DOI issue:
Rozprawy
DOI article:Gromadzki, Jan: Iluminowane księgi liturgiczne z kościoła farnego św. Marii Magdaleny we Wrocławiu: (ze szczególnym uwzględnieniem najstarszych, z około połowy XIV w.)
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.48107#0024
20
Jan Gromadzki
9 fflita ticAS i finfnr/ie irwniA Wini
18. Mszał wielki, ok. 1370, Ukrzyżowanie w kanonie. BUWr. OR,
sygn. M 1157, £ 11 Ora. Fot. J. Gromadzki.
20. Mszał wielki, ok. 1380-1385, inicjał A (Modlący się Dawid).
BUWr. OR, sygn. M 1142, £ 5ra. Fot. J. Gromadzki.
19. Mszał wielki, 1381, Ukrzyżowanie w kanonie. BUWr. OR,
sygn. M 1134, £ 126v. Fot. J. Gromadzki.
(il. 18) i M 116148 oraz w okazalszej, całostroni-
cowej miniaturze w mszale M 1134 z 1381 r. (il.
19) , uznawanej za jedno z konstytutywnych dzieł
stylu śląskiego49. Cała seria ksiąg z lat osiem-
dziesiątych XIV w.: mszały M 1134, M 1142 (il.
20) , M 1149 (il. 21), M 1137 (il. 22) i antyfonarz
M 1243 i M 1244 (z 1387 r.) - to już w pełni
reprezentatywne dzieła lokalnej, śląskiej szkoły
malarskiej, tworzącej własny wariant tzw. stylu
międzynarodowego. Są one przy tym zaliczane do
najznakomitszych kreacji tej szkoły. Ten sam styl
reprezentują także woluminy datowane na mniej
więcej 1400 r.: mszały M 1116, M 1135,M 1145 (z
1400 r.; il. 23), a także brewiarz M 1153. Dokładne
okoliczności powstania tych ksiąg najczęściej
nie są znane. O mszale M 1157 wiadomo, że byl
w inwentarzu kaplicy pod wezwaniem św. Trójcy
i św. Krzyża, należącej do rodziny Rotę, a jednym
z jego właścicieli był altarysta Rudiger de Prussia.
Najważniejszą fundacją w tej grupie wydaje
się być dwutomowy antyfonarz (sygn. M 1243
i M 1244), ukończony w 1387 r., sfinansowany
przez mieszczanina wrocławskiego Nicolausa
Lemberga. Jego iluminacje (il. 24), należące do
najlepszych zachowanych prac z tego czasu, wyka-
zują zdaniem badaczy oddziaływania malarstwa
Jan Gromadzki
9 fflita ticAS i finfnr/ie irwniA Wini
18. Mszał wielki, ok. 1370, Ukrzyżowanie w kanonie. BUWr. OR,
sygn. M 1157, £ 11 Ora. Fot. J. Gromadzki.
20. Mszał wielki, ok. 1380-1385, inicjał A (Modlący się Dawid).
BUWr. OR, sygn. M 1142, £ 5ra. Fot. J. Gromadzki.
19. Mszał wielki, 1381, Ukrzyżowanie w kanonie. BUWr. OR,
sygn. M 1134, £ 126v. Fot. J. Gromadzki.
(il. 18) i M 116148 oraz w okazalszej, całostroni-
cowej miniaturze w mszale M 1134 z 1381 r. (il.
19) , uznawanej za jedno z konstytutywnych dzieł
stylu śląskiego49. Cała seria ksiąg z lat osiem-
dziesiątych XIV w.: mszały M 1134, M 1142 (il.
20) , M 1149 (il. 21), M 1137 (il. 22) i antyfonarz
M 1243 i M 1244 (z 1387 r.) - to już w pełni
reprezentatywne dzieła lokalnej, śląskiej szkoły
malarskiej, tworzącej własny wariant tzw. stylu
międzynarodowego. Są one przy tym zaliczane do
najznakomitszych kreacji tej szkoły. Ten sam styl
reprezentują także woluminy datowane na mniej
więcej 1400 r.: mszały M 1116, M 1135,M 1145 (z
1400 r.; il. 23), a także brewiarz M 1153. Dokładne
okoliczności powstania tych ksiąg najczęściej
nie są znane. O mszale M 1157 wiadomo, że byl
w inwentarzu kaplicy pod wezwaniem św. Trójcy
i św. Krzyża, należącej do rodziny Rotę, a jednym
z jego właścicieli był altarysta Rudiger de Prussia.
Najważniejszą fundacją w tej grupie wydaje
się być dwutomowy antyfonarz (sygn. M 1243
i M 1244), ukończony w 1387 r., sfinansowany
przez mieszczanina wrocławskiego Nicolausa
Lemberga. Jego iluminacje (il. 24), należące do
najlepszych zachowanych prac z tego czasu, wyka-
zują zdaniem badaczy oddziaływania malarstwa