć o jednym z czcicieli obrazów - Henryku Sien-
kiewiczu - oraz o tym, jak ten wybitny pisarz docierał do nich, posiłkując
się wszystkimi dostępnymi wrażliwemu człowiekowi środkami - poprzez
podziw dla dzieł sztuki, fascynację naturą, wyobraźnię, twórczość literacką
i krytyczną. Zacznę jednak od cytatu z artykułu innego wybitnego pisarza
epoki - Bolesława Prusa, który analizując Farysa Adama Mickiewicza pisał:
[...] Ledwie odczytałem pierwsze wyrazy, znika pokój i lampa, milkną uliczne
głosy i widzę całkiem nową miejscowość. Oto niezmierzona równina piasków -
pustynia. W dali kilka palm, bliżej szereg kamieni, na niebie biały obłok i szary
punkcik, którym jest sęp odlatujący. Odwracam oczy w inną stronę. Oto piasz-
Tom XLVI, zeszyt 4 - 1998
WALDEMAR OKOŃ
Wrocław
HENRYK SIENKIEWICZ, OBRAZY I QUO VADIS
Analiza jest czymś podobnym do obskubywania
kwiatu. Psuje się przez nią najczęściej piękność
życia - a zatem i szczęście, czyli to, co jedynie
ma sens.
Henryk Sienkiewicz
Człowiek wieku XIX żył w świecie obrazów. Były to obrazy natury, lite-
rackie, malarskie, imaginatywne. Do wszystkich tych obrazów docierano, nie
szczędząc trudu i wysilając całą swą wrażliwość, ponieważ wynagradzały
człowiekowi wszelkie starania, przynosząc mu ukojenie, piękno, harmonię,
a często też odrobinę sensacji lub upostaciowanie skrywanych pragnień i ta-
jemnych dążeń. Obrazy przenikały się i przepływały ze świata rzeczywistego
w świat fantazji, ze sztuki słowa w sferę ikoniczną, pomagały uciec od mozo-
łów codzienności i były tej codzienności najlepszym świadectwem. Łączyły
wszystkie dziedziny sztuki, stanowiły siłę obalającą wszelkie podziały, były
wszechobecne, ponieważ w nich zawierano jednocześnie pierwiastki fabularne
i opisowe, poetyckie i werystyczne, wyobrażeniowe i realne.
Chciałbym tu opowiedzieć o jednym z czcicieli obrazów - Henryku Sien-
kiewiczu - oraz o tym, jak ten wybitny pisarz docierał do nich, posiłkując
się wszystkimi dostępnymi wrażliwemu człowiekowi środkami - poprzez
podziw dla dzieł sztuki, fascynację naturą, wyobraźnię, twórczość literacką
i krytyczną. Zacznę jednak od cytatu z artykułu innego wybitnego pisarza
epoki - Bolesława Prusa, który analizując Farysa Adama Mickiewicza pisał:
[...] Ledwie odczytałem pierwsze wyrazy, znika pokój i lampa, milkną uliczne
głosy i widzę całkiem nową miejscowość. Oto niezmierzona równina piasków -
pustynia. W dali kilka palm, bliżej szereg kamieni, na niebie biały obłok i szary
punkcik, którym jest sęp odlatujący. Odwracam oczy w inną stronę. Oto piasz-