Studia Waweliana (2.1993)

2. Kraków — Wawel. Krypta św. Leonarda po odnowieniu przez A. Szyszko-Bohusza. Widok w kierunku

zachodnim. Fot. w PZS

wiązanie bowiem zachowanej partii zachodniej
nawiązuje do rozplanowania katedr w Moguncji,
Spirze, czy kościoła opackiego Maria Laach, co
podkreślali już m. in. Adolf Szyszko-Bohusz, Kle-
mentyna Żurowska, Jerzy Pierusiński i Zygmunt
Świechowski7. Pod względem technologii war-
sztat ten kontynuował tradycje antyczne, wzno-
sząc ściany sposobem opus emplectum, przy czym
powierzchnie licowe wyłożone były drobną kost-
ką wapienną, klinowato zwężającą się do wnę-
trza muru. Oprócz katedry warsztat ten wzniósł
na grodzie krakowskim wieżę obronną oraz do-
mniemaną kaplicę wraz z budynkiem mieszkal-
nym^) w zachodniej części Wawelu, natomiast
poza obrębem grodu m. in. kościoły: Św. An-
drzeja, Św. Wojciecha, Św. Jana, dokonał rozbu-

7 A. S z y s z k o-B o h u s z, Studia nad katedrą wa-
welską (Prace Komisji Historii Sztuki, 8, 1946, 2, s. 120,

dowy Najświętszego Salwatora, a także wzniósł
zabudowania opactwa Benedyktynów w Tyńcu.

Krypta św. Leonarda posiada rzut prostokąta,
o wymiarach 10 X 15,35 m, zakończonego od
zachodu półkolistą apsydą o średnicy 8,2 m.
Ściany uformowane są z drobnych ciosów wa-
piennych, do detalu zaś użyto zielonkawożółta-
wego piaskowca. Osiem kolumn, ustawionych w
dwu rzędach, dzieli wnętrze na trzy nawy. Skle-
pienie, wykonane z łamanego wapienia, spoczy-
wa na gurtach spływających na płaskie, kostko-
we kapitele kolumn oraz przyściene pilastry.
Pierwotnie do krypty prowadziły dwa wejścia
obramowane prostokątnymi portalami. Znajdc-
wały się one w ścianach południowej i północ-
nej. Trzy okienka w murze apsydy oświetlały

126—127); Żurowska, o. c, s. 53—C8; Pietrusiń-
ski, o. c, s. 23—25; Świechowski, o. c, s. 28—29.

15