DOI Artikel:
Rolska-Boruch, Irena: Pałac w Opolu Lubelskim, jego dzieje i zbiory
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0143
ROCZNIKI HUMANISTYCZNE
Tom XLVII. zeszyt 4 - 1999
IRENA ROLSKA-BORUCH
Lublin
PAŁAC W OPOLU LUBELSKIM
JEGO DZIEJE I ZBIORY
W roku 1956 Władysław Tatarkiewicz opublikował artykuł poświęcony
klasycystycznym pałacom w Opolu Lubelskim i Nałęczowie. Rozważania
autora dotyczyły opolskiej siedziby Zofii z Krasińskich 1 voto Tarłowej,
2 voto Lubomirskiej, z okresu wielkiej przebudowy pałacu w latach 1766-
-1771 dokonanej przez architektów Dominika Merliniego i Ferdynanda F. Na-
xa, przy współudziale Jakuba Fontany. Według Tatarkiewicza, pierwotny
barokowy pałac był dziełem Tylmana z Gameren. Świadczyć miały o tym
takie cechy, jak: proporcje budowli, alkierze, wielka sala na osi pałacu na
pierwszym piętrze (piano nobile) z motywem otwartych schodów. Tatarkie-
wicz w archiwum planów Tylmana odnalazł jakoby zachowany projekt siedzi-
by opolskiej (tzw. „pałac z herbem Prawdzie”) i powiązał tę budowlę z ro-
dem Łaszczów herbu Prawdzie1.
W roku 1960 Jadwiga Teodorowicz-Czerepińska podważyła ustalenia Wła-
dysława Tatarkiewicza2. Według autorki, pałac w Opolu Lubelskim został
wzniesiony w 1. poi. XVII w. przez właścicieli miasta Słupeckich. Dobra
opolskie należały przez prawie dwa wieki do rodziny Słupeckich herbu Ra-
wicz (od XV w. do 2. poł. XVII w.). Pierwszy pałac został prawdopodob-
nie zniszczony, a na jego miejscu wzniesiono nowy (być może przez Słupec-
kich przed 1664 r.), którego przebudowa nastąpiła w latach czterdziestych
XVIII w., a dokonał tego Jan Tarło, fundator kościoła OO. Pijarów w Opolu
Lubelskim3. Henryk Gawarecki uzupełnił dotychczasową wiedzę o pałacu
1 Opole-Nałęczów - Merlini i Nax, „Biuletyn Historii Sztuki”, 18(1956), nr 2, s. 240-270.
J. Teodorowicz - Czerepińska, Ponownie o pałacu w Opolu, BHS,
23(1960), nr 3, s. 287-289.
3 Autorka ustaliła właścicieli Opola w XVII w. Po śmierci ostatniego Słupeckiego
Tom XLVII. zeszyt 4 - 1999
IRENA ROLSKA-BORUCH
Lublin
PAŁAC W OPOLU LUBELSKIM
JEGO DZIEJE I ZBIORY
W roku 1956 Władysław Tatarkiewicz opublikował artykuł poświęcony
klasycystycznym pałacom w Opolu Lubelskim i Nałęczowie. Rozważania
autora dotyczyły opolskiej siedziby Zofii z Krasińskich 1 voto Tarłowej,
2 voto Lubomirskiej, z okresu wielkiej przebudowy pałacu w latach 1766-
-1771 dokonanej przez architektów Dominika Merliniego i Ferdynanda F. Na-
xa, przy współudziale Jakuba Fontany. Według Tatarkiewicza, pierwotny
barokowy pałac był dziełem Tylmana z Gameren. Świadczyć miały o tym
takie cechy, jak: proporcje budowli, alkierze, wielka sala na osi pałacu na
pierwszym piętrze (piano nobile) z motywem otwartych schodów. Tatarkie-
wicz w archiwum planów Tylmana odnalazł jakoby zachowany projekt siedzi-
by opolskiej (tzw. „pałac z herbem Prawdzie”) i powiązał tę budowlę z ro-
dem Łaszczów herbu Prawdzie1.
W roku 1960 Jadwiga Teodorowicz-Czerepińska podważyła ustalenia Wła-
dysława Tatarkiewicza2. Według autorki, pałac w Opolu Lubelskim został
wzniesiony w 1. poi. XVII w. przez właścicieli miasta Słupeckich. Dobra
opolskie należały przez prawie dwa wieki do rodziny Słupeckich herbu Ra-
wicz (od XV w. do 2. poł. XVII w.). Pierwszy pałac został prawdopodob-
nie zniszczony, a na jego miejscu wzniesiono nowy (być może przez Słupec-
kich przed 1664 r.), którego przebudowa nastąpiła w latach czterdziestych
XVIII w., a dokonał tego Jan Tarło, fundator kościoła OO. Pijarów w Opolu
Lubelskim3. Henryk Gawarecki uzupełnił dotychczasową wiedzę o pałacu
1 Opole-Nałęczów - Merlini i Nax, „Biuletyn Historii Sztuki”, 18(1956), nr 2, s. 240-270.
J. Teodorowicz - Czerepińska, Ponownie o pałacu w Opolu, BHS,
23(1960), nr 3, s. 287-289.
3 Autorka ustaliła właścicieli Opola w XVII w. Po śmierci ostatniego Słupeckiego