DOI issue:
Miscellanea
DOI article:Bandurska, Zofia: Archiwalia dawnych wrocławskich muzeów sztuki
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48106#0158
154
Zofia Bandurska
1. Dawny klasztor Augustianów na Wyspie Piaskowej, siedziba Królewskiego Muzeum Sztuki i Starożytności, później Muzeum Arche-
ologicznego, fotografia sprzed 1945. Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. Arkadiusz Podstawka.
2. Karta z inwentarza Buschinga (Królewskie Muzeum Sztuki
i Starożytności). Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. Arka-
diusz Podstawka.
puszczalnie jednak również i ten spis powstał przed
1829 r. jeszcze za czasów Buschinga.
Kolejne muzeum wrocławskie - Museum Schle-
sischer Altertiimer (Muzeum Starożytności Ślą-
skich) powołane zostało w 1858 r. przez Verein
zur Errichtung und Erhaltung eines Museums fur
schłesische Altertiimer (Towarzystwo ds. Powołania
Muzeum Starożytności Śląskich), którego głównym
działaczem był I-Iermann Luchs, filolog klasyczny
i historyk, równie jak Biisching zasłużony dla wro-
cławskiego muzealnictwa4. Inauguracyjną wysta-
wę zorganizowano w tymczasowo udostępnionym
lokalu Schłesische Gesellschaft fur vaterlandische
Kultur (Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczystej)
na pl. Solnym. Pierwszą siedzibą Muzeum było wy-
najęte mieszkanie na II piętrze domu przy ul. Łaciar-
skiej (AltbiiBerstrasse 42). W 1861 r. dojrzała myśl
o połączeniu nowego muzeum z istniejącym Kró-
lewskim Muzeum Sztuki i Starożytności. Uroczyste
otwarcie połączonych zbiorów nastąpiło w 1862 r.,
w klasztorze poaugustiańskim na Wyspie Piaskowej.
W 1879 r. Muzeum Starożytności Śląskich opuści-
ło gmach Biblioteki i przeprowadziło się na par-
ter wschodniej części nowo zbudowanego gmachu
Śląskiego Muzeum Sztuk Pięknych, na Przedmie-
ściu Świdnickim, jako odrębna całość administro-
wana nadal przez swego właściciela, czyli Verein fur
das Museum Schlesischer Altertiimer (Towarzystwo
ds. Muzeum Starożytności Śląskich). Pod koniec lat
dziewięćdziesiątych zaistniała możliwość połącze-
nia Muzeum Starożytności Śląskich z planowanym
Kunstgewerbemuseum (Muzeum Przemysłu Arty-
stycznego) i przejście pod zarząd miasta.
Zachowały się trzy księgi inwentarzowe Muzeum
Starożytności Śląskich: 1. „Abtheilung B. Kirchliche
Alterthiimer” (Dział B. Starożytności kościelne);
2. „Abtheilung C. u. E. Waffen und Architect. Alter-
Zofia Bandurska
1. Dawny klasztor Augustianów na Wyspie Piaskowej, siedziba Królewskiego Muzeum Sztuki i Starożytności, później Muzeum Arche-
ologicznego, fotografia sprzed 1945. Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. Arkadiusz Podstawka.
2. Karta z inwentarza Buschinga (Królewskie Muzeum Sztuki
i Starożytności). Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. Arka-
diusz Podstawka.
puszczalnie jednak również i ten spis powstał przed
1829 r. jeszcze za czasów Buschinga.
Kolejne muzeum wrocławskie - Museum Schle-
sischer Altertiimer (Muzeum Starożytności Ślą-
skich) powołane zostało w 1858 r. przez Verein
zur Errichtung und Erhaltung eines Museums fur
schłesische Altertiimer (Towarzystwo ds. Powołania
Muzeum Starożytności Śląskich), którego głównym
działaczem był I-Iermann Luchs, filolog klasyczny
i historyk, równie jak Biisching zasłużony dla wro-
cławskiego muzealnictwa4. Inauguracyjną wysta-
wę zorganizowano w tymczasowo udostępnionym
lokalu Schłesische Gesellschaft fur vaterlandische
Kultur (Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczystej)
na pl. Solnym. Pierwszą siedzibą Muzeum było wy-
najęte mieszkanie na II piętrze domu przy ul. Łaciar-
skiej (AltbiiBerstrasse 42). W 1861 r. dojrzała myśl
o połączeniu nowego muzeum z istniejącym Kró-
lewskim Muzeum Sztuki i Starożytności. Uroczyste
otwarcie połączonych zbiorów nastąpiło w 1862 r.,
w klasztorze poaugustiańskim na Wyspie Piaskowej.
W 1879 r. Muzeum Starożytności Śląskich opuści-
ło gmach Biblioteki i przeprowadziło się na par-
ter wschodniej części nowo zbudowanego gmachu
Śląskiego Muzeum Sztuk Pięknych, na Przedmie-
ściu Świdnickim, jako odrębna całość administro-
wana nadal przez swego właściciela, czyli Verein fur
das Museum Schlesischer Altertiimer (Towarzystwo
ds. Muzeum Starożytności Śląskich). Pod koniec lat
dziewięćdziesiątych zaistniała możliwość połącze-
nia Muzeum Starożytności Śląskich z planowanym
Kunstgewerbemuseum (Muzeum Przemysłu Arty-
stycznego) i przejście pod zarząd miasta.
Zachowały się trzy księgi inwentarzowe Muzeum
Starożytności Śląskich: 1. „Abtheilung B. Kirchliche
Alterthiimer” (Dział B. Starożytności kościelne);
2. „Abtheilung C. u. E. Waffen und Architect. Alter-