DOI Artikel:
Rolska-Boruch, Irena: Pałac w Opolu Lubelskim, jego dzieje i zbiory
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0144
142
IRENA ROLSKA-BORUCH
opolskim i jego przebudowie. Uważał, iż architekt Franciszek Magier wybu-
rzył narożne pokoje, a w ich miejsce wystawił trzytraktowe pawilony, które
utworzyły symetryczne ryzality boczne. Późniejsze prace przy przebudowie
ukończone w roku 1773, zachowały podziały i artykulację architektoniczną
pałacu. Według tablicy fundacyjnej przebudowy dokonali Antoni i Zofia
z Krasińskich Lubomirscy* * * 4.
Słupeccy wraz z innymi małopolskimi rodami rycerskimi zaczęli zasiedlać
ziemię lubelską w XIV w. Opole Lubelskie od początku XV w. było mias-
tem, leżało na ważnym szlaku handlowym prowadzącym z Krakowa przez
Solec do Lublina. Królowie polscy nadali miastu liczne przywileje. Pierw-
szym znanym właścicielem dóbr opolskich był w 1368 r. Sięgniew ze Słup-
czy, Kowali i Puszyna5. W roku 1398 (?) wymieniany był także Przecław
Słupecki student uniwersytetu w Heidelbergu6. Długosz w roku 1478 podał
jako właściciela Opola Jana z Konar i Słupcy, który uzyskał od Kazimierza
Jagiellończyka potwierdzenie dawnych przywilejów oraz nadanie jarmarków7.
Następnym Słupeckim, który odziedziczył dobra rodowe, był Zbigniew oże-
niony z Barbarą Firlejówną, córką Mikołaja hetmana wielkiego koronnego,
kasztelana krakowskiego i siostrą Piotra wojewody ruskiego8. W XVI w. ich
syn, Stanisław Słupecki, kasztelan lubelski (zm. 1575), przyjął kałwinizm
i zamienił istniejący kościół parafialny na zbór. Stanisław Słupecki należał
niewątpliwie do najbardziej wykształconych ludzi swojej epoki, żywo intere-
sował się sprawami ekonomicznymi. Wykształcony w zagranicznych uniwer-
sytetach9 był propagatorem nowej gospodarki zwanej folwarczną. Hołdował
zasadzie ideału ziemiańskiego, obrazowi „wsi spokojnej”, a jednocześnie,
w 1664 r. byli nimi: córki - Teodora, żona Stanisława Dunin-Borkowskiego i Barbara, żona
Marka Butler, a następnie Jana Żydowskiego. Następnie dobra odziedziczyła córka Teodory
Teresa z Dunin-Borkowskich Stanisławowa Tarłowa, a po niej syn Jan Tarło wojewoda lubelski
ożeniony z Elżbietą Łaszczową.
4 H. G a w a r e c k i, O pałacu w Opolu po raz trzeci (Przebudowa przez Franciszka
Magiera około roku 1740)., BHS, 24(1962), nr 2, s. 234-236.
S. Kuraś, Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego, Warszawa
1978, s. 167.
6 D. Ż o 1 ą d ź - S t r z e 1 c z y k, Peregrinatio academica, Studia młodzieży polskiej
Z Korony i Litwy na akademiach i uniwersytetach niemieckich w XVI i pierwszej połowie XVII
wieku, Poznań 1996, s. 231.
7 J. D ł u g o s z, Liber beneficiorum II, s. 545.
* S. K o t, Słupeccy w ruchu reformacyjnym, „Reformacja w Polsce”, 4(1926), s. 1181.
9 Studiował w latach 1545 i 1546 w Wittenberdze i Lipsku. Patrz: Żołądź-
S t r z e 1 c z y k, dz. cyt., s. 231.
IRENA ROLSKA-BORUCH
opolskim i jego przebudowie. Uważał, iż architekt Franciszek Magier wybu-
rzył narożne pokoje, a w ich miejsce wystawił trzytraktowe pawilony, które
utworzyły symetryczne ryzality boczne. Późniejsze prace przy przebudowie
ukończone w roku 1773, zachowały podziały i artykulację architektoniczną
pałacu. Według tablicy fundacyjnej przebudowy dokonali Antoni i Zofia
z Krasińskich Lubomirscy* * * 4.
Słupeccy wraz z innymi małopolskimi rodami rycerskimi zaczęli zasiedlać
ziemię lubelską w XIV w. Opole Lubelskie od początku XV w. było mias-
tem, leżało na ważnym szlaku handlowym prowadzącym z Krakowa przez
Solec do Lublina. Królowie polscy nadali miastu liczne przywileje. Pierw-
szym znanym właścicielem dóbr opolskich był w 1368 r. Sięgniew ze Słup-
czy, Kowali i Puszyna5. W roku 1398 (?) wymieniany był także Przecław
Słupecki student uniwersytetu w Heidelbergu6. Długosz w roku 1478 podał
jako właściciela Opola Jana z Konar i Słupcy, który uzyskał od Kazimierza
Jagiellończyka potwierdzenie dawnych przywilejów oraz nadanie jarmarków7.
Następnym Słupeckim, który odziedziczył dobra rodowe, był Zbigniew oże-
niony z Barbarą Firlejówną, córką Mikołaja hetmana wielkiego koronnego,
kasztelana krakowskiego i siostrą Piotra wojewody ruskiego8. W XVI w. ich
syn, Stanisław Słupecki, kasztelan lubelski (zm. 1575), przyjął kałwinizm
i zamienił istniejący kościół parafialny na zbór. Stanisław Słupecki należał
niewątpliwie do najbardziej wykształconych ludzi swojej epoki, żywo intere-
sował się sprawami ekonomicznymi. Wykształcony w zagranicznych uniwer-
sytetach9 był propagatorem nowej gospodarki zwanej folwarczną. Hołdował
zasadzie ideału ziemiańskiego, obrazowi „wsi spokojnej”, a jednocześnie,
w 1664 r. byli nimi: córki - Teodora, żona Stanisława Dunin-Borkowskiego i Barbara, żona
Marka Butler, a następnie Jana Żydowskiego. Następnie dobra odziedziczyła córka Teodory
Teresa z Dunin-Borkowskich Stanisławowa Tarłowa, a po niej syn Jan Tarło wojewoda lubelski
ożeniony z Elżbietą Łaszczową.
4 H. G a w a r e c k i, O pałacu w Opolu po raz trzeci (Przebudowa przez Franciszka
Magiera około roku 1740)., BHS, 24(1962), nr 2, s. 234-236.
S. Kuraś, Słownik historyczno-geograficzny województwa lubelskiego, Warszawa
1978, s. 167.
6 D. Ż o 1 ą d ź - S t r z e 1 c z y k, Peregrinatio academica, Studia młodzieży polskiej
Z Korony i Litwy na akademiach i uniwersytetach niemieckich w XVI i pierwszej połowie XVII
wieku, Poznań 1996, s. 231.
7 J. D ł u g o s z, Liber beneficiorum II, s. 545.
* S. K o t, Słupeccy w ruchu reformacyjnym, „Reformacja w Polsce”, 4(1926), s. 1181.
9 Studiował w latach 1545 i 1546 w Wittenberdze i Lipsku. Patrz: Żołądź-
S t r z e 1 c z y k, dz. cyt., s. 231.