DOI Artikel:
Lameński, Lechosław: Lubelscy koloryści
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.27562#0251
LUBELSCY KOLORYŚCI
249
ciół Sztuk Pięknych w Krakowie (w 1932 r.); powrócił z opinią wyrafinowa-
nego kolorysty, intuicyjnego portrecisty, autora malowanych z rozmachem
interesujących aktów i martwych natur.
Obdarzony przez naturę niezwykłą energią, chęcią działania, potrzebą
samorealizacji na różnych płaszczyznach, przyczynił się do zarejestrowa-
nia w Lublinie - w 1935 r. - Związku Artystów Malarzy „Krąg”, grupy
artystycznej bez określonego programu i formacji, powstałej parę lat wcześ-
niej w Krakowie, skupiającej przede wszystkim absolwentów miejscowej
Wolnej Szkoły Malarstwa i Rysunku. Filipiak, choć związany z „Kręgiem”
od 1930 r., w 1936 r. zrezygnował z dalszej współpracy z grupą. Opowie-
dział się za powołaniem w Lublinie Związku Zawodowego Polskich Artys-
tów Plastyków, aby zjednoczyć rozbite środowisko i podnieść jego rangę
w kontaktach z innymi ośrodkami. W sierpniu 1936 r. Związek został wpi-
sany do rejestru stowarzyszeń i związków Urzędu Wojewódzkiego. Mimo że
wśród członków komitetu założycielskiego znaleźli się twórcy już znani
i cenieni na gruncie lubelskim (m.in. Jan Karmański, Juliusz Kurzątkowski,
Kazimierz Wiszniewski czy Wiktor Ziółkowski), to jednak pierwszym pre-
zesem wybrano Władysława Filipiaka. I chociaż artysta nie pełnił tej funkcji
długo, to uczestniczył w dalszym ciągu aktywnie w pracach organizacyj-
nych Związku. Prezentował także własne płótna na wystawach objazdowych
i związkowych w Lublinie (w 1937 r.), jego obrazy można było oglądać
w 1937 i 1938 r. na Dorocznych Salonach IPS w Warszawie, na Salonie
Lubelskim (latem 1939 r.) oraz na Wystawie Międzyzwiązkowej w Krakowie
(również w 1939 r.).
Podczas okupacji Filipiak przebywał w Lublinie. Próbował bezskutecznie
sprostać realiom nieludzkiej wojny, starał się zapomnieć - na ile to możliwe
- o grożącym mu na co dzień niebezpieczeństwie. Malował w ciszy i skupie-
niu portrety, ale na próżno by szukać w nich radości życia obecnej w jego
twórczości z lat trzydziestych. Wyzwolenie Lublina w lipcu 1944 r. zmieniło
wszystko. Artysta odżył, a wraz z nim reaktywowany Związek Polskich Ar-
tystów Plastyków. Gdy w październiku tego roku otwarto w Muzeum Lubel-
skim pierwszą wystawę Związku, wśród siedemdziesięciu sześciu prac olej-
nych, akwarel, temper, szkiców ołówkowych i akwafort dwudziestu czterech
autorów, znalazły się także obrazy Władysława Filipiaka. Wkrótce potem -
w listopadzie 1944 r. - artysta został wybrany sekretarzem Zarządu Głównego
ZPAP, ale nie trwało to długo. Wraz z przeniesieniem stolicy do Warszawy
artysta poświęcił się pracy pedagogicznej w PSP oraz - później - w Pań-
stwowym Ognisku Kultury Plastycznej, a jednocześnie dużo wystawiał; za-
równo w Lublinie (brał udział we wszystkich wystawach okręgowych), jak
249
ciół Sztuk Pięknych w Krakowie (w 1932 r.); powrócił z opinią wyrafinowa-
nego kolorysty, intuicyjnego portrecisty, autora malowanych z rozmachem
interesujących aktów i martwych natur.
Obdarzony przez naturę niezwykłą energią, chęcią działania, potrzebą
samorealizacji na różnych płaszczyznach, przyczynił się do zarejestrowa-
nia w Lublinie - w 1935 r. - Związku Artystów Malarzy „Krąg”, grupy
artystycznej bez określonego programu i formacji, powstałej parę lat wcześ-
niej w Krakowie, skupiającej przede wszystkim absolwentów miejscowej
Wolnej Szkoły Malarstwa i Rysunku. Filipiak, choć związany z „Kręgiem”
od 1930 r., w 1936 r. zrezygnował z dalszej współpracy z grupą. Opowie-
dział się za powołaniem w Lublinie Związku Zawodowego Polskich Artys-
tów Plastyków, aby zjednoczyć rozbite środowisko i podnieść jego rangę
w kontaktach z innymi ośrodkami. W sierpniu 1936 r. Związek został wpi-
sany do rejestru stowarzyszeń i związków Urzędu Wojewódzkiego. Mimo że
wśród członków komitetu założycielskiego znaleźli się twórcy już znani
i cenieni na gruncie lubelskim (m.in. Jan Karmański, Juliusz Kurzątkowski,
Kazimierz Wiszniewski czy Wiktor Ziółkowski), to jednak pierwszym pre-
zesem wybrano Władysława Filipiaka. I chociaż artysta nie pełnił tej funkcji
długo, to uczestniczył w dalszym ciągu aktywnie w pracach organizacyj-
nych Związku. Prezentował także własne płótna na wystawach objazdowych
i związkowych w Lublinie (w 1937 r.), jego obrazy można było oglądać
w 1937 i 1938 r. na Dorocznych Salonach IPS w Warszawie, na Salonie
Lubelskim (latem 1939 r.) oraz na Wystawie Międzyzwiązkowej w Krakowie
(również w 1939 r.).
Podczas okupacji Filipiak przebywał w Lublinie. Próbował bezskutecznie
sprostać realiom nieludzkiej wojny, starał się zapomnieć - na ile to możliwe
- o grożącym mu na co dzień niebezpieczeństwie. Malował w ciszy i skupie-
niu portrety, ale na próżno by szukać w nich radości życia obecnej w jego
twórczości z lat trzydziestych. Wyzwolenie Lublina w lipcu 1944 r. zmieniło
wszystko. Artysta odżył, a wraz z nim reaktywowany Związek Polskich Ar-
tystów Plastyków. Gdy w październiku tego roku otwarto w Muzeum Lubel-
skim pierwszą wystawę Związku, wśród siedemdziesięciu sześciu prac olej-
nych, akwarel, temper, szkiców ołówkowych i akwafort dwudziestu czterech
autorów, znalazły się także obrazy Władysława Filipiaka. Wkrótce potem -
w listopadzie 1944 r. - artysta został wybrany sekretarzem Zarządu Głównego
ZPAP, ale nie trwało to długo. Wraz z przeniesieniem stolicy do Warszawy
artysta poświęcił się pracy pedagogicznej w PSP oraz - później - w Pań-
stwowym Ognisku Kultury Plastycznej, a jednocześnie dużo wystawiał; za-
równo w Lublinie (brał udział we wszystkich wystawach okręgowych), jak