DOI Artikel:
Rolska-Boruch, Irena: Lubelski cech ciesielski w XVI i XVII wieku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0069
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLVII, zeszyt 4 - 1999
IRENA ROLSKA-BORUCH
Lublin
LUBELSKI CECH CIESIELSKI W XVI i XVII WIEKU
Ciesielstwo należy do najstarszych rzemiosł. Na przestrzeni wielu stuleci
odgrywało znaczną rolę w budownictwie murowanym i drewnianym. Od za-
rania dziejów drewniany budulec był dominującym materiałem, stosowanym
w budownictwie niezależnie od panujących w architekturze stylów. Przekazy-
wane z pokolenia na pokolenie doświadczenia zawodowe i zwyczaje już
w XIV w. zostały ujęte w prawa i przywileje cechowe1. Pierwsze organizacje
zawodowe skupiające rzemieślników branży budowlanej, w tym cieśli, po-
wstawały w Lublinie w XV w. Ogromny rozwój gospodarczy miasta w XV
i XVI w. przyczynił się do wielkiego ożywienia budowlanego w samym
Lublinie. Również na wsi można było zaobserwować rozwój architektury,
w tym przede wszystkim drewnianej. Zapotrzebowanie na prace ciesielskie,
podyktowane wzrostem zamożności szlachty i mieszczaństwa, rosło razem
z rozwojem znaczenia politycznego i gospodarczego całego regionu. Jede-
naście warsztatów ciesielskich, jakie istniały w pierwszej ćwierci XVI w.,
pracowało dla potrzeb miasta i okolicznych dworów.
Przez warsztat ciesielski należy rozumieć zespół roboczy, nad którym pie-
czę sprawował mistrz. W zależności od wykonywanego zamówienia w skład
takiego zespołu wchodzili specjaliści wykonujący różne czynności. Byli więc
tracze zwani także pilarzami, zajmujący się przecieraniem podłużnych pni
drzew, topornicy, którzy ciosali różne części budowli, a także stolarze i ich
pomocnicy2.
1 I. T ł o c z e k. Polskie budownictwo drewniane, Wrocław-Warszawa- Kraków—Gdańsk
1980, s. 26.
B. N o w a k, Liczebność i specyfikacja rzemiosł w Lublinie w pierwszej ćwierci XVI
wieku, „Rocznik Lubelski”, 23-24(1981-1982), s. 23-24.
Tom XLVII, zeszyt 4 - 1999
IRENA ROLSKA-BORUCH
Lublin
LUBELSKI CECH CIESIELSKI W XVI i XVII WIEKU
Ciesielstwo należy do najstarszych rzemiosł. Na przestrzeni wielu stuleci
odgrywało znaczną rolę w budownictwie murowanym i drewnianym. Od za-
rania dziejów drewniany budulec był dominującym materiałem, stosowanym
w budownictwie niezależnie od panujących w architekturze stylów. Przekazy-
wane z pokolenia na pokolenie doświadczenia zawodowe i zwyczaje już
w XIV w. zostały ujęte w prawa i przywileje cechowe1. Pierwsze organizacje
zawodowe skupiające rzemieślników branży budowlanej, w tym cieśli, po-
wstawały w Lublinie w XV w. Ogromny rozwój gospodarczy miasta w XV
i XVI w. przyczynił się do wielkiego ożywienia budowlanego w samym
Lublinie. Również na wsi można było zaobserwować rozwój architektury,
w tym przede wszystkim drewnianej. Zapotrzebowanie na prace ciesielskie,
podyktowane wzrostem zamożności szlachty i mieszczaństwa, rosło razem
z rozwojem znaczenia politycznego i gospodarczego całego regionu. Jede-
naście warsztatów ciesielskich, jakie istniały w pierwszej ćwierci XVI w.,
pracowało dla potrzeb miasta i okolicznych dworów.
Przez warsztat ciesielski należy rozumieć zespół roboczy, nad którym pie-
czę sprawował mistrz. W zależności od wykonywanego zamówienia w skład
takiego zespołu wchodzili specjaliści wykonujący różne czynności. Byli więc
tracze zwani także pilarzami, zajmujący się przecieraniem podłużnych pni
drzew, topornicy, którzy ciosali różne części budowli, a także stolarze i ich
pomocnicy2.
1 I. T ł o c z e k. Polskie budownictwo drewniane, Wrocław-Warszawa- Kraków—Gdańsk
1980, s. 26.
B. N o w a k, Liczebność i specyfikacja rzemiosł w Lublinie w pierwszej ćwierci XVI
wieku, „Rocznik Lubelski”, 23-24(1981-1982), s. 23-24.