DOI issue:
Miscellanea
DOI issue:Muzeum narodwe we wrocławiu i jego zbiory
DOI article:Fercowicz, Tadeusz: O dawnych cechach wrocławskich i ich obyczajach
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48107#0264
260
Tadeusz Fercowicz
32. Tarcze trumienne cechów wrocławskich (od góry od lewej): szewców, 1584; sitarzy i szczotkarzy, 1610; grzebieniarzy, różańcarzy,
iglarzy i haftkarzy, 1603; postrzygaczy sukna, 1665 (wyk. J. Hedelhofer). Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. A. Podstawka.
była obowiązkowa a nieobecność karana grzywną
pieniężną108. W celu ograniczenia utraty zarobków
w wyniku przerw w pracy spowodowanej pogrze-
bem rada miejska i same cechy wydawały przepisy
regulujące np. liczbę mistrzów biorących udział
w pogrzebie oraz nakazujące czeladnikom po-
wrót do warsztatów tuż po pogrzebie109. Sprzęty
pogrzebowe, do których obok tarcz trumiennych
należały procesjonalne świeczniki drzewcowe,
całuny (wierzchnie - czarne sukienne, spodnie -
białe lniane), mary, jednolite stroje żałobne (czar-
ne płaszcze, kapelusze, czarne chustki, krepy),
pozostawały w gestii wypożyczalni podlegającej
cechowemu urzędowi pogrzebowemu. Dochody
z wypożyczeń sprzętów funeralnych stanowiły
ważny element budżetów cechowych110.
Po pogrzebie jego uczestnicy brali udział w urzą-
dzanej przez cech stypie, będącej okazją do pogłę-
bienia więzi wynikających z samej przynależności
do cechu. Tarcze po uroczystościach pogrzebowych
umieszczane były w futerałach111 i przechowywa-
ne w skrzyniach w kaplicach cechowych, jeśli ce-
chy posiadały takowe, lub w lokalu cechowym bądź
w mieszkaniu starszego cechu w razie, gdy cech nie
posiadał lokalu.
Ogółem udokumentowanych jest 166 tarcz,
w tym 80 par i dwa zespoły po trzy tarcze, re-
prezentujących 45 cechów, 29 pojedynczych i 16
Tadeusz Fercowicz
32. Tarcze trumienne cechów wrocławskich (od góry od lewej): szewców, 1584; sitarzy i szczotkarzy, 1610; grzebieniarzy, różańcarzy,
iglarzy i haftkarzy, 1603; postrzygaczy sukna, 1665 (wyk. J. Hedelhofer). Muzeum Narodowe we Wrocławiu. Fot. A. Podstawka.
była obowiązkowa a nieobecność karana grzywną
pieniężną108. W celu ograniczenia utraty zarobków
w wyniku przerw w pracy spowodowanej pogrze-
bem rada miejska i same cechy wydawały przepisy
regulujące np. liczbę mistrzów biorących udział
w pogrzebie oraz nakazujące czeladnikom po-
wrót do warsztatów tuż po pogrzebie109. Sprzęty
pogrzebowe, do których obok tarcz trumiennych
należały procesjonalne świeczniki drzewcowe,
całuny (wierzchnie - czarne sukienne, spodnie -
białe lniane), mary, jednolite stroje żałobne (czar-
ne płaszcze, kapelusze, czarne chustki, krepy),
pozostawały w gestii wypożyczalni podlegającej
cechowemu urzędowi pogrzebowemu. Dochody
z wypożyczeń sprzętów funeralnych stanowiły
ważny element budżetów cechowych110.
Po pogrzebie jego uczestnicy brali udział w urzą-
dzanej przez cech stypie, będącej okazją do pogłę-
bienia więzi wynikających z samej przynależności
do cechu. Tarcze po uroczystościach pogrzebowych
umieszczane były w futerałach111 i przechowywa-
ne w skrzyniach w kaplicach cechowych, jeśli ce-
chy posiadały takowe, lub w lokalu cechowym bądź
w mieszkaniu starszego cechu w razie, gdy cech nie
posiadał lokalu.
Ogółem udokumentowanych jest 166 tarcz,
w tym 80 par i dwa zespoły po trzy tarcze, re-
prezentujących 45 cechów, 29 pojedynczych i 16