DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Nowak, Ks. Mirosław: Wartości artystyczne kaplicy bł. Czesława we Wrocławiu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48107#0062
58
ks. Mirosław Nowak
19. Autor anonimowy, konfesja bł. Bogumiła z Uniejowa w kościele kolegiackim w Uniejowie, 1666. Fot. M. Nowak.
20. Venturino Fantoni, Gianmaria Mosca, Bartolomeo Ber-
gamasco, ołtarz główny w kościele S. Rocco w Wenecji, 1520.
Fot. M. Nowak.
św. Wawrzyńca Giustinianiego wedle projektu
samego Baldassare Longheny (1649) w ołtarzu
głównym bazyliki S. Piętro di Castello (il. 21). Jest
jeszcze jeden ważny obiekt - to konfesja św. Jana
Nepomucena w katedrze św. Wita w Pradze, autor-
stwa Josepha Emmanuela Fischera von Erlacha,
ukończona w roku 1736120. Ale powstała ona
później, nie mogła więc mieć wpływu na konfesję
wrocławską.
Dalszym krokiem w tej szczególnej ewolucji
wydaj e się oderwanie figury świętego od tumby
i wyniesienie jej w górę, czego m.in. dokonał
Andrea Pozzo w swojej słynnej konfesji św. Ignacego
w kościele II Gesu w Rzymie (1701)121. Zresztą zreali-
zował ją, idąc śladem konfesji św. Franciszka Ksawe-
rego, umieszczonej naprzeciw, w południowym
ramieniu transeptu tegoż kościoła, a powstałej
jeszcze w latach 1672-1676 wedle projektów Gian
Lorenza Berniniego (il. 22)122.
Nasza konfesja wrocławska jest kontaminacją
rozwiązań znanych z krakowskiej konfesji św. Jacka
i obu rzymskich wymienionych wyżej z kościoła
II Gesu. Figura błogosławionego jest w niej wynie-
siona w górę, podobnie jak w przykładach rzym-
skich, ale za to całą „matematyką” światła, tumbą
i sposobem jej podtrzymywanie przez figury nawią-
zuje ona do konfesji św. Jacka.
ks. Mirosław Nowak
19. Autor anonimowy, konfesja bł. Bogumiła z Uniejowa w kościele kolegiackim w Uniejowie, 1666. Fot. M. Nowak.
20. Venturino Fantoni, Gianmaria Mosca, Bartolomeo Ber-
gamasco, ołtarz główny w kościele S. Rocco w Wenecji, 1520.
Fot. M. Nowak.
św. Wawrzyńca Giustinianiego wedle projektu
samego Baldassare Longheny (1649) w ołtarzu
głównym bazyliki S. Piętro di Castello (il. 21). Jest
jeszcze jeden ważny obiekt - to konfesja św. Jana
Nepomucena w katedrze św. Wita w Pradze, autor-
stwa Josepha Emmanuela Fischera von Erlacha,
ukończona w roku 1736120. Ale powstała ona
później, nie mogła więc mieć wpływu na konfesję
wrocławską.
Dalszym krokiem w tej szczególnej ewolucji
wydaj e się oderwanie figury świętego od tumby
i wyniesienie jej w górę, czego m.in. dokonał
Andrea Pozzo w swojej słynnej konfesji św. Ignacego
w kościele II Gesu w Rzymie (1701)121. Zresztą zreali-
zował ją, idąc śladem konfesji św. Franciszka Ksawe-
rego, umieszczonej naprzeciw, w południowym
ramieniu transeptu tegoż kościoła, a powstałej
jeszcze w latach 1672-1676 wedle projektów Gian
Lorenza Berniniego (il. 22)122.
Nasza konfesja wrocławska jest kontaminacją
rozwiązań znanych z krakowskiej konfesji św. Jacka
i obu rzymskich wymienionych wyżej z kościoła
II Gesu. Figura błogosławionego jest w niej wynie-
siona w górę, podobnie jak w przykładach rzym-
skich, ale za to całą „matematyką” światła, tumbą
i sposobem jej podtrzymywanie przez figury nawią-
zuje ona do konfesji św. Jacka.