DOI Artikel:
Skrzydlewska, Beata: Działalność inwentaryzacyjna muzeum diecezjalnego w Płocku
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0182
180
BEATA SKRZYDLEWSKA
dzaniu inwentaryzacji na terenie muzeów. W wielu rozporządzeniach jest
mowa o obowiązku sporządzania inwentarza majątku kościelnego, a przecież
muzea diecezjalne to niewątpliwie część własności kościelnej, toteż podczas
sporządzania rejestru całego majątku rzeczy znajdujące się w muzeach powin-
ny być objęte takim rejestrem3. Dopiero dzięki rozporządzeniu papieskiemu
w przedmiocie sztuki kościelnej4, wydanemu przez Papieską Komisję Cen-
tralną, pouczano po raz pierwszy oficjalnie o konieczności podjęcia opieki
m.in. nad zbiorami muzealnymi, w konsekwencji czego inwentaryzacja obiek-
tów muzealnych stała się jednym z podstawowych zadań statutowych5.
I. INWENTARYZACJA OBIEKTÓW MUZEALNYCH
Pierwsze fachowe księgi inwentarzowe dla Muzeum Diecezjalnego w Płoc-
ku sporządzono za czasów działalności kierowniczej ks. kanonika Aleksandra
Dmochowskiego (1925-1938), a zarazem - na mocy Statutu - głównego
inwentaryzatora zbiorów6. W celu naukowego opracowania muzealiów przy-
gotowano specjalne księgi. W wyodrębnionych rubrykach rozmieszczono
w określonym porządku precyzyjne informacje umożliwiające identyfikację
i stanowiące najlepszy dowód własności przedmiotu. Dla każdego obiektu
przeznaczono dziesięć rubryk. W pozycji pierwszej wpisywano numer inwen-
taryzacyjny, szczególnie istotny dla pracy muzealnika, bo pozwalający na
identyfikację obiektu7. Drugie miejsce w rejestrze przeznaczono, na określe-
nie zabytku i zwięzły opis, w którym uwzględniano indywidualne cechy
obiektu, nagłówek wyjaśniający treść tej tabeli brzmiał „przedmiot i krótki
opis identyfikacyjny”. Szczególnie cenne informacje o obiekcie umieszczano
3 J. S a w i c k i, Synody diecezji wileńskiej i ich statuty, w: Concilia Poloniae. Źródła
i studia krytyczne, Warszawa 1948; tenże, Statuta diocesane Ecclesie poznanienjsis],
w: Synody diecezji poznańskiej i ich statuty, Poznań 1952.
4 Rozporządzenie Ojca św. w sprawie sztuki świętej z dn. 1 IX 1924, Watykan 1924;
J. P a s i e r b, Ochrona zabytków sztuki kościelnej, Warszawa 1995, s, 23; B. S k r z y-
d 1 e w s k a, Ochrona zabytków sztuki na podstawie dokumentów kościelnych, „Archiwa,
Biblioteki i Muzea Kościelne” 67(1997), s. 36, (dalej cyt.: ABMK).
5 Statut Muzeum Diecezjalnego w Płocku, Płock 1928.
6 Tamże, pkt. 7 c, s. 5.
7 Z czasem, gdy wprowadzono nowe księgi inwentarzowe, numery inwentarza nadane
obiektom po wprowadzeniu ich do omawianych ksiąg zostały przekreślone tak, by dawny
numer pozostał widoczny, pod nimi umieszczono nowy numer inwentarza. Zob. Archiwum
Muzeum Diecezjalnego w Płocku (dalej cyt.: AMDwPł).
BEATA SKRZYDLEWSKA
dzaniu inwentaryzacji na terenie muzeów. W wielu rozporządzeniach jest
mowa o obowiązku sporządzania inwentarza majątku kościelnego, a przecież
muzea diecezjalne to niewątpliwie część własności kościelnej, toteż podczas
sporządzania rejestru całego majątku rzeczy znajdujące się w muzeach powin-
ny być objęte takim rejestrem3. Dopiero dzięki rozporządzeniu papieskiemu
w przedmiocie sztuki kościelnej4, wydanemu przez Papieską Komisję Cen-
tralną, pouczano po raz pierwszy oficjalnie o konieczności podjęcia opieki
m.in. nad zbiorami muzealnymi, w konsekwencji czego inwentaryzacja obiek-
tów muzealnych stała się jednym z podstawowych zadań statutowych5.
I. INWENTARYZACJA OBIEKTÓW MUZEALNYCH
Pierwsze fachowe księgi inwentarzowe dla Muzeum Diecezjalnego w Płoc-
ku sporządzono za czasów działalności kierowniczej ks. kanonika Aleksandra
Dmochowskiego (1925-1938), a zarazem - na mocy Statutu - głównego
inwentaryzatora zbiorów6. W celu naukowego opracowania muzealiów przy-
gotowano specjalne księgi. W wyodrębnionych rubrykach rozmieszczono
w określonym porządku precyzyjne informacje umożliwiające identyfikację
i stanowiące najlepszy dowód własności przedmiotu. Dla każdego obiektu
przeznaczono dziesięć rubryk. W pozycji pierwszej wpisywano numer inwen-
taryzacyjny, szczególnie istotny dla pracy muzealnika, bo pozwalający na
identyfikację obiektu7. Drugie miejsce w rejestrze przeznaczono, na określe-
nie zabytku i zwięzły opis, w którym uwzględniano indywidualne cechy
obiektu, nagłówek wyjaśniający treść tej tabeli brzmiał „przedmiot i krótki
opis identyfikacyjny”. Szczególnie cenne informacje o obiekcie umieszczano
3 J. S a w i c k i, Synody diecezji wileńskiej i ich statuty, w: Concilia Poloniae. Źródła
i studia krytyczne, Warszawa 1948; tenże, Statuta diocesane Ecclesie poznanienjsis],
w: Synody diecezji poznańskiej i ich statuty, Poznań 1952.
4 Rozporządzenie Ojca św. w sprawie sztuki świętej z dn. 1 IX 1924, Watykan 1924;
J. P a s i e r b, Ochrona zabytków sztuki kościelnej, Warszawa 1995, s, 23; B. S k r z y-
d 1 e w s k a, Ochrona zabytków sztuki na podstawie dokumentów kościelnych, „Archiwa,
Biblioteki i Muzea Kościelne” 67(1997), s. 36, (dalej cyt.: ABMK).
5 Statut Muzeum Diecezjalnego w Płocku, Płock 1928.
6 Tamże, pkt. 7 c, s. 5.
7 Z czasem, gdy wprowadzono nowe księgi inwentarzowe, numery inwentarza nadane
obiektom po wprowadzeniu ich do omawianych ksiąg zostały przekreślone tak, by dawny
numer pozostał widoczny, pod nimi umieszczono nowy numer inwentarza. Zob. Archiwum
Muzeum Diecezjalnego w Płocku (dalej cyt.: AMDwPł).