DOI Heft:
Rozprawy
DOI Artikel:Nowak, Ks. Mirosław: Wartości artystyczne kaplicy bł. Czesława we Wrocławiu
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48107#0082
78
ks. Mirosław Nowak
49. Carlo Fontana, ołtarz główny w kościele S. Maria in Traspon-
tina w Rzymie, 1675. Fot. M. Nowak.
50. Baltazar Fontana, ołtarz główny w kościele św. Anny w Krako-
wie, 1696-1698. Fot. W Górski.
4. Wizerunek Fidei odwołuje się do rzymskich
naśladownictw słynnej rzeźby Gian Lorenza Berni-
niego Święty Hieronim, stojącej dziś w Sienie. Zbliża
się szczególnie do figury św. Filipa Beniziego
w fasadzie kościoła S. Marcello al Corso, wyko-
nanej w ostatnich latach XVII w.
5. Sama figura tytułowego błogosławionego,
koronująca kompozycję konfesji, nawiązuje do
statuy św. Franciszka Ksawerego w fasadzie kościoła
Jezuitów w Trydencie, która prawdopodobnie jest
również dziełem rzymskim, tego samego Pierre’a Le
Grosa co watykański Święty Dominik (dokładniejsze
omówienie tego problemu przekracza ramy niniej-
szego artykułu).
6. Poza figurami wyraźnie rzymska jest aedicula
środkowa. Ukośnie do widza ustawione imposty
nad kolumnami i odcinki gzymsów zakończone
wolutami, nawiązują do ołtarza głównego kościoła
S. Maria in Traspontina (Carlo Fontana, 1674; il.
49). Taki układ stosuje najczęściej w swoich projek-
tach Baltazar Fontana, np. w ołtarzu głównym
kościoła św. Anny w Krakowie (il. 50). Z drugiej
strony - najwybitniejszy architekt Wrocławia tego
czasu Christophorus Tausch, jako uczeń Pozza,
tego fontanowskiego elementu nie stosuje198.
Autorstwo projektów rzeźb
Nim odpowiemy na pytanie o to, czy sam Georg
Leonhard Weber projektował swoje figury z wystroju
kaplicy bl. Czesława, musimy sobie pokrótce przy-
pomnieć, jakie pierwowzory udało się nam ustalić.
Jak wyżej stwierdziliśmy, postać św. Dominika jest
powtórką figury tegoż świętego z bazyliki watykań-
skiej, dzieła Pierre’a Le Grosa. Postać św. Jacka jest
syntezą jego najpopularniejszej ikonografii, dlatego
też spośród rozlicznych obrazów i sztychów nie
sposób wskazać na jeden konkretny pierwowzór.
Podobnie figura Ecclesiae jest jakąś sumą najpospo-
litszych rozwiązań, choć ma rysy szczególne, jak
się zdaje unikatowe, by wspomnieć owo słońce na
piersiach jako tło kielicha. Natomiast Spes i Caritas
pozwalają na zaproponowanie konkretnych pierwo-
wzorów. Spes powtarza figurę stiukową z S. Ignazio
w Rzymie, nigdy nie sztychowaną, a Caritas - mało
znany, szczególny obraz Rafaela Madonna Colonna.
Fides sięga znów po rzymskie z ducha i pochodzenia
realizacje, zapoczątkowane figurą św. Hieronima
w Sienie dłuta samego Berniniego, a potem konty-
nuowane w sposób najbliższy figurze wrocławskiej
w posągu św. Filipa Beniziego z S. Marcello al Corso,
wykonanym w ostatnich latach XVII w. Wreszcie
ks. Mirosław Nowak
49. Carlo Fontana, ołtarz główny w kościele S. Maria in Traspon-
tina w Rzymie, 1675. Fot. M. Nowak.
50. Baltazar Fontana, ołtarz główny w kościele św. Anny w Krako-
wie, 1696-1698. Fot. W Górski.
4. Wizerunek Fidei odwołuje się do rzymskich
naśladownictw słynnej rzeźby Gian Lorenza Berni-
niego Święty Hieronim, stojącej dziś w Sienie. Zbliża
się szczególnie do figury św. Filipa Beniziego
w fasadzie kościoła S. Marcello al Corso, wyko-
nanej w ostatnich latach XVII w.
5. Sama figura tytułowego błogosławionego,
koronująca kompozycję konfesji, nawiązuje do
statuy św. Franciszka Ksawerego w fasadzie kościoła
Jezuitów w Trydencie, która prawdopodobnie jest
również dziełem rzymskim, tego samego Pierre’a Le
Grosa co watykański Święty Dominik (dokładniejsze
omówienie tego problemu przekracza ramy niniej-
szego artykułu).
6. Poza figurami wyraźnie rzymska jest aedicula
środkowa. Ukośnie do widza ustawione imposty
nad kolumnami i odcinki gzymsów zakończone
wolutami, nawiązują do ołtarza głównego kościoła
S. Maria in Traspontina (Carlo Fontana, 1674; il.
49). Taki układ stosuje najczęściej w swoich projek-
tach Baltazar Fontana, np. w ołtarzu głównym
kościoła św. Anny w Krakowie (il. 50). Z drugiej
strony - najwybitniejszy architekt Wrocławia tego
czasu Christophorus Tausch, jako uczeń Pozza,
tego fontanowskiego elementu nie stosuje198.
Autorstwo projektów rzeźb
Nim odpowiemy na pytanie o to, czy sam Georg
Leonhard Weber projektował swoje figury z wystroju
kaplicy bl. Czesława, musimy sobie pokrótce przy-
pomnieć, jakie pierwowzory udało się nam ustalić.
Jak wyżej stwierdziliśmy, postać św. Dominika jest
powtórką figury tegoż świętego z bazyliki watykań-
skiej, dzieła Pierre’a Le Grosa. Postać św. Jacka jest
syntezą jego najpopularniejszej ikonografii, dlatego
też spośród rozlicznych obrazów i sztychów nie
sposób wskazać na jeden konkretny pierwowzór.
Podobnie figura Ecclesiae jest jakąś sumą najpospo-
litszych rozwiązań, choć ma rysy szczególne, jak
się zdaje unikatowe, by wspomnieć owo słońce na
piersiach jako tło kielicha. Natomiast Spes i Caritas
pozwalają na zaproponowanie konkretnych pierwo-
wzorów. Spes powtarza figurę stiukową z S. Ignazio
w Rzymie, nigdy nie sztychowaną, a Caritas - mało
znany, szczególny obraz Rafaela Madonna Colonna.
Fides sięga znów po rzymskie z ducha i pochodzenia
realizacje, zapoczątkowane figurą św. Hieronima
w Sienie dłuta samego Berniniego, a potem konty-
nuowane w sposób najbliższy figurze wrocławskiej
w posągu św. Filipa Beniziego z S. Marcello al Corso,
wykonanym w ostatnich latach XVII w. Wreszcie